Αρρητα ρήματα, κουκιά μαγειρεμένα

Οπως ήταν φυσικό, γιατί συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, μετά την ήττα του Ολυμπιακού από την Ανόρθωση στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) πήρα πάρα πολλά mail από φίλους αναγνώστες που σχετίζονται με το ματς, αλλά και με όσα έγραψα την επόμενη μέρα. Μολονότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα με τα οποία αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς καλοκαιριάτικα, επειδή τιμώ τους αναγνώστες (και δεν μπορούσα να απαντήσω σε όλους με προσωπικές απαντήσεις) κάποιες διευκρινίσεις είναι απαραίτητες.

Πολλοί φίλοι απόρησαν με το είδος της κριτικής που έκανα στην εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Κύπρο - ο φίλος αναγνώστης Γιάννης Μοσχονάς μού γράφει χαρακτηριστικά «αν όπως ορθά σημειώνεις στον Ολυμπιακό φέτος υπάρχει απουσία διοίκησης, δεν μπορώ παρά να απαντήσω ότι και εσένα σε χαρακτηρίζει φέτος κάποιου είδους απουσία κριτικής, σημάδι ότι έχεις κουραστεί με αυτά που βλέπεις».

Τρόποι

Υπάρχει η κριτική που γίνεται με βάση το ιδεατό, και η κριτική που γίνεται με βάση το δεδομένο. Στην περίπτωση της ήττας του Ολυμπιακού από την Ανόρθωση οι κριτικές που έγιναν στη διοίκηση από τις εφημερίδες αφορούσαν το ιδεατό και το πρέπον. Δεν διαφωνώ με τα περισσότερα, και το ξέρετε. Προφανώς φέτος έγιναν διοικητικά λάθη στις μεταγραφές, προφανώς ο Ερνέστο Βαλβέρδε έκανε ένα κακό κοουτσάρισμα, προφανώς ο λάθος προετοιμασμένος Ολυμπιακός έκανε ένα κακό ματς. Δεν χωράνε σε αυτά αντιρρήσεις. Ομως οι επισημάνσεις αφορούν το ιδεατό και όχι το δεδομένο.

Οπαδός

Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα ήθελαν ο Ολυμπιακός να έχει τη διοικητική οργάνωση της Ρεάλ Μαδρίτης – ενδεχομένως και το σκάουτινγκ της Μίλαν ώστε να ανακαλύπτει τους Κακά και Πάτο πρώτος. Υποθέτω ότι όλοι θα ήθελαν τον καλύτερο προπονητή του κόσμου (αν αυτός υπάρχει), και τον καλύτερο τεχνικό διευθυντή. Πλην όμως, σε αυτά δεν πιστεύει ο Κόκκαλης και το να θυμίζουμε την απουσία τους δεν έχει νόημα. Το να επισημαίνεις σε κάποιον την αξία της οργάνωσης είναι χρήσιμο στον βαθμό που αυτός λαμβάνει την παραίνεση στα σοβαρά. Οταν αυτή η παραίνεση τον κάνει να ξεκαρδίζεται από τα γέλια καταντάει άχρηστη. Αρρητα ρήματα, κουκιά μαγειρεμένα.

Αλλαγή

Ξέρετε τι πιστεύω για τη διοικητική οργάνωση (;) του Ολυμπιακού και πόσο αδιάφοροι μου είναι γενικώς οι τίτλοι και οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρο (και όχι μόνο), όταν δεν συνδυάζονται με ήθος και αξίες. Ομως το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι τι πιστεύει ο Κόκκαλης. Υστερα από δεκαπέντε χρόνια στο τιμόνι του Ολυμπιακού ο Κόκκαλης δεν πρόκειται να αλλάξει, παρά μόνο αν η δυσκολία που θα φτάσει να αντιμετωπίζει γίνει ανυπέρβλητη: αν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα θα δρομολογήσει αλλαγές –το ’χει ξανακάνει. Αυτές οι κατά καιρούς αλλαγές (η πρόσληψη του Ιβιτς, ή η περσινή αναβάθμιση του Πέτρου, ή το άνοιγμα στους Αγγελόπουλους χθες στο μπάσκετ και αύριο ίσως στο ποδόσφαιρο) δεν έχουν να κάνουν με την κριτική. Και ο κύριος λόγος είναι ότι ο Κόκκαλης γνωρίζει πως η κριτική του Τύπου και των όποιων οπαδών είναι τόσο ευκαιριακή ώστε αλλάζει ανάλογα με τα αποτελέσματα. Δεν του δίνω άδικο. Αν θέλει κάποιος να κριτικάρει τον Κόκκαλη αυτό θα έχει νόημα μόνο αν τολμούσε να πιάσει στο στόμα του τα «ιερά του» πρωταθλήματα. Αν κάποιος έχει το σθένος να πει ότι το περσινό πρωτάθλημα, π.χ., κατακτήθηκε με τρόπους που δεν συνιστούν χρηστή διοίκηση (απόλυση προπονητή, παρασκηνιακή πίεση που δημιούργησε πανικό στη Συγγρού και στη Λίγκα για το θέμα Βάλνερ, περιθωριοποίηση τεχνικού διευθυντή, προπαγάνδα μέσω του Τύπου για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, κ.λπ.) τότε την κριτική του μπορώ να τη σεβαστώ. Οταν όλα αυτά προβάλλονται ως καλώς καμωμένα γιατί «έτσι διοικούνται οι ομάδες και έτσι κερδίζονται τα πρωταθλήματα», τότε τι νόημα έχει η κριτική στις διοικητικές μεθόδους του εφετινού καλοκαιριού; Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει, και δυστυχώς στην Ανόρθωση δεν υπάρχει κανένας Βάλνερ. Δεν το στρογγυλοποιώ. Λέω απλά ότι όταν μια διοίκηση τον χειμώνα για να κερδίσει το πρωτάθλημα μετρά τα τριγύρω πιο πολύ από τα αγωνιστικά, θεωρώ ότι είναι αδύνατον η ίδια διοίκηση το καλοκαίρι να καταλάβει τις αγωνιστικές ανάγκες της ομάδας. Αυτό είναι, δυστυχώς, το δεδομένο, και εγώ το επισημαίνω έπειτα από νίκες, τότε δηλαδή που γίνεται για τους οπαδούς του Κόκκαλη αντιπαθητικό να το ακούν. Τώρα είναι λαϊκισμός. Δεν έχω αυταπάτες: αν ο Ολυμπιακός αποκλείσει την Ανόρθωση η διοικητική ανοργανωσιά του θα αποθεωθεί.

Μομφή

Μια άλλη μομφή που δέχθηκα αφορά τη φράση που έγραψα για το πόσο καυτό πρέπει να γίνει το Καραϊσκάκη στη ρεβάνς. Αυτό που θέλησα να κάνω κατανοητό είναι ότι για να έχει τύχη ο Ολυμπιακός πρέπει σε 15 μέρες ο αγώνας να γίνει σε συνθήκες φανατισμού ανάλογες με αυτές που υπάρχουν στα κρίσιμα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος –δεν λέω (προς Θεού!) να γίνει Ριζούπολη, μιλάω για τα συνηθισμένα δικά μας τα οποία ωστόσο στην Ευρώπη απαγορεύονται! Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες του δικού μας πρωταθλήματος δεν έχουν σχέση με τα γενικότερα ευρωπαϊκά στάνταρ. Η ατμόσφαιρα που εδώ θεωρείται κόσμια, στο Τσάμπιονς Λίγκ επιφέρει χρηματικά πρόστιμα στην καλύτερη– αυτό επισημαίνω!

Ιστορία

Πάνω σε αυτό θυμήθηκα μια ιστορία. Πριν από χρόνια στο πλαίσιο κάποιων εκδηλώσεων του Ελληνοβρετανικού Συνδέσμου παρακολούθησε ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – ΠΑΟ ο αρχηγός της βρετανικής αστυνομίας Φίλιπ Ντον. Ηταν ένα ματς στο Καραϊσκάκη που ο Ολυμπιακός κέρδισε 1-0 με γκολ-φάουλ του «Ρίμπο». Στο τέλος οι Ελληνες παράγοντες είπαν στον Αγγλο ότι ήταν άτυχος γιατί το ματς ήταν εξαιρετικά ήρεμο και η ατμόσφαιρα καταπληκτική και ότι, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να καταλάβει το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα. «Εσείς δεν το έχετε καταλάβει», τους απάντησε ο Βρετανός, προσθέτοντας ότι «αν στην Αγγλία οι θεατές είχαν αυτού του είδους τη συμπεριφορά, κανένας τους δεν θα ξαναέμπαινε στο γήπεδο στο επόμενο ματς».

Δύο θρύλοι

H Σοφία Μπεκατώρου και ο Βασίλης Πολύμερος είναι δύο θρύλοι στα αθλήματά τους. Η Μπεκατώρου άλλαξε κατηγορία, σκάφος και πλήρωμα και ξαναπήρε μετάλλιο. Ο Πολύμερος χρόνια τώρα σκοτώνεται στα κωπηλατήρια - στον Βόλο είναι ένας από τους θρύλους της πόλης αφού όλοι όσοι ασχολούνται με την κωπηλασία (και είναι πολλοί) τον θυμούνται από μικρό να ιδρώνει νύχτα-μέρα στους στίβους. Και οι δύο είναι παιδιά που δουλεύουν σκληρά πίσω από την κουρτίνα του ελληνικού πρωταθλητισμού. Ελπίζω η πολιτεία να συνεχίσει να τους βοηθά και να τους συμπαραστέκεται, και στο τέλος της μεγάλης και ένδοξης καριέρας τους να τους ανταμείψει για τα πολλά που πρόσφεραν στα αθλήματα που αγαπούν.

Το ίδιο πιστεύω και για την Πηγή Δεβετζή και τον γενναίο αυτό αθλητή που λέγεται Περικλής Ιακωβάκης. Η Δεβετζή πήρε μετάλλιο, ο Ιακωβάκης έκανε ένα αληθινό κατόρθωμα αφού σε μια δύσκολη γι' αυτόν χρονιά, και μολονότι προέρχεται από τραυματισμούς, κατάφερε να τρέξει σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Και οι δύο πρέπει να συνεχίσουν να προσπαθούν και να συνεχίσουν να μάχονται στους στίβους. Και στο τέλος της καριέρας τους να τιμηθούν όπως τους αξίζει. Αν η αποτίμηση των θριάμβων τους συνδυαστεί και με αθλητικό ήθος οφείλει η πολιτεία να τους ανταμείψει. Αν κονιορτοποιηθούν από τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού και πουλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο που λέγεται ντόπινγκ θα πρέπει να είμαστε μαζί τους σκληροί, πρώτα από όλους εμείς που σήμερα τους χειροκροτούμε. Η ελπίδα μου είναι ότι και η Δεβετζή και ο Περικλής θα φύγουν κάποια μέρα καθαροί όπως ήρθαν. Και με το κεφάλι ψηλά, όπως επιβάλλεται να κάνουν αθλητές τόσο μεγάλοι που για τα κατορθώματά τους δεν υπάρχουν λέξεις.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις υποκριτικές φωνές εκείνων που λένε ότι πρέπει να σταματήσουν τα προνόμια των αθλητών ή οι επιδοτήσεις των μεταλλίων. Σε μια χώρα που γίνονται νόμοι–φωτογραφία για τις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ, και στην οποία ο ΟΠΑΠ είναι χορηγός του πρωταθλήματος, μολονότι βγάζει από τα κουπόνια του αγώνες πνιγμένους στην υποψία, το να ζητάμε από το κράτος αυστηρότητα μόνο για τους αθλητές του στίβου, ή της άρσης βαρών, ή της ιστιοπλοΐας, μου φαίνεται παραλογισμός. Απλώς τα προνόμια και τα χρήματα πρέπει να δίνονται όταν η καριέρα των αθλητών έχει ολοκληρωθεί, και όταν η χώρα έχει τη βεβαιότητα ότι οι αθλητές την τίμησαν και δεν την κορόιδεψαν –έστω με τη συγκατάθεσή της.

Προσπαθούμε

Μετά και τη Φανή Χαλκιά η Ελλάδα πήρε κεφάλι στην ειδική βαθμολογία με το σύνολο των αθλητών που πιάστηκαν ντοπέ κατά τη διάρκεια της εφετινής ολυμπιακής χρονιάς. Η χώρα μας έχει 15 ντοπέ αθλητές και προηγείται της Βουλγαρίας που έχει 11, της Ρωσίας που έχει 10 και της Κορέας που έχει 9. Οπως λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά κάνει καιρό τώρα ό,τι μπορεί για να διατηρήσει την πρωτιά της…