Aνάμεσα στο «ήξεις» και το «αφήξεις»

Επιστρέφοντας από το Πεκίνο έπειτα από 25 μέρες παραμονής στην Ασία, βρήκα το στερέωμα του ελληνικού μπάσκετ ίδιο κι απαράλλαχτο όπως το άφησα. Μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ακόμα και ζητήματα που έδειχναν να φέρουν την ετικέτα του «επείγοντος» στις αρχές του μήνα, εκκρεμούν ακόμα στους τύπους, εάν όχι και στην ουσία.

Για παράδειγμα, χρειάστηκε να μυρίσει Σεπτέμβρης για να τελεσιδικήσει η προσπάθεια συγχώνευσης του Πανοράματος με... οποιονδήποτε άλλον. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός περιμένουν ανυπόμονοι να αρχίσει η σεζόν των εχθροπραξιών, Αρης και ΠΑΟΚ πασχίζουν να ανάψουν σπίθα αντιπαράθεσης για να ζωντανέψουν το αίφνης κοιμώμενο μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, Πανιώνιος και Μαρούσι προχωρούν με δειλά βήματα προς ένα άδηλο μέλλον, η ΑΕΚ ψάχνει τον επόμενο μεσσία της, η επαρχία αγκομαχάει για να μη βρεθεί στο περιθώριο των όποιων εξελίξεων. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Εθνική ομάδα;

Ειλικρινά, δεν βρίσκω άλλο θέμα να σχολιάσω. Το μυαλό μου, άλλωστε, ταξιδεύει ακόμα στο Πεκίνο και ψάχνει απάντηση στο ερώτημα που μας βασάνισε όλους την προηγούμενη εβδομάδα: «Ηταν επιτυχία ή αποτυχία η πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες;». Κάτι ανάμεσα στα δύο, νομίζω.

Ο κυνικός παρατηρητής θα πει ότι η ομάδα απέτυχε, εφόσον δεν έφτασε στον εκπεφρασμένο της στόχο, την κατάκτηση ενός μεταλλίου ή έστω μιας θέσης στα ημιτελικά. Ο ψύχραιμος θα απαντήσει ότι είναι αδιανόητο να μιλάμε για στραπάτσο, όταν καμαρώνουμε μισό σκαλί κάτω από ομάδες όπως η Λιθουανία και η Αργεντινή.

Αποτυχία αποτελεί αυτό που βίωσαν η Ρωσία, η Γαλλία, η Σερβία, η Ιταλία, η Τουρκία. Για αποτυχία μπορούν να μιλήσουν ακόμα και οι Λιθουανοί, εφόσον έχασαν το μετάλλιο από μια αποδεκατισμένη Αργεντινή στον κομμένο και ραμμένο στα δικά τους μέτρα «μικρό τελικό». Φαντάζεστε να παθαίναμε τέτοιο κάζο; Η προσγείωση από το βάθρο θα ήταν ανώμαλη και οδυνηρή.

Εμείς οφείλουμε να ψηλαφίσουμε τα αίτια εκείνης της ήττας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μάθουμε από το πάθημα, να εμφανιστούμε πιο έτοιμοι την επόμενη φορά, να μη χάσουμε άλλες ευκαιρίες όπως αυτή του Πεκίνου. Αλλά ήταν στ' αλήθεια «γκάφα» η ήττα από έναν θεωρητικά ανώτερο αντίπαλο στο τελευταίο δευτερόλεπτο; Δεν χάσαμε δα από την Κίνα ούτε από τη Γερμανία ούτε καν από μια Αυστραλία ή Κροατία.

Θα μπορούσαμε, ασφαλώς, να παίξουμε καλύτερα. Ο Γιαννάκης έκανε λάθη, ο Παπαλουκάς έκανε λάθη, ο Σπανούλης έκανε λάθη, ο Διαμαντίδης έκανε λάθη, όλοι παρουσίασαν ψεγάδια στην απόδοσή τους. Αλλά η απόδοση μιας ομάδας είναι συνάρτηση της ποιότητας του αντιπάλου. Μήπως έχουμε στην Εθνική μας μονάδες της αξίας του Τζινόμπιλι, του Ντελφίνο, του Σκόλα και του Νοσιόνι; Ή μήπως μπορεί να συγκριθεί η 12άδα της ελληνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Λιθουανίας; Θα είχε η Εθνική μας την πολυτέλεια να αφήσει «παγκίτη» επί 30 λεπτά σ' έναν αγώνα μεταλλίου έναν παίκτη ΝΒΑ όπως ο Κλέιζα;

Πάμε παρακάτω, λοιπόν. Με το βλέμμα όχι τόσο στο χθες όσο στο αύριο. Θα δεήσει τουλάχιστον η ομοσπονδία να αποφασίσει έγκαιρα αν θα μείνει στην Εθνική ο «δράκος»; 'Η θα καλοκαιριάσει και θα βολοδέρνουμε ακόμα ανάμεσα στο «ήξεις» και το «αφήξεις»;