Aς κάνουμε τον Νίνη franchise

Οι ταλαντούχοι Ελληνες παίκτες δεν είναι περιουσιακό στοιχείο απλώς της ομάδας στην οποία ανήκουν. Ούτε μόνο της Εθνικής ομάδας. Είναι υπερκομματικοί και ικανοί με τη νεανική τρέλα τους, το θράσος και το πλατύ χαμόγελό τους να κάνουν τον κόσμο μας λίγο πιο όμορφο. Και τα γήπεδά μας πιο πολιτισμένα. Θυμηθείτε τη χρονιά που ο Σωτήρης Νίνης μπήκε στη ζωή μας. Με εξαίρεση κάτι ανόητους που φώναζαν βλαχομαγκιές του τύπου «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ», τον χειροκρότησαν σχεδόν όλοι σε όποιο γήπεδο αγωνίστηκε. Φίλοι του Ολυμπιακού τον συναντούν στον δρόμο και του σφίγγουν το χέρι εγκάρδια. Επειδή τον γουστάρουν. Επειδή γουστάρουν το ποδόσφαιρο όσο γουστάρουν και την ομάδα τους. Ο Κώστας Αντωνίου είπε κάτι πολύ σημαντικό, σαν σκέψη τουλάχιστον, στο δικό μου μυαλό εξίσου σημαντικό με τις μεταγραφές που θα γίνουν, με το νέο γήπεδο που είναι στα σκαριά, με τις φιλοδοξίες για τη φετινή χρονιά: «στόχος μας είναι τα επόμενα δύο χρόνια οι Ακαδημίες να βγάλουν δύο παίκτες για την πρώτη ομάδα. Δύο παίκτες που θα έχουν τα προσόντα να κάνουν καριέρα». Οποιος από σας θεωρεί ότι είναι υπερβολικό να λέω ότι αυτό είναι ίσης σημασίας και σπουδαιότητας με το θέμα του γηπέδου στον Βοτανικό, ας θυμηθεί το εξής: πρόπερσι, με τον Παναθηναϊκό να τερματίζει 17 πόντους πίσω από τον Ολυμπιακό, η μόνη ηλιαχτίδα ελπίδας ήταν ο Νίνης. Καλός λόγος για πολλούς να πάνε γήπεδο, για να δουν κάτι καινούργιο, ένα παιδί που ευχαριστιόταν να παίζει ποδόσφαιρο και το έδειχνε ακόμα και στο ζέσταμα. Τι να τα κάνεις τα νέα γήπεδα, τα ΟΑΚΑ και τους Βοτανικούς, αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να τα γεμίζεις -κι όχι με κόσμο που έρχεται να μπινελικώσει, αλλά να χειροκροτήσει;

Με εξαίρεση τον Νίνη (αφού Μπουτζίκο ακούγαμε, μας τον έταζε ο Μουνιόθ, αλλά Μπουτζίκο δεν είδαμε ποτέ), τα φυτώρια του Παναθηναϊκού δεν έχουν παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια κανένα άλλο «μπουμπούκι». Ούτε βέβαια των άλλων ομάδων, αλλά εστιάζω στον Παναθηναϊκό, που παραδοσιακά έβγαζε παίκτες που έκαναν καριέρα, έπαιζαν στο Τσάμπιονς Λιγκ, στην Εθνική, έπαιρναν μεταγραφές με καλά συμβόλαια, ορισμένοι εξαυτών έγιναν και πρωταθλητές Ευρώπης. Δεν βγάζει πια αυτούς που κάποιοι απαξιωτικά αποκαλούσαν «Γκουμομπασινάδες», που σε τελική ανάλυση είναι τίτλος τιμής. Παίκτες που να αγαπάνε την ομάδα, να δουλεύουν σκληρά και να ονειρεύονται να παίξουν για τον κόσμο της, όχι μισθοφόρους με μάνατζερ-αρπακτικά που βλέπουν μπροστά τους μόνο το χρώμα του χρήματος. Αυτοί μας έχουν λείψει. Για κάθε Ρουκάβινα, κάθε Γκάμπριελ, κάθε Μουν ή Κλέιτον, θα μπορούσε να υπάρχει ένας νέος Καραγκούνης, ένας Κυργιάκος, ένας Κοτσόλης ή ένας Μπασινάς. Που θα βοηθήσουν σήμερα και αύριο, ώσπου μεθαύριο θα φέρουν χρήματα στα ταμεία της ομάδας με μια μεταγραφή που θα ωφελήσει και την ΠΑΕ και τους ίδιους. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι οι σημερινοί μέτοχοι είναι τόσο πλούσιοι που δεν έχουν ανάγκη τα χρήματα. Είναι ακριβώς τόσο πλούσιοι διότι έμαθαν να βγάζουν κι όχι να χάνουν λεφτά. Και σήμερα είναι αυτοί στην ομάδα. Αύριο μπορεί να μην είναι. Αν η ομάδα έχει περιουσιακά στοιχεία που δεν της στοίχισαν τίποτα, αλλά μπορούν να της δώσουν πολλά, θα είναι αυτόνομη και αυτάρκης. Και δεν θα έχει ανάγκη καμία χορηγία, κανένα τηλεοπτικό συμβόλαιο και κανέναν «σωτήρα» που μπορεί να εμφανιστεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του στην πλάτη της.