Να τελειώνουμε με το νταβατζιλίκι

Παρακολουθώντας τον 5ο συνεχόμενο χαμένο Ολυμπιακό ημιτελικό των Λιθουανών, το μυαλό μου ταξιδεύει στην «επίσημη αγαπημένη». Τι γίνεται τώρα, φίλτατε πρόεδρε της FIBA Europe; Ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής της Εθνικής Ανδρών; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ή μήπως κάποιος άλλος; Πότε θα μάθουμε τις αποφάσεις «της Ομοσπονδίας»; Θα έχουμε αυτή τη φορά καθαρές εξηγήσεις ή θα περάσουν άλλοι δώδεκα μήνες με «ήξεις αφήξεις», όπως οι τέσσερις που προηγήθηκαν;

Ο Γιαννάκης έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του. Δεν θεωρεί ότι υπάρχει ασυμβίβαστο, οπότε συνεχίζει μέχρι να του πει κάποιος ιθύνων: «Φύγε». Τον πρώτο καιρό, «η Ομοσπονδία» διέδιδε ότι ο «δράκος» παραβίασε κάποια άγραφη συμφωνία, η οποία του απαγόρευε να εργαστεί στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Ωστόσο, ο Γ. Βασιλακόπουλος δήλωσε τον Ιούνιο ότι δεν υπήρξε καμία τέτοια δέσμευση, οπότε όλα μέλι γάλα.

Πρώτα όμως άφησε τον Γιαννάκη να φθαρεί σε βαθμό σχεδόν καθοριστικό. «Καλά να πάθει», ήταν το κρυμμένο ανάμεσα στις γραμμές της σιωπής νόημα. Κουτσά στραβά, ο προπονητής τελείωσε τα πλέι οφ της Α1 όρθιος και ξανάπιασε δουλειά στην Εθνική, χωρίς να πτοηθεί απ' όσα είχε ακούσει και διαβάσει. Από τις 15 Ιουνίου και μετά, ο «Γιαννάκης του Ολυμπιακού» πέρασε στο περιθώριο και έμεινε κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα.

Τα λάθη που ενδεχομένως διέπραξε στην προετοιμασία της «επίσημης αγαπημένης» δεν μπορούν δα να αποδοθούν στο άλλο καρπούζι που πάσχιζε να κρατήσει κάτω από τη μασχάλη, παρά μόνο εν μέρει. Περισσότερο δυσαρεστημένος δικαιούται να αισθάνεται ο Ολυμπιακός παρά η Εθνική ομάδα.

Ο γυμνός οφθαλμός των ξένων συναδέλφων και των ουδέτερων παρατηρητών είδε στο Πεκίνο και στο Προολυμπιακό τουρνουά αυτό που εμείς τείνουμε να ξεχνάμε: «Ο Γιαννάκης είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας σας. Δεν βλέπω πώς θα μπορούσατε να τον αντικαταστήσετε», μου έλεγε επί αθηναϊκού εδάφους λίγο πριν από την αναχώρηση για την Κίνα ο υπεύθυνος τηλεοπτικών της FIBA, ο Πολ Στίμπσον.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ανάλογου βεληνεκούς αντικαταστάτης, ειδικά Ελληνας. Η δική μου ψήφος θα πήγαινε (αν όχι στον Γιαννάκη) στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά τότε πέφτουμε πάλι στον ίδιο τοίχο. Ας μη χάνουμε όμως από τα μάτια μας το δάσος. Το μεγάλο κέρδος της πιθανής παραμονής του «δράκου» δεν θα είναι η πρόοδος της Εθνικής ομάδας ή το ποιοτικό του κοουτσάρισμα, αλλά το παρατεταμένο χτύπημα στον οπαδισμό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο ζητούμενο στον ταλαίπωρο ελληνικό αθλητισμό. Προκειμένου να πειστούν οι βάρβαροι των κερκίδων και της κερκίδας των επισήμων ότι «η εξουσία» αδιαφορεί για τα τελεσίγραφά τους και προτάσσει το δημόσιο συμφέρον, ας χάσουμε και δύο προημιτελικούς παραπάνω.

Εχοντας ζήσει τον οικουμενικό πολιτισμό των Ολυμπιακών Αγώνων, δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου ότι θα επιστρέψει από Τετάρτη στο Καφριστάν. Κάθε βήμα για να σταματήσει το νταβατζιλίκι των χουλιγκαναραίων στον ελληνικό αθλητισμό θα είναι από αυτή τη στήλη ευπρόσδεκτο, άσχετα με τη συλλογική του «απόχρωση». Ας γίνουμε άνθρωποι και μετά δεν βαριέσαι, ας καταποντιστούμε στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο και όπου αλλού μπηστάει η ρημάδα η μπάλα.