Eπειτα από τρεις νίκες και δύο ήττες στην πρώτη φάση του Ολυμπιακού Tουρνουά, η Εθνική μπάσκετ θέλει σήμερα νίκη επί της κατόχου του χρυσού μεταλλίου Αργεντινής, για να φθάσει στα ημιτελικά και να διεκδικήσει το μετάλλιο στο οποίο στόχευε από την αρχή. Αν τα καταφέρει σήμερα, στον ημιτελικό θα την περιμένει η εθνική των ΗΠΑ, που είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρώτη θέση.
Σίγουρα ο δρόμος της ελληνικής ομάδας προς τα μετάλλια φαντάζει ως ο δυσκολότερος, γι' αυτό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θα ήταν προτιμότερη μια ήττα από τους Κινέζους και η κατάκτηση της 4ης θέσης του ομίλου, χάρη στην οποία θα άλλαζαν οι προσεχείς αντίπαλοι ως εξής: Λιθουανία αντί Αργεντινής στον σημερινό προημιτελικό και κατόπιν Ισπανία (ή Κροατία), αντί των ΗΠΑ, στη μάχη για τον τελικό.
Ο δρόμος Νο 2 μοιάζει πράγματι πιο βατός, αλλά εκείνο που θα πρέπει να ξέρουμε όλοι είναι ότι θα μπορούσαμε να τον ακολουθήσουμε μόνο αν η Εθνική μας δεν είχε την ικανότητα να νικήσει τους Κινέζους. Γιατί περίπτωση μιας προσχεδιασμένης ήττας χάρη στο απώτερο συμφέρον δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο, μια και το «δεν διαλέγουμε αντίπαλο» αποτελεί βασική κοσμοθεωρία του Γιαννάκη και μια από τις αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε αυτή η ομάδα.
Αλλωστε το ίδιο έγινε και το 2004, όταν και πάλι μπορούσαμε στο τελευταίο ματς του ομίλου με αντίπαλο το Πουέρτο Ρίκο να επιλέξουμε μεταξύ Αργεντινής και Ιταλίας (και μάλιστα χωρίς να χάσουμε!) και εμείς το παίξαμε... ελληνική λεβεντιά. Δηλαδή, νικήσαμε με 18 πόντους τους Κεντροαμερικανούς και παίξαμε με τη μετέπειτα Ολυμπιονίκη Αργεντινή. Αντιθέτως, αν κερδίζαμε με λιγότερους από 10 ή 11, θα αντιμετωπίζαμε την Ιταλία, που κι αυτή πάντως έφθασε στον τελικό.
Εκ των υστέρων, πάντως, θα την πω την... αμαρτία μου κι ο καθένας ας σκεφθεί ό,τι θέλει. Αν λοιπόν είχα τη δυνατότητα να αποφασίσω τόσο το 2004 όσο και τώρα, θα ακολουθούσα τον δρόμο της... απώλειας. Δηλαδή μικρή νίκη επί του Πουέρτο Ρίκο και προημιτελικό με την Ιταλία το 2004 και ήττα από την Κίνα και προημιτελικό με τη Λιθουανία, τώρα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, θα δηλώσω ευθαρσώς ότι σέβομαι την άκαμπτη λογική του Γιαννάκη η οποία, ακόμη και όταν δεν αποδεικνύεται αμέσως νικηφόρα, φτιάχνει παίκτες με νοοτροπία νικητών. Και, μακροπρόθεσμα, αυτό είναι το σημαντικότερο απ' όλα!
Μ' αυτά και μ' αυτά όμως, παρασύρθηκα και παραλίγο να ξεχάσω ότι τελικά επαληθεύτηκαν όσα έλεγα πριν από την έναρξη του τουρνουά για τη σημασία του πρώτου αγώνα με την Ισπανία. Αν λοιπόν είχαμε νικήσει την ομάδα του Γκασόλ και του Καλντερόν, σήμερα δεν θα κάναμε καμιά συζήτηση για τον προτιμότερο δρόμο προς τα μετάλλια. Γιατί, πολύ απλά, ως δεύτεροι του ομίλου, σήμερα θα παίζαμε με την τρίτη του άλλου, την Κροατία, και εφόσον (όπως θα ήταν αναμενόμενο) κερδίζαμε, θα αντιμετωπίζαμε στον ημιτελικό τη νικήτρια του Λιθουανία - Κίνα!
Ποια Αργεντινή και ποια Λιθουανία στον προημιτελικό και ποια Αμερική ή Ισπανία στον ημιτελικό... Κροατία και Λιθουανία θα ήταν οι αντίπαλοί μας και ποιος, άραγε, θα μπορούσε να μας κρατήσει μακριά από τον τελικό; Ομως η ελληνική ομάδα, προερχόμενη από αγωνιστική απραξία 21 ημερών, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στους Ισπανούς περισσότερο από ένα 15λεπτο και έτσι έχασε άδοξα τη μοναδική αυτή ευκαιρία. Κι αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο κάποια στιγμή θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις τόσο ο Γιαννάκης όσο και εκείνοι που δήλωσαν δικαιωμένοι από την παραμονή του στην Εθνική ομάδα.
Ομως, τέλος πάντων, απόψε παίζουμε με την Αργεντινή. Την ομάδα που το 2004 μας έκοψε τη φόρα για ένα μετάλλιο, παρ' ότι προς το τέλος του αγώνα τη νικούσαμε με 10 πόντους διαφορά! Την ομάδα που κουβαλάει μαζί της τον Ολυμπιακό τίτλο που κέρδισε στην Αθήνα. Την ομάδα, τέλος, του Τζινόμπιλι και των άλλων τεσσάρων αστέρων του ΝΒΑ!
Η σημερινή Αργεντινή δεν είναι πάντως ίδια με εκείνη του 2004. Μπορεί τα βασικότερα στελέχη (Τζινόμπιλι, Ομπέρτο, Σκόλα, Νοτσιόνι) να μην άλλαξαν, μπορεί η εμπειρία τους να έχει πιάσει ταβάνι, αλλά η απουσία του Σάντσες, σε συνδυασμό με την έλλειψη πραγματικά ικανών αναπληρωματικών, θεωρητικά κάνει την ομάδα ευάλωτη. Θεωρητικά όμως. Γιατί οι πρωτοκλασάτοι παίκτες της διαθέτουν την προσωπικότητα που απαιτείται για να καθυποτάξουν ψυχολογικά κάθε αντίπαλο που έχει κερδίσει λιγότερα απ' αυτούς.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Εθνική μας, παρ' ότι δείχνει να βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο και παρ' ότι διαθέτει πολύ μεγαλύτερο βάθος από την αντίπαλό της, στο σημερινό ματς δεν είναι φαβορί. Αν μάλιστα η Αργεντινή καταφέρει να επιβάλει τον ρυθμό της στο παιχνίδι, τότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα.
Σε ένα ματς χαμηλού ρυθμού, λίγων επιθέσεων και, κατά συνέπεια, περιορισμένης φθοράς σε δυνάμεις και φάουλ, νομίζω ότι οι Αργεντινοί, σε συνδυασμό με την αυξημένη τους εμπειρία και την αναμφισβήτητη προσωπικότητά τους, θα είναι οι κυρίαρχοι στον αγωνιστικό χώρο.
Κατά συνέπεια η Εθνική μας πρέπει, για να τους κουράσει και να τους φθείρει με φάουλ, να πιέσει ασφυκτικά στην άμυνα και να τρέξει ώστε να αυξήσει τον αριθμό των επιθέσεων, χωρίς όμως να έχει διασφαλισμένο ότι οι «γκαούτσος», που είναι ικανοί και σε αυτό το στυλ παιχνιδιού, δεν θα τη φέρουν προ εκπλήξεων. Απλώς, ακόμη και αν αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δεν αποδώσει αμέσως τα αναμενόμενα, θα υπάρχει η λογική προοπτική ότι στο κρίσιμο φινάλε η Αργεντινή θα βρεθεί με σημαντικές απώλειες και καταβεβλημένη από δυνάμεις, πράγμα που ίσως την κάνει ευάλωτη...
Ο πλέι μέικερ Πριτσιόνι, λόγω της απουσίας του Σάντσες, ανέλαβε ευθύνες που ποτέ δεν είχε μέχρι τώρα και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός αξιόπιστου μπακ απ, τον μετατρέπει σε αχίλειο πτέρνα της Αργεντινής. Αυτός λοιπόν είναι ο παίκτης που η ελληνική άμυνα θα πρέπει να πιέσει περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί όσο λιγότερο μείνει στο τερέν τόσο μεγαλύτερη χρονική επιβάρυνση θα έχει ο Τζινόμπιλι, που συνήθως καλείται να τον αντικαταστήσει στην οργάνωση του παιχνιδιού.
Βεβαίως, έξω ο Πριτσιόνι και η μπάλα στον Τζινόμπιλι μοιάζει για την Αργεντινή περισσότερο με ευχή και λιγότερο με κατάρα, αλλά -τέλος πάντων- η φθορά από κάπου πρέπει να αρχίσει, όταν μάλιστα αυτή η ομάδα επί της ουσίας στηρίζεται μόνο σε 6 παίκτες...
Θα τα καταφέρουμε λοιπόν; Για τους δικούς μας το μεγάλο «συν» είναι ότι τώρα έχουν σφυρηλατηθεί μέσα από δύο πολύ δύσκολα ματς με την Ισπανία και τις ΗΠΑ και θεωρητικά είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Εχουν αγωνιστικό ρυθμό, έχουν πίστη και πείνα για ένα ακόμη κατόρθωμα. Η στιγμή λοιπόν είναι καλή, αλλά πρέπει να δούμε τι θα πει και η Αργεντινή, που -ας μη το ξεχνάμε- είναι η Ολυμπιονίκης της Αθήνας!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
