Η κερκίδα και ο «Τζόλε»

Το μοναδικό αποτέλεσμα της εμφάνισης του Ολυμπιακού εναντίον της Αλ Χιλάλ ήταν να ψάχνω στο Ιντερνετ για να βρω μπουκάδικο που να δίνει πρόκριση της Ανόρθωσης με πάνω από 1.60. Επειδή όμως και οι μπούκηδες πρέπει να σχημάτισαν την ίδια εντύπωση με εμένα, το καλύτερο στοίχημα που βρήκα για πρόκριση της Ανόρθωσης ήταν το 1.44. Κάπως χαμηλό για να τζογάρω αλλά όχι και ικανό για να με πείσει ότι αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι το φαβορί για να περάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Σηκώνω τα χέρια για το πώς έχει προκύψει, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού μοιάζει να είναι στον πάγκο. Για την ακρίβεια, η ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε μοιάζει περισσότερο με συγκρότημα που έχει φάει τα ψωμιά του και περιμένει τον νέο προπονητή για να το ξυπνήσει παρά με μια καινούργια ομάδα από παίκτες που προσπαθούν να πείσουν τον προπονητή για την αξία τους.

Πρώτον, είναι manual. Αντίθετα με τις καινούργιες ομάδες, που οι παίκτες τους προσπαθούν να εφαρμόσουν κάποιους αυτοματισμούς που βγαίνουν ή δεν βγαίνουν, ο Ολυμπιακός κινείται με εμπνεύσεις της στιγμής. Οποιος παίκτης παίρνει την μπάλα, σκέφτεται την πιο φαντεζί κίνηση που μπορεί να κάνει και μετά τη δοκιμάζει. Ακόμη χειρότερα, κάθε παίκτης έχει δικαίωμα να κριτικάρει την κίνηση που έκανε ο άλλος. Και να πεις ότι το κάνει ο Κοβάσεβιτς, πάει στον διάολο… Ετσι ήταν και πέρυσι και δεν θα αλλάξει τώρα στα τελειώματα. Να κουνάει όμως ο Λέτο το χέρι στα χαφ του άξονα, τον Στολτίδη και τον Ντουντού, επειδή δεν ανέβηκαν αρκετά, ώστε να δώσουν βοήθειες έξω από τη γραμμή της περιοχής, δείχνει κάτι άλλο. Οτι, όταν δεν υπάρχει αφεντικό στον πάγκο για να βάλει τις φωνές, το κενό το καλύπτουν παίκτες, όσο και νεοφερμένοι να είναι. Η εικόνα του χθεσινού Ολυμπιακού θύμιζε περσινό Παναθηναϊκό. Οταν ο Καραγκούνης έπαιρνε την μπάλα για να χτυπήσει φάουλ και ο Πεσέιρο τού φώναζε να μην το χτυπήσει, ο «Τυπάρας» απλώς έκανε μια χειρονομία για του δείξει ότι άκουσε. Και μετά χτυπούσε το φάουλ, για να φανεί ποιος κάνει τα κουμάντα. Μια σκηνή που, εάν εφέτος δοκιμάσει να την επαναλάβει με τον Τεν Κάτε, αμφιβάλλω ότι θα τελειώσει στα λόγια… Το να χτυπάει με το έτσι θέλω το πέναλτι στην Κύπρο ο Μήτρογλου, ένας παίκτης 20 ετών, και να δίνει οδηγίες ο χθεσινός στο Καραϊσκάκη Λέτο, κάτι λέει για το πώς οι παίκτες του Ολυμπιακού αντιμετωπίζουν τον προπονητή τους…

Γράφοντας λοιπόν για παλιούς και νέους, στην αλλαγή του Λέτο, η είσοδος του Τζόρτζεβιτς συνοδεύτηκε –ανάμεσα στα χειροκροτήματα– και από αποδοκιμασίες από την κερκίδα των οργανωμένων. Υστερα από μισή ώρα παιχνιδιού και ένα τάκλινγκ στην άμυνα, που έγινε λιγότερο από την ανάγκη για τη φάση και περισσότερο για την κερκίδα, ο Τζόρτζεβιτς στο τέλος του παιχνιδιού εισέπραττε μόνο χειροκροτήματα. Οπως και με τα μεγάλης ηλικίας ζευγάρια, η κερκίδα και ο Τζόρτζεβιτς μπορεί να τσακώνονται. Την ημέρα όμως που ο χρόνος θα τα χωρίσει, ο ένας καταλαβαίνει πόσο σημαντικός ήταν ο άλλος.

Από τον αναγνώστη Δ.Π. πήρα το mail με την εικόνα του αυθεντικά ελληνικού και χωρίς ημερομηνία λήξης DNA της Φανής Χαλκιά. Είναι το DNA που έχουμε όλοι μας –και με διπλή πίττα στην περίπτωση του παλικαριού που έκανε τη μετάδοση της κωπηλασίας των Γυναικών, δεν θυμάμαι στα πόσα κουπιά. Η φράση «Να και η ελληνική λέμβος που μάχεται και τερματίζει στην όγδοη θέση, τελευταία, χωρίς να σταματήσει να μάχεται», είναι ένας ύμνος στο ελληνικό DNA και βάζει υποψηφιότητα για το δημοσιογραφικό βραβείο «Φουστανέλα 2008».

Υπάρχουν όμως και αδούλωτες δημοσιογραφικές φωνές που αντιστέκονται. Είμαι βέβαιος ότι όλοι ρουφήξατε το επίκαιρο expose του Διονύση Ελευθεράτου για τις υπερβάσεις του 1894 στην κατασκευή του Καλλιμάρμαρου, με την ανοχή του βασιλέως Κωνσταντίνου του Α' και παρά τις αντιρρήσεις της κυβέρνησης Τρικούπη. Το διάβαζα και σκεφτόμουνα ότι, με τη νοοτροπία που έχει η αριστερά, αν την ακούγανε, το Καλλιμάρμαρο θα είχε γίνει από Dexion.

Είναι το μεγάλο κόλλημα της εναλλακτικής αριστεράς. Οποια εκδήλωση και να ανακοινωθεί, θα πεταχτούν πέντε σαραντάρηδες αρχιτέκτονες με καράφλα και μούσι και δέκα των Καλών Τεχνών με θύσσανο στις μασχάλες και θα αρχίζουν να φωνάζουν ότι δεν πρέπει να γίνει, επειδή οι ζημιές θα είναι καταστροφικές για την οικονομία, για την οικολογία και την πολιτιστική κληρονομία. Στο τέλος λένε «στον χώρο θα μπορούσε να γίνει ένα μητροπολιτικό πάρκο» και κλείνουν με το «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά», τρώγοντας το «…και στην Αφρική», για να μη χαρακτηριστούν ρατσιστές. Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω…

Εδώ και χρόνια ο Media Dentist μού έχει φαρμακώσει μέχρι και δύο χιλιάδες Jack με τα πανωσηκώματα. «Ο,τι θέλει –πλιούφι- κάνει ο κάθε ένας –σουρφ- στην Ελλάδα. Το ξέρεις –χρουμφ- ότι το πανωσήκωμα –χλόφτο- είναι ελληνική εφεύρεση;». Αφού διευκρινίσω ότι οι ενδιάμεσοι ήχοι είναι από το μάσημα των φετών από το πορτοκάλι στην Cuervo (μόνο ο MD πίνει την τεκίλα του με 10 φέτες πορτοκάλι), να πω ότι μετά τα τελευταία μου ταξίδια στην Ευρώπη μπορώ βάσιμα να διαφωνώ. Τουλάχιστον στην περίπτωση της Ιταλίας. Ιδιαίτερα στα παλιά κτίρια, τα πανωσηκώματα έχουν πανωσήκωμα.

Η διαφορά της Ελλάδας από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ότι, ενώ σε αυτούς πολλά πράγματα που εκεί επιτρέπονται εδώ απαγορεύονται, εδώ επιτρέπονται και τα επιτρεπόμενα και τα απαγορευμένα. Παράδειγμα το ντόπινγκ. Η Ιταλία είναι μία από τις χώρες που η κατοχή ουσιών ντόπινγκ είναι ποινικό αδίκημα. Οπερ και σημαίνει ότι, αν βρεθούν ουσίες, η Αστυνομία κυνηγάει την υπόθεση μέχρι να μην μπορεί να βγάλει άκρη ή να στείλει κάποιον στη φυλακή. Εδώ επίσης το ντόπινγκ είναι ποινικό αδίκημα. Οπερ και σημαίνει ότι, αν βρεθεί κάτι, οι πολιτικοί κυνηγάνε την Αστυνομία μέχρι να κουκουλώσει την υπόθεση. Και για να κερδηθεί χρόνος μέχρι η υπόθεση να κουκουλωθεί, οι πολιτικοί λένε «Θα περάσουμε νόμο από τη Βουλή, που θα κάνει το ντόπινγκ να το βλέπεις και να το λυπάσαι».

Τι μπορεί να έχει ένας αντιντόπινγκ νόμος για να είναι πιο αποτελεσματικός από τους προηγούμενους; Αυστηρότερες ποινές; Αν ναι, για ποιους; Για τους αθλητές που χρησιμοποιούν τα προϊόντα; Αυτό το δοκιμάσαμε και δεν δούλεψε. Φάνηκε ότι δεν θα δουλέψει από τους Ολυμπιακούς του '84, όταν η Αννα Βερούλη είχε πιαστεί ντοπέ, αλλά αθωώθηκε στα ελληνικά δικαστήρια. Να είναι αυστηρός για τους «εμπόρους» του ντόπινγκ; Ποιους εμπόρους; Το ντόπινγκ δεν είναι σαν τα ναρκωτικά, που ο Τόνης Βαποράκης πιάνεται στην Ομόνοια να πουλάει τεταρτάκια. Το εμπόριο γίνεται από προπονητές και τους φαρμακοποιούς που συνεργάζονται. Οσο δύσκολο είναι να στείλεις στη φυλακή τη Χαλκιά ή την Εθνική ομάδα της Αρσης Βαρών, είναι να στείλεις τον Παναγιωτόπουλο ή τον Ιακώβου.

Οι ουσίες του ντόπινγκ –θα το γράφω και θα το επαναλαμβάνω– αγοράζονται με κρατικό χρήμα. Αν δεν υπήρχαν οι κρατικές επιχορηγήσεις, κανένας αθλητής δεν θα ήταν τρελός να ανταλλάσσει ένα σακί ευρώ με ένα δάφνινο στεφάνι. Σταματάς τα κρατικά λεφτά και την ίδια στιγμή σταματάς το ντόπινγκ. Και το επιχείρημα ότι και πάλι θα υπάρχουν τα λεφτά των χορηγών, είναι ελαφρύ. Γιατί τα λεφτά των χορηγών μπορεί να μετράνε για αθλητές όπως οι Αμερικανοί, που τα αμερικανάκια ταυτίζονται μαζί τους, αλλά η επιτυχία ενός Ελληνα αθλητή, του οποίου ο μέσος Αμερικανός έχει πρόβλημα να προφέρει το όνομά του, είναι εμπορικά αδιάφορη.

Οσο για το επιχείρημα «πώς θα ανταμείβουμε τα παιδιά που θυσιάζουν τη ζωή τους;», θα το χαρακτηρίσω ηλίθιο. Θυσία είναι κάτι που κάνεις χωρίς να περιμένεις αμοιβές. Θυσία είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια του καθήκοντος και έχει αποτέλεσμα την υλική ζημιά και όχι το όφελος. Τι σόι θυσία, τώρα, είναι αυτή που, όταν ο αθλητής πάρει Ολυμπιακό μετάλλιο, καταλήγει με μισό εκατομμύριο στην τσέπη, αργομισθία στις ένοπλες δυνάμεις και προοπτικές να δουλεύει ως προπονητής το υπόλοιπο της ζωής του; Ξεφτιλίζει τη λέξη.

Και τι θα γίνει τότε η Ελλάς; Πώς θα δακρύζουμε ακούγοντας τον ύμνο και βλέποντας τη σημαία να σηκώνεται στον υψηλότερο ιστό; Ας βολευτούμε με τις σημαίες των παραθύρων των αυτοκινήτων που μας έμειναν από το Euro του 2004 και με τα i–Pod. Οπως βολεύτηκαν και οι Γερμανοί.


Οσο υπήρχαν δύο Γερμανίες και ψυχρός πόλεμος, είχαν λυσσάξει στον ανταγωνισμό ποιος από τους αθλητές τους γυαλίζει από την ντόπα καλύτερα στο σκοτάδι, αλλά με το που τέλειωσε, σταμάτησαν να δίνουν. Εχασε το πρεστίζ της η Γερμανία όταν σταμάτησε να παίρνει μετάλλια; Υπάρχει άνθρωπος που να θαυμάζει τη Νουαρού επειδή πήρε το χρυσό στην άρση βαρών; Αν υπάρχει, θα αλλάξω όνομα και θα γίνω Ηλιάδης.