Η αλήθεια για Ντέμη

Ποτέ δεν θεωρεί αναγκαίο να πει το όνομά του στο τηλέφωνο. Είναι βέβαιος ότι με το που ακουστεί το «Ελα», ο άλλος θα καταλάβει τη φωνή ακόμα και αν έχουν μιλήσει τρεις φορές στη ζωή τους. Και στην περίπτωση που δεν την καταλάβει, το «Ντέμης» είναι αρκετό. Οπως οι προπολεμικές ντίβες που το «Κυβέλη» ή το «Δανάη» ήταν αρκετό για να τις αναγνωρίζουν. Η εκφορά του λόγου του είναι επιπέδου Old Vic.

Με τις παύσεις να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τον λόγο. Η επιχειρηματολογία του είναι ευρηματική. Στην τελευταία εμφάνισή του πριν φύγει για την Ατλέτικο, μιλώντας στον ΣΠΟΡFM, είχε πει ότι ένας από τους λόγους της αποχώρησής του ήταν ότι δεν θα ήθελε, ανανεώνοντας το συμβόλαιό του με την αμοιβή που προέβλεπε, να καταστρέψει την ΑΕΚ. Το ότι ήταν ο τελευταίος χρόνος του παλιού συμβολαίου του με τα λιγότερα λεφτά και ότι στο χέρι του ήταν στην ανανέωση να πάρει όσα άντεχε το ταμείο δεν είχε απασχολήσει κανέναν από όσους τον λάτρευαν.Οι οποίοι ήταν και πολλοί και δυνατοί. Από τον Κωστή Στεφανόπουλο, που είχε δεχτεί τον Νικολαΐδη στο προεδρικό μέγαρο, μέχρι την πρέσβειρα του fair play, Κατερίνα Παναγοπούλου, που τον είχε βραβεύσει και τον Παύλο Τσίμα, που στην αποκλειστική συνέντευξη με τον Ντέμη στο Mega τού είχε συμπεριφερθεί με τιμές ανώτατου πολιτικού άρχοντα.

Γιατί κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Νικολαΐδης είναι γοητευτικός. Οχι μόνο στην εμφάνιση, που μπορούσε να φορέσει t-shirt των Red Hot Chilli Peper σε δεξίωση και εκατό καλεσμένοι με κοστούμι να νιώθουν εκτός μόδας, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο μιλούσε στους συνομιλητές του. Κοιτάζοντάς τους στα μάτια, δείχνοντας ότι η ψυχή του είναι αποκλειστικά ανοικτή για αυτούς.

Η γοητεία που ασκούσε στους συνομιλητές του και όχι τα χρήματα ή οι πληροφορίες δημιούργησαν το ντεμοτεχνείο. Δημοσιογράφοι που σε άλλους θα αμφισβητούσαν το «καλημέρα», υπνωτισμένοι από τον Ντέμη, ξέχναγαν μέχρι την αριθμητική. Αν ο Ντέμης έλεγε ότι η ομάδα της επόμενης σεζόν θα έχει μέσο όρο τα 18 και στην ομάδα έπαιζαν ο Λυμπερόπουλος και ο Δέλλας κάνοντας την παρουσία μερικών δωδεκάχρονων απαραίτητη, το πρόβλημα το είχε η αριθμητική και όχι ο Νικολαΐδης. Οπως οι μεγάλοι προφήτες ή απατεώνες, ο Ντέμης περισσότερο από σχέδια μπορούσε να μεταδώσει οράματα. Γεμάτα γήπεδα στα οποία οικογένειες θα παρακολουθούσαν την ΑΕΚ με τα παιδιά που η ίδια έβγαλε. Πρωταθλήματα που όταν δεν μπορούσαν να κερδηθούν στο γήπεδο κερδιζόντουσαν στις καρδιές. Το να παρουσιάζεται ο Ντέμης σαν «αποτυχημένος», όπως τον αποκάλεσε χθες ο Δημήτρης Χατζηχρήστος, είναι τόσο απλοποιημένο όσο το να κρίνεται ο Λεωνίδας από το αποτέλεσμα στις Θερμοπύλες. Το να παρουσιάζεται σαν ιδεολόγος που απογοητεύτηκε από τη μιζέρια του ποδοσφαίρου είναι τόσο υποκριτικό όσο η απόφαση του Ντέμη να επιστρέψει στην Εθνική. Και η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση γιατί για τους ανθρώπους που έχουν μόνο φίλους ή εχθρούς η αλήθεια είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει.


Δεν θυμάμαι τι γινόταν πριν από το 1956, αλλά νομίζω ότι και οι τότε κυβερνήσεις με κάποιο «Κυπριακό» θα ήταν καβατζωμένες. Από το 1956 όμως και δώθε το «Κυπριακό» ήταν το φάρμακο του κάθε πονεμένου πρωθυπουργού. Τα έκαναν μούτι οι υπουργοί Οικονομικών και ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους; «Οι πρόσφατες εξελίξεις στο Κυπριακό ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποβάλει την παραίτησή της στον βασιλέα χθες το πρωί», έγραφαν οι εφημερίδες, και η κυβέρνηση έμοιαζε να παραιτείται για εθνικούς λόγους. Είχαν ματσακουνιάσει τα φράγκα οι υπουργοί και τους είχαν πλακώσει στο κράξιμο; «Χθες το πρωί ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησης μετά την κρίση στην Κύπρο». Ελπίζω και ο περουκοφόρος ηγέτης της δημοφιλούς Πανάχας, Κώστας Μακρής, όταν έρθει –που ποτέ να μην έρθει- η αποφράς ώρα να βρει κάποιον αντίστοιχο λόγο να υποβάλει την παραίτησή του. Κάτι ωραίο, μεγάλο και αληθινό, όπως το «φεύγω απογοητευμένος από την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο». Κάτι που μάλλον θα ακουστεί στη σημερινή συνέντευξη Τύπου του Ντέμη Νικολαΐδη σαν εξήγηση για την παραίτησή του από την προεδρία. Τα «κυπριακά» όμως είναι για τα μάτια του κόσμου. Οι κρίσεις πάντα έρχονται εκ των έσω.

Η ομάδα των μετόχων του Ντέμη Νικολαΐδη σε οικονομική επιφάνεια μπορεί να είναι ισχυρότερη από κάθε άλλο παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το θέμα όμως είναι ότι μπήκαν στην ΑΕΚ με συγκεκριμένο πλάνο. Να βάλουν την ΑΕΚ στο άρθρο 44 ρυθμίζοντας τα χρέη της, να επενδύσουν συγκεκριμένα χρήματα με ετήσιο πλάνο και να δημιουργήσουν μια ομάδα που να τη γουστάρουν, με οπαδούς στην κερκίδα που θα γουστάρουν αυτό που έγινε. Το πενταετές πλάνο, όπως είχε παρουσιαστεί στην αρχή της διοίκησης, ήταν η δημιουργία ομάδας με προσωρινούς ώριμους παίκτες που θα πλαισιώσουν πιτσιρικάδες που στην πενταετία θα είναι έτοιμοι να χτυπήσουν πρωτάθλημα. Στην πρώτη χρονιά, αν ο Νατσούρας στο ματς με τον Ιωνικό δεν είχε βάλει το γκολ, η ΑΕΚ θα είχε πάρει το πρωτάθλημα. Και η τύχη του πρωτάρη, όπως και στο καζίνο, οδήγησε και στο ποδόσφαιρο μια ομάδα στην καταστροφή. Γιατί από τον δεύτερο χρόνο το πρωτάθλημα είχε γίνει ο στόχος και από τον τρίτο αυτοσκοπός. Με την ΑΕΚ στον τέταρτο χρόνο να φέρνει τον «μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της», για να πλαισιώσει τη «δεύτερη μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία της» για να πάρουν πρωτάθλημα με τον «μεγαλύτερο προπονητή που ήρθε στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια». Αν τώρα αυτό είχε σχέση με το αρχικό σχέδιο σταματάει η φαντασία του ανθρώπου.

Με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να καταλάβω ποια πλέον διαφορά υπήρχε ανάμεσα στη στρατηγική της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Το ίδιο συνέβαινε και με τους μετόχους, που, εκτός των άλλων, έβλεπαν ότι χρειάζεται να βάλουν λεφτά τα οποία το επιχειρηματικό σχέδιο δεν προέβλεπε. Το να χρειάζεται για παράδειγμα να ενταχθούν τα 900 χιλιάρικα της ληξιπρόθεσμης οφειλής στην εφορία στο ρυθμιστικό σχέδιο για την εξυγίανση του ΠΑΟΚ μάλλον δεν εντάσσεται στο αρχικό οικονομικό πλάνο εξυγίανσης της ΑΕΚ. Εκτός αν το 2004 είχε προβλεφθεί η προεδρία του Ζαγοράκη… Συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής οικονομικών διευθυντών, της ανόητης ανανέωσης του συμβολαίου του Φερέρ και μεγάλων συμβολαίων σε παίκτες με μικρή συνεισφορά -όπως ο Αρουαμπαρένα- που προέκυψαν μετά την απομάκρυνση του Ιλια Ιβιτς, οι μέτοχοι της ΑΕΚ έχασαν την εμπιστοσύνη στη διαχείριση της ομάδας. Το καίριο όμως χτύπημα ήρθε με την εμφάνιση του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Το «βάζω 30 εκατομμύρια για την ΑΕΚ», που μπορεί να ήταν και 50 ή και 100, ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οι μέτοχοι της ΠΑΕ. Συνηθισμένοι διαφορετικά, το μόνο που θα μπορούσαν να απαντήσουν είναι «εμείς θα βάλουμε τόσα όσα προβλέπει το business plan». Ετσι όμως στην Ελλάδα διοικείς βιομηχανίες και όχι ομάδες. Ο Μελισσανίδης είχε πάρει το πάνω χέρι και επικοινωνιακά έπρεπε κάπως να αντιμετωπιστεί. Εδώ εμφανίζεται και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην υπόθεση ΑΕΚ.

Η απάντηση της διοίκησης στον Δημήτρη Μελισσανίδη ήρθε μέσα από συνέντευξη του Τάκη Κανελλόπουλου στο «Βήμα». «Καλοδεχούμενος και αν θέλει το 30% να δώσει 70 εκατομμύρια και το έχει». Το θέμα δεν ήταν το ποσό, αλλά το πρόσωπο. Γιατί την απάντηση λογικά έπρεπε να είχε δώσει ο περισσότερο επικοινωνιακά προικισμένος Ντέμης Νικολαΐδης. Το γιατί δεν την έδωσε είναι από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ιστορίας. Η άποψη ότι η σιωπή και η ενδεχόμενη αποχώρηση αφήνουν στον Νικολαΐδη πεδίο συνεργασίας με τον Μελισσανίδη σε μια πανίσχυρη συμμαχία δεν μπορεί να αποκλεισθεί, εκτός αν ο Ντέμης στη σημερινή συνέντευξη το αποκλείσει. Το «Ο Ντέμης και ο Μελισσανίδης μαζί για μια ΑΕΚ ενωμένη» θα στενοχωρούσε μόνο τους ελάχιστους οπαδούς του Νοτιά και του Γκούμα. Αλλά και τους πολλούς που πριν από τέσσερα χρόνια πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξει και ένας άλλος πολιτισμός στα ελληνικά γήπεδα. Εκτός αν υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος. Ενας πραγματικός ηγέτης που μπορεί να αναλάβει τα ηνία της ΑΕΚ.


«Eλα, χουμφ, ρε. Και εγώ, χλόφτο, πριν από τρεις, χαμφ, ώρες το έμαθα». Ο Γρηγόρης Ψαριανός είτε κατάπινε είτε έκλαιγε με λυγμούς στην ταβέρνα που χθες το μεσημέρι η «SportDay» -ναι ρε, εγώ είμαι η «SportDay»– μπόρεσε να επικοινωνήσει μαζί του. Στην ερώτηση αν ενδιαφέρεται να αναλάβει την προεδρία της ΑΕΚ, ο Γρηγόρης απάντησε με μια πανέξυπνη ντρίμπλα. «Πώς τα πέρασες, ρε μαλάκα, στη Γαλλία που είχες πάει». Αλλά έτσι δεν είναι οι πολιτικοί; Ξέρουν να κρατάνε κρυφά τα χαρτιά τους…