Δεν μπορεί να χάνει

Πριν από κάποια χρόνια έπαιζα τένις με έναν παλιό αθλητή. Δηλαδή πολύ παλιό. Δηλαδή όταν ο άνθρωπος έμπαινε στο γήπεδο οι Γερμανοί έβγαιναν από την Αθήνα. Ο συγκεκριμένος, λοιπόν, ογδοντάρης -και καθ’ όλα συμπαθής κύριος- με είχε λυσσάξει στο ψείρισμα. Οποια μπαλιά δικιά μου πλησίαζε στη γραμμή ήταν αυτόματα άουτ. Οποια δικιά του έβγαινε λίγο από τη γραμμή είχε ως αποτέλεσμα διακριτικούς μορφασμούς αποδοκιμασίας του στυλ «Μέσα ήτανε, αλλά για να πάρεις τον πόντο είπες ότι βγήκε έξω». Μετά το ματς έλεγα σε κάτι φίλους τον πόνο μου. «Μη στενοχωριέσαι. Σε όλους το ίδιο κάνει. Είναι παλιός αθλητής, και όπως όλοι οι παλιοί αθλητές δεν μπορεί να δεχτεί να χάνει».

Οταν ένας μέτριος παλαίμαχος Ελληνας αθλητής είναι πρόθυμος να κλέψει μερικούς πόντους για να κερδίσει, τι είναι πρόθυμος να κάνει ένας παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστής που: 1) βλέπει τον πρόεδρο της ομάδας του να θυμίζει ότι θα την κάνει επτά μήνες πριν τελειώσει η θητεία του, 2) ξέρει ότι η σεζόν ξεκινάει με δύο ματς-φωτιά και ότι στο πέμπτο ματς του πρωταθλήματος τον περιμένουν άνευ βαΐων αλλά μετά κλάδων στο Καραϊσκάκη, 3) βλέπει ότι η ομάδα με την οποία θα βγάλει μια ολόκληρη σεζόν είναι η καλύτερη των τελευταίων πέντε χρόνων, σύμφωνα με τον πρόεδρο της αλλά κανέναν άλλο; Η απάντηση είναι απλή. Την κάνει με ελαφρά βραζιλιάνικα πηδηματάκια. Διότι αν πέρυσι ο Ριβάλντο κόντευε να κλάψει επειδή στο Καραϊσκάκη τού σήκωσαν πανό «Οι μεγάλοι παίκτες παίζουν σε μεγάλες ομάδες», το τελευταίο που θα ήθελε είναι να του κουνάνε δάχτυλα για να του δείχνουνε τα γκολ. Ιδιαίτερα αν φοβάται ότι μπορεί να μη φτάνει το ένα χέρι…
Το τελευταίο, στο πλαίσιο της ποιητικής αδείας. Γιατί ο Ολυμπιακός εφέτος δεν είναι καμιά υπερομάδα, και αν πάει για εκδίκηση στο ματς στο Καραϊσκάκη άνετα μπορεί να ψάχνεται πώς έχασε το ματς. Αλλά τα υπόλοιπα ισχύουν, και είναι γνωστά στη διοίκηση της ΑΕΚ. Πρώτον, ότι ο Ριβάλντο ανησύχησε για την αναταραχή, δεύτερον ότι ξέρει πως στο Καραϊσκάκη αναμένεται κόλαση, και τρίτον και κυριότερον ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην εφετινή ομάδα. Τουλάχιστον αυτό διαρρέει από μεριάς διοίκησης. Τα προσχήματα τηρήθηκαν, ο Ριβάλντο θα επικαλεστεί προσωπικούς λόγους, αλλά ότι δεν θα ήθελε να μπλεχτεί σε διασυρμούς για τους οποίους δεν θα ευθύνεται…

Ο Ριβάλντο έχει βρει την πάντα δημοφιλή Κουρούβτσι Τασκένδης για να συνεχίσει την καριέρα του. Επικοινωνιακά το διαζύγιο θα είναι ομαλό. Και ο Μαρτσέλο, στενός συνεργάτης και συνέταιρος του Ριβάλντο, θα ψάχνει να μεταφράσει το «ρίψασπις». Το «ρίψασπις», με όλα τα συνώνυμά του, θα συνοδεύσει επικοινωνιακά τον Ριβάλντο στην αποχώρησή του, με την εξήγηση ότι φοβήθηκε το Καραϊσκάκη. Το γιατί το φοβήθηκε, δηλαδή η γνώμη του για την ομάδα και τον προπονητή της, θα μείνει ένα μικρό μυστικό που ανταλλάχτηκε με τη λύση του συμβολαίου του.

Στα πέντε χρόνια η ομάδα θα χτύπαγε Ευρώπη. Αν με το «ομάδα» ο Ντέμης Νικολαΐδης εννοούσε τον κάθε παίκτη ατομικά, το σχέδιο επετεύχθη. Κάθε παίκτης της ΑΕΚ που μπορεί να χτυπήσει συμβόλαιο σε ευρωπαϊκή ομάδα την έχει ήδη κάνει. Και με την φυγή του Ριβάλντο στο Ουζμπεκιστάν η ΑΕΚ ξεπερνάει τα ευρωπαϊκά σύνορα και γίνεται παγκόσμια.
Στο ερώτημα πώς όλοι οι βασικοί παίκτες της ΑΕΚ αποφάσισαν σε μια σεζόν να φύγουν, η απάντηση είναι απλή: διότι από το τέλος της περσινής σεζόν φάνηκε ότι η διοίκηση της ΑΕΚ έχει χάσει τον σεβασμό των παικτών. Το σημείο χωρίς επιστροφή είχε έρθει μετά τη φιέστα του ηθικού πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ. Οταν η διοίκηση της ΑΕΚ είχε πρώτα πει «Δεν θα κατέβουμε στα play off» και μετά το μετέτρεψε στο «Θα παίξει όποιος θέλει». Από εκείνη τη στιγμή το «Θα μείνει όποιος θέλει» ήταν ένα μικρό βήμα, και όποιος εύρισκε ομάδα για να φύγει το μόνο πρόβλημα που είχε ήταν να μην ξεχάσει να ειδοποιήσει τη διοίκηση και τον περιμένουν άδικα.

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος έφυγε οργίλος. Κάνοντας αναφορά στο ότι η ΑΕΚ δεν είχε προπονητήριο και γήπεδο, εγκαταστάσεις που δεν θυμάμαι να είχε όταν υπέγραφε το πρώτο του συμβόλαιο στην ΑΕΚ. Ο Τραϊανός Δέλλας έφυγε σιωπηλά. Χωρίς να αναφερθεί σε λόγους, αφήνοντας άλλους να γράψουν για αυτόν ότι ανάμεσα στους λόγους αποχώρησής του ήταν η προβολή του Μαϊστόροβιτς ως ηγέτη της άμυνας. Ο Σωτήρης Παπασταθόπουλος έφυγε με τουπέ. Εχοντας τουλάχιστον την υπερηφάνεια ότι σε ηλικία 18 ετών κατόρθωσε να υπογράψει συμβόλαιο που προέβλεπε μικρή ρήτρα αποζημίωσης αν άλλαζε πρόεδρος. Ο Τόζερ πουλήθηκε. Ο Ζήκος αποχώρησε. Ο Μπούρμπος και ο Παππάς πήγαν σε Ξάνθη και Ηρακλή. Ο Καλόν την έκανε αφού δεν βρήκε τα λεφτά που ζητούσε. Ο Αρουαμπαρένα πήρε την αποζημίωσή του και αντίο. Εντάξει, πάντως, και για να είμαστε ειλικρινείς, η ΑΕΚ πήρε παίκτες. Αλλά εκτός του Σκόκο, που το παλμαρέ του δείχνει ότι είναι επιτυχημένος, οι υπόλοιποι έχουν τα κουσούρια τους. Ο Μπερνς μπορεί να ξεσήκωνε τις αυστραλιανές εφημερίδες γιατί ο προπονητής της Ολυμπιακής ομάδας δεν τον πήρε στο Πεκίνο, αλλά οι εφημερίδες της Αυστραλίας δεν διανέμονται στην Ελλάδα. Ο Χουανφράν μοιάζει σαν να στρίφτηκε το νόμισμα του Αρουαμπαρένα δύο φορές. Ο Ρίκα είναι πιο αθόρυβος από τον Καφέ. Ο Σάχα αναμένεται να καλύψει το κενό του Μορέτο, χωρίς όμως τη μεγαλοπρέπεια του δεύτερου στις γκέλες. Οσο για τον Μπασινά και τον Κυργιάκο, ήρθαν αφού εξάντλησαν κάθε περιθώριο να βρουν ξένη ομάδα. Ειδικά ο Μπασινάς πρέπει να πήρε περισσότερες αναβολές από τον Μάκαρο στην υπόθεση Λαλιώτη.
Τα γεγονότα, όμως, είναι σε όλους γνωστά. Το θέμα είναι η ανάλυσή τους. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η σημερινή διοίκηση της ΑΕΚ, ακόμα και να ήθελε να κάνει εύκολη τη μετάβαση σε μια άλλη, δεν θα το κατόρθωνε καλύτερα. Στην τετραετία που βρίσκεται στα διοικητικά, η ομάδα Νικολαΐδη κατόρθωσε να φέρει τον πολιτισμό στην κερκίδα, γεγονός σημαντικό αλλά… Αλλά η διοίκηση της ΑΕΚ στον πέμπτο χρόνο της εξουσίας της έχει κατορθώσει να έχει μια ομάδα με χειρότερους παίκτες από αυτούς που παρέλαβε. Εκτός αν στη σημερινή ΑΕΚ υπάρχει Κατσουράνης ή Λυμπερόπουλος. Μία ΠΑΕ που δεν χρωστάει σε πρώην παίκτες της, αλλά συνεχίζει να χρωστάει στο Δημόσιο. Οχι μόνο τα χρέη που διακανονίστηκαν από το «44», αλλά και νεότερα χρέη που διακανονίστηκαν πριν από ένα χρόνο, όποια έχουν προστεθεί στο μεταξύ, και το δάνειο προ διετίας. Μια διοίκηση που είναι ακριβή στο πίτουρο και φτηνή στο αλεύρι. Ο Παπασταθόπουλος, φυσικά, πουλήθηκε σε καλή τιμή. Αλλά ενώ με τον Μπούρμπο και τον Παππά έγινε διαπραγμάτευση για να εισπραχθούν 40 χιλιάδες, ο Λυμπερόπουλος, ο Δέλλας και ο Ριβάλντο, δεσμευμένοι με συμβόλαια, κλείνουν συμβόλαια εκατομμυρίων χωρίς να φέρνουν φράγκο.

Εκτός, φυσικά, αν η ΑΕΚ περιμένει να πάρει σοβαρά λεφτά από τον Ριβάλντο. Ο οποίος δήλωσε «Θα φύγω όπως ήρθα. Δεν υπάρχουν χρήματα για την ΑΕΚ, το έχω συζητήσει με τον πρόεδρο, και είναι μία λύση κοινή συναινέσει του συμβολαίου». Τώρα, τι διαπραγμάτευση μπορεί να κάνει μια ομάδα όταν ο παίκτης δηλώνει ότι τα βρήκε με τον πρόεδρο, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου, και σίγουρα το φτωχό δικό μου. Οσο για το «θα μείνει μέχρι να βρεθεί ο αντι-Ρίμπο», είναι για τα μάτια του κόσμου. Από τη στιγμή που ο Ριβάλντο δήλωσε ότι φεύγει, αντι-Ρίμπο βρίσκεται έστω κι αν ο Ριβάλντο χρειαστεί να χρίσει διάδοχό του τον Καφέ.

Επίσης, η διοίκηση της ΑΕΚ χωρίς γήπεδο και προπονητικό κέντρο βρήκε την ομάδα και ακριβώς έτσι κλείνει την πενταετία. Γιατί ακόμα και για το προπονητικό κέντρο που ανακοινώθηκε ότι για την κατασκευή του αγόρασε έκταση ο Νοτιάς στο Κορωπί, υπάρχει πρόβλημα. Η έκταση ανήκει σε περισσότερους από έναν ιδιοκτήτες και ορισμένοι όταν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται ανέβασαν τις τιμές. Επειδή, λοιπόν, προπονητικό κέντρο-σκακιέρα δεν γίνεται, και προπονητής που να φωνάζει «μη βγαίνεις αριστερά γιατί θα πατήσεις το οικόπεδο του Γκίκα», δεν έχει βρεθεί, το προπονητικό κέντρο έχει καθυστερήσει να ανακοινωθεί.