«Δεν έχει ξαναγίνει!». Πρόκειται για τρεις λέξεις, τις οποίες είθισται να επιστρατεύουμε παρακολουθώντας αθλητικές αναμετρήσεις, όταν μπροστά μας –ή στον τηλεοπτικό μας δέκτη- διαδραματίζεται κάτι εντυπωσιακό. Κατά κανόνα υπερβάλλουμε. Σπανίως η τυποποιημένη αυτή φράση αντανακλά την πραγματικότητα, που σχεδόν πάντοτε είναι περισσότερο πλούσια απ' ό,τι αναγνωρίζει ο δικός μας, στιγμιαίος εντυπωσιασμός. Αυτός που μας ωθεί να εκλαμβάνουμε το ασυνήθιστο ως μοναδικό και πρωτοφανές.
«Δεν έχει ξαναγίνει!» Ακούστηκε κατά κόρον την περασμένη Κυριακή, όταν ο Λάμπρος Χούτος ενήργησε ως αμυντικός και στέρησε από την ομάδα του ένα γκολ, απομακρύνοντας την μπάλα με... άψογη κεφαλιά σχεδόν πάνω στη γραμμή του τέρματος της Ξάνθης. Ασφαλώς κι έχει ξαναγίνει. Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα θυμούνται, στα μέσα της δεκαετίας του '90, τον Αλέκο Αλεξανδρή στη Μασσαλία να «αποκρούει» με… υπερένταση την μπάλα προτού αυτή περάσει τη γραμμή και καταλήξει στα δίχτυα της Μαρσέιγ. Ο... παρ' ολίγον σκόρερ Ντανιέλ Μπατίστα είχε μείνει αποσβολωμένος. Ακόμη πιο εκπληκτικό ήταν το πάθημα του μπασκετμπολίστα Βαγγέλη Πουλιανίτη. Κάποτε, στην παράταση ενός αγώνα Νήαρ Ηστ – Φίλιππος, ο άνθρωπος έκανε την κατάλληλη κίνηση και ο μόχθος του απέφερε καλάθι σε βάρος της ομάδας του. Ηταν, μάλιστα, τόσο δυναμική η προσπάθειά του, ώστε δύο αντίπαλοι παρασύρθηκαν και αποπειράθηκαν να τον σταματήσουν! Ευτυχώς για την ομάδα τους, απέτυχαν. Κάποιες στιγμές μπορεί να σε αιφνιδιάσει η ίδια η ένταση του αγώνα –όχι ο αντίπαλος. Να σε κάνει να «θολώσεις», να νοθεύσει τον όποιον έλεγχο ασκείς στο σώμα και το μυαλό σου. Για κλάσματα του δευτερολέπτου. Αρκούν για να την πάθεις.
Η αλήθεια είναι ότι η αθλητική επικαιρότητα, εν γένει, μπορεί τούτες τις μέρες να σε ωθήσει εύκολα σ' αυτό το –κατά κανόνα απατηλό- «δεν έχει ξαναγίνει!». Να, σκεφθείτε τη μεταγραφή του Κουαρέσμα. Ο πρόεδρος της Ιντερ, Μάσιμο Μοράτι, έλεγε με στόμφο το βράδυ του Σαββάτου ότι η ομάδα του δεν χρειαζόταν τον παίκτη -προφανώς για να ρίξει την τιμή. Προτού προλάβει να κλείσει το στόμα του, «έκλεισε» η μεταγραφή Κουαρέσμα στην Ιντερ. Επειδή η μπλόφα είναι παλιά όσο κι η ανθρωπότητα, επειδή στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού (και δη των μεταγραφών) τίποτε δεν είναι πλέον ανήκουστο ή πρωτοφανές, το «παιχνιδάκι» του Μοράτι δεν εκπλήσσει. Δεν μπορεί όμως να ειπωθεί ακριβώς το ίδιο και για τη στάση του Ζοσέ Μουρίνιο: το να αχρηστεύει ο προπονητής την προεδρική μπλόφα, δηλώνοντας αμέσως μετά πως ο ίδιος επιθυμεί διακαώς να αποκτηθεί ο –περιττός κατά τον πρόεδρο- παίκτης, δεν είναι δα κι ο ορισμός του τετριμμένου. Διότι, προφανώς, ο Μουρίνιο δεν ενσαρκώνει συνηθισμένο τύπο προπονητή. Οσο κι αν απεχθάνεσαι την εγωπάθεια και την υπεροψία του, δεν μπορείς ναμην αναγνωρίσεις ότι διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα.
Από τα προσφάτως διαδραματισθέντα, λοιπόν, υπάρχει κάτι που θα έκανε τη φράση «δεν έχει ξαναγίνει» να ηχεί κυριολεκτική, ουδόλως υπερβολική; Ισως το (Ολυμπιακό κολυμβητικό) συμβάν που λοιδώρησε χθες ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος: στο Πεκίνο, στα 100 μ. πεταλούδα, πρώτος τερμάτισε ο Σέρβος Κάβιτς, αλλά νικητή ανακήρυξε τον Μάικλ Φελπς η εταιρεία–χρονομέτρης, που όλως τυχαίως ήταν χορηγός (και) του ίδιου του Αμερικανού κολυμβητή. Εξήγηση: ο Σέρβος –λέει- δεν κοπάνισε δυνατά τη βάση του τερματισμού κι έτσι ο αισθητήρας παρέμεινε αναίσθητος. Αυτό το εφεύρημα, ναι, μάλλον «γράφει ιστορία». Ξεχωριστή. Ποιος ξέρει, ίσως στο εγγύς μέλλον ακούσουμε κάτι σαν κι αυτό: «Εχετε δίκιο, η αθλήτρια τερμάτισε πρώτη με διαφορά στήθους. Επειδή όμως το στήθος της δεν ήταν όσο στητό απαιτούσε το νήμα, χρυσό μετάλλιο παίρνει η δεύτερη...».
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
