E-mail από το Πεκίνο

Γράφει η Ρούλα Βλασσοπούλου

Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο ξένος επισκέπτης έφτανε στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς αγώνες, το βασικό που έπρεπε να διαπιστώσει ήταν ένα. Οι Ελληνες είχαν προλάβει να ολοκληρώσουν τις προετοιμασίες; Γνωστοί στα… πέρατα της γης για την αγάπη που έχουμε ως λαός στον... προγραμματισμό, το αρχικό στοίχημα για τη χώρα μας ήταν αυτό.
Οι Κινέζοι σε καμία περίπτωση δεν μας μοιάζουν σε αυτόν τον τομέα, γεγονός που είναι γνωστό. Εκείνοι είχαν να δώσουν τις εξετάσεις τους σε άλλα ζητήματα. Την ελευθερία του λόγου, την επικοινωνία με τους ξένους και παρόμοια θέματα. Αν κάποιος περίμενε να δει τη μία διαδήλωση μετά την άλλη στο Πεκίνο -ίσως επηρεασμένος από τα γεγονότα στη λαμπαδηδρομία-, σίγουρα ξαφνιάστηκε. Οι κινεζικές αρχές βρήκαν ένα καλό κόλπο γι' αυτό, αφού ναι μεν όρισαν κάποιους τόπους ως κατάλληλους για να φιλοξενηθούν διαμαρτυρίες, αλλά φρόντισαν να μη δώσουν σε κανέναν την άδεια να διαδηλώσει! Πάντως, η αγωνία τους για να μην εμφανιστεί καμία σημαία ή πανό με μηνύματα υπέρ του Θιβέτ ήταν προφανής. Για παράδειγμα στο τάε κβον το, πριν από την απονομή κάποιοι πέταξαν από την κερκίδα σημαία σε αθλητές προκειμένου να πανηγυρίσουν, ανάμεσά τους και στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Αμέσως, όμως, οι εθελοντές τις μάζεψαν από το πάτωμα και τις απομάκρυναν πριν καν κοιτάξουν περί τίνος πρόκειται.

Η επικοινωνία ήταν εξ ορισμού δύσκολη. Τα αγγλικά ήταν είδος πολυτελείας έξω από τις εγκαταστάσεις και τα ξενοδοχεία. Οποιος πίστευε πως είναι αστείο ότι απαιτείται πάντα ο προορισμός γραμμένος στα κινεζικά για να κινηθεί κανείς στην πόλη, με -καλό ή κακό- τρόπο ανακάλυπτε πως ισχύει. Μέσα στα στάδια όμως η νοηματική δεν ήταν τόσο απαραίτητη. Οι εθελοντές, όλοι τους νέα παιδιά, χαμογελαστοί προσπαθούσαν να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν. Ακόμη κι αν δεν ήξεραν, δεν δέχονταν το «δεν πειράζει» ως απάντηση. Ετρεχαν να βρουν κάποιον που να μπορεί να δώσει λύση ή σε ακολουθούσαν μέχρι να βρεθεί η άκρη. Ακόμη και τις τελευταίες ημέρες, κατά τις οποίες ήταν αισθητή μία μικρή χαλάρωση, αυτό δεν άλλαξε.

Το άλλο μεγάλο στοίχημα για την Κίνα ήταν το επίπεδο της μόλυνσης που συζητήθηκε τόσο πολύ πριν αρχίσουν οι Αγώνες. Ακόμη και ύστερα από 18 ημέρες παραμονής στο Πεκίνο ήταν δύσκολο να διαχωρίσει κανείς τη ρύπανση από τη βαριά εξαιτίας της υγρασίας ατμόσφαιρα. Σίγουρα όμως η κατάσταση -βοήθησε και η βροχή κάποιων ημερών- ήταν καλύτερη απ’ ό,τι περίμενε η πλειονότητα, με τους αθλητές να παραδέχονται ότι τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολη η αποστολή τους.
Το θέμα είναι τι θα μείνει… κληρονομιά στους Κινέζους από αυτό το «διάλειμμα» στη μόλυνση. Χθες, πρώτη ημέρα ύστερα από την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Πέρα βέβαια από τους άπειρους πλανόδιους πωλητές πλαστών Ολυμπιακών προϊόντων που ξεχύθηκαν στους δρόμους, κάνοντας τους ξένους να αναρωτιούνται πού ήταν κρυμμένοι τόσες ημέρες. Τα φουγάρα που βρίσκονται ανάμεσα στους ουρανοξύστες μέσα στην πόλη δεν είχαν αρχίσει ακόμη να βγάζουν τον δηλητηριώδη καπνό τους. Αλλωστε, ακολουθούν και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Και το μέτρο του δακτυλίου ίσχυε ακόμη στους δρόμους. Αν και είναι να απορεί κανείς τι γίνεται σε αυτούς όταν βγαίνουν όλα τα αυτοκίνητα, εφόσον ακόμη και τα μισά αποτελούν αρκετά για να προκληθεί κομφούζιο.

Το σίγουρο είναι πως ήδη έχουν φροντίσει για τη μελλοντική διαχείριση των εγκαταστάσεων. Σίγουρα αυτό το θέμα θα το χειριστούν καλύτερα και ταχύτερα από την Αθήνα. Οχι βέβαια πως η χώρα μας αποτελεί σπουδαίο μέτρο σύγκρισης στα αντανακλαστικά της στο θέμα. Κάποια από τα στάδια θα μείνουν κληρονομιά στους πανεπιστημιακούς χώρους που δημιουργήθηκαν, κάποια άλλα θα αλλάξουν μορφή. Οπως η εγκατάσταση του πινγκ πονγκ που θα μετατραπεί σε κολυμβητήριο. Ολα για να σιγουρευτούν οι Κινέζοι πως οι δικοί τους Ολυμπιακοί Αγώνες και η πρώτη θέση τους στον πίνακα μεταλλίων μπορούν να τους κάνουν σταθερή υπερδύναμη στον αθλητισμό.