Ο «Ρίμπο» τα κατάλαβε όλα νωρίς

Το 2004 η προτεραιότητα ήταν να μπει η ΑΕΚ στο άρθρο 44 και να αποκτήσει ανταγωνιστική ομάδα. Το ότι η «Ενωση» έκανε πρωταθλητισμό κόβοντας δρόμο, δηλαδή χωρίς να είναι αγωνιστικά έτοιμη, αύξησε τις προσδοκίες των οπαδών, αλλά επέτρεψε στη διοίκηση να αποκτήσει άνεση χειρισμών για τουλάχιστον τρία καλοκαίρια. Η ΑΕΚ είχε την ηρεμία της γιατί ο κόσμος της έβλεπε μια πρόοδο και ευελπιστούσε στο ότι η συνεχής βελτίωση θα φέρει έναν τίτλο. Μόνο που τίτλος δεν ήρθε, η διοίκηση βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη να γυρίσει σελίδα, και αυτή η ανάγκη δημιούργησε την κρίση που η ΑΕΚ ζει φέτος το καλοκαίρι.

Eκανα αυτή τη σύντομη περίληψη προηγουμένων γιατί θέλω να γίνει κατανοητό από πού ξεκινάνε τα προβλήματα της ΑΕΚ φέτος το καλοκαίρι: η «Ενωση» για πρώτη φορά στον καιρό του Ντέμη Νικολαΐδη ζει διοικητική κρίση, δηλαδή μια στιγμή με ανάγκες αποφάσεων στις οποίες δεν υπάρχει εκ προοιμίου λαϊκή συναίνεση.

Απόφαση

Ο Ντέμης προσλαμβάνοντας τον Γιώργο Δώνη αποφάσισε το εκ θεμελίων χτίσιμο της ΑΕΚ για πρώτη φορά στη διοικητική του καριέρα. Το 2004 και το 2005 η ΑΕΚ απέκτησε ό,τι βρήκε διαθέσιμο ποντάροντας σε παίκτες που θα έδιναν την ψυχή τους για το εγχείρημα, το οποίο ήταν η οικονομική της εξυγίανση. Τα δύο επόμενα καλοκαίρια, μολονότι η ομάδα άλλαξε πολύ, αυτό που επιχειρήθηκε ήταν ένα ρετούς: υπήρξαν προσθήκες (τον καιρό του Σέρα Φερέρ υπερβολικά πολλές), αλλά όχι κάποια αληθινή αξιολόγηση του υλικού, ούτε -πολύ περισσότερο- κάποιου τύπου σαφής επένδυση. Η ΑΕΚ άθροιζε στο ρόστερ της παίκτες ευελπιστώντας λύσεις, και το παιγνίδι της για αυτόν τον λόγο έφθινε. Τα δύο καλοκαίρια του Ισπανού έλειψε, δυστυχώς, μια κεντρική ιδέα, και έτσι προέκυψε η περσινή ομάδα μιας χρήσης – ομάδα που θα μπορούσε να κερδίσει το τελευταίο πρωτάθλημα, πλην όμως με τόσους τριαντάχρονους δεν είχε μέλλον. Τον Μάιο πάρθηκε μια δύσκολη όσο και υποχρεωτική απόφαση: ένα νέο ξεκίνημα, χωρίς μάλιστα πολλά χρήματα για μεταγραφές.

Πέντε

Αρχές Ιουνίου η ΑΕΚ έκανε πέντε μεταγραφές. Απέκτησε τον Ρίκα, τον Μαϊστόροβιτς, τον Σκόκο, τον Μπερνς, και συμφώνησε με τον Σάχα που τυπικά αποκτήθηκε αργότερα. Θα μπορούσε να αφήσει τότε τον Δέλλα και τον Λυμπερόπουλο, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κακό για την ηρεμία των παικτών, που έπρεπε να αφοσιωθούν στην Εθνική. Τότε έγινε και μια γενικότερη αξιολόγηση του υλικού και αποφασίστηκαν οι απομακρύνσεις του Σέζαρ, του Καπετάνου, του Παππά, του Μπούρμπου, του Τόζερ, του Μορέτο, του Καλόν, του Ασκάρατε και η επένδυση εμπιστοσύνης σε νέα παιδιά όπως ο Ζορμπάς, ο Χιτεμάι, ο Παυλής, ο Γκέντζογλου, αλλά και σε φτασμένους παίκτες όπως ο Αλεξόπουλος και ο Γεωργέας, που κουβαλούσαν ερωτηματικά λόγω τραυματισμών. Ο Ενσαλίβα και ο Αρουαμπαρένα αποφασίστηκε να μείνουν υπο κρίση, αφού ο Δώνης δεν είχε απόλυτη βεβαιότητα για τη χρησιμότητά τους. Οταν αποφασίστηκε ότι δεν κάνουν για το σχήμα ήρθαν στη θέση τους ο Μπασινάς και ο Χουανφράν, και όταν πουλήθηκε ο Παπασταθόπουλος αποκτήθηκε ως ελεύθερος ο Κυργιάκος. Ολα αυτά έγιναν χωρίς θεαματικές εξαγγελίες, και σε λογικούς χρόνους αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι είχε προηγηθεί το Euro. Ο Μπασινάς, π.χ., και ο Κυργιάκος ακόμα κι αν είχαν αποκτηθεί πιο νωρίς θα προλάβαιναν απλώς να κάνουν λίγες προπονήσεις παραπάνω. Οι διακοπές τούς ήταν αναγκαίες.

Τίγρης

Πού είναι το πρόβλημα; Μα, ότι όλα αυτά τα τελείως λογικά (όταν μιλάμε για μια ποδοσφαιρική ομάδα) έγιναν σε ένα καλοκαίρι κλιμακούμενου παραλογισμού! Στην ΑΕΚ φέτος το ζητούμενο δεν ήταν αν θα φτιάξει μια καλή ομάδα ο Δώνης, αλλά αν θα μπει ο «Τίγρης» να βάλει 70 εκατομμύρια ευρώ να «τσακίσει» τον Κόκκαλη και τον πολυμετοχικό ΠΑΟ. Αυτή η αγωνία μερίδας οπαδών μετατράπηκε σε καθημερινότητα – αλλά τέτοιου τύπου καθημερινότητα στην Ελλάδα οδηγεί στη διάλυση.

Ουδείς

Μετά τα πρώτα καλοκαιρινά ματς στα οποία η ΑΕΚ δεν τραβάει (γιατί το σύστημα δεν είναι καλό, γιατί οι παίκτες δεν κάνουν, για πεντακόσια γιατί…) έσκασε η είδηση της προαναγγελθείσης παραίτησης του Ντέμη. Μετά την είδηση προέκυψε η φυγή του Ριβάλντο, αλλά θα ήταν λάθος να τη θεωρούσαμε συνέπειά της. Ο «Ρίμπο», έχοντας καταλάβει πού βρίσκεται, το τελευταίο που θα ήθελε να ζήσει είναι μια χρονιά αναστάτωσης με την εξέδρα να πλακώνεται, τους μετόχους να συζητάνε αν θα πουλήσουν στον «Τίγρη», την εγχώρια αθλητικογραφία να δημοσιεύει κηδειόσημα της ΑΕΚ κ.λπ.: η είδηση επιτάχυνε την ειλημμένη απόφασή του. Αν η «παραίτηση» Νικολαΐδη είχε γίνει γνωστή πιο νωρίς, η εκτίμησή μου είναι ότι θα είχε φύγει και ο Μπλάνκο και πιθανότατα δεν θα είχαν υπογράψει ο Μπασινάς και ο Κυργιάκος. Με ποια σιγουριά να πας στην ΑΕΚ όταν ουδείς γνωρίζει τι θα ξημερώσει μεθαύριο;

Εταιρεία

Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το δεδομένο: για το κουμάντο της ΑΕΚ παίζεται ένα σκληρό πόκερ αντίστοιχο με αυτό που είχε παιχτεί ουκ ολίγες φορές πριν από το 2004, δηλαδή πριν ο Νικολαΐδης και το συγκεκριμένο διοικητικό σχήμα αναλάβουν μια χρεοκοπημένη εταιρεία. Το δυσάρεστο εν προκειμένω είναι ότι αν και δεν γνωρίζουμε τον τελικό νικητή του παιγνιδιού (μολονότι κάποιες υποψίες τις έχουμε όλοι) ξέρουμε τον χαμένο: ο χαμένος θα είναι η εφετινή ΑΕΚ που θα διαλυθεί μεταξύ διαρροών, συνεντεύξεων, εκμυστηρεύσεων, δηλώσεων μέσω τρίτων, πρωτοσέλιδων κ.λπ., κ.λπ. Ο Νικολαΐδης είπε ότι αν η ομάδα αποκλειστεί από την Ομόνοια και χάσει από τον ΠΑΟ δύσκολα θα συνέρθει. Οποιος θέλει να τη δει να φθείρεται τρίβει τα χέρια του…

Κηδεία

Ούτε εμένα μου άρεσε η ΑΕΚ στα λίγα ματς που είδα. Το 4-3-3 «σκότωνε» τον Ρίμπο – το έργο το έχω ξαναδεί επί Σόλιντ. Οι επιθετικές λύσεις μοιάζουν φτωχές, δεν αποκλείεται η εφετινή ΑΕΚ να είναι χειρότερη από την περσινή ΑΕΚ των τριαντάρηδων γερουσιαστών. Μόνο που πριν πάρω και εγώ μέρος στην κηδεία της θα προτιμούσα να την δω να παίζει, και να σπάει ενδεχομένως τα μούτρα της. Αλλο είναι αυτό, και άλλο να τη θάψουμε ζωντανή…

Ενας, μόνος του

Eνα από τα κρίσιμα τελικά συμπεράσματα για τον Ριβάλντο είναι ότι μας βλέπει περίπου σαν μπανανία. Ηρθε εδώ, έπαιξε τέσσερα χρόνια μπάλα, κατάλαβε με ποιους έχει να κάνει και αναλόγως έπραξε. Τον Ολυμπιακό τον ξεφώνισε πέρυσι στην πρώτη ευκαιρία, ξεχνώντας την αγάπη που του έδειξε ο κόσμος του, και την ΑΕΚ την παράτησε φέτος στα δύσκολα, χωρίς κανένα συναισθηματισμό. Αν κάποιος το πράγμα το δει σαν ουδέτερος παρατηρητής μπορεί να του δώσει και δίκιο: στο φινάλε, όσα είπε για την παρασκηνιακή δύναμη του πρωταθλητή είναι ευρέως γνωστά και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γιατί στα 37 του είπε «ναι» σε μια πρόταση πέντε εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, έστω κι αν αυτά προέρχονται από κάποια ομάδα του μακρινού Ουζμπεκιστάν. Πλην όμως, πέρα από την κυνική λογική υπάρχουν κι άλλα πράγματα: ο «Ρίμπο» πάντα μού έδινε την εντύπωση του ανθρώπου που όταν θα τον καλέσεις για φαγητό θα σου κάνει παρατηρήσεις ακόμα και για το σερβίτσιο! Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μαχητής, περήφανος, αξιοθαύμαστος για την επιμονή του, αλλά και πολύ σνομπ. Τόσο σνομπ που ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ποδοσφαιριστών που δεν έχουν ομάδα.
Θαύμασα την πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό αλλά και την τελευταία του στην ΑΕΚ. Εκείνη την πρώτη χρονιά του στον πρωταθλητή ο «Ρίμπο» έπαιξε για να αποδείξει ότι δεν έχει τελειώσει, και το έκανε αυτό όχι μόνο στο παλκοσένικο του «Ανφιλντ», αλλά και στις μίζερες έδρες του ελληνικού πρωταθλήματος. Πέρυσι, αν και αργός, βαρύς, υπερβολικά μόνος ώρες ώρες από επιλογή, έκανε μαθήματα πρωταθλητισμού στην «Ενωση» κυρίως με την προσωπικότητά του και το στήσιμό του στο γήπεδο. Και οι δύο αυτές σεζόν είναι γεμάτες από ατομικά κατορθώματα: ο «Ρίμπο» έπαιζε κυρίως για το όνομά του, την υστεροφημία του, την εκδίκησή του, την πάρτη του. Το ελληνικό πρωτάθλημα χάνει πολύ κυρίως γιατί ο Βραζιλιάνος έπαιζε σε αυτό για να αποδεικνύει στον κόσμο ότι δεν ανήκει εδώ. Ο Ριβάλντο δεν έκανε απλώς τη διαφορά: έπαιζε για να αποδεικνύει ότι είναι διαφορετικός. Ηρθε από το πουθενά και στο πουθενά επιστρέφει. Θαυματοποιός, ηγέτης, μπαλαδόρος, αρτίστας, μόνος…