To μακρύ χέρι του Ρίκι

Ο αθεόφοβος Ρίκι Ρούμπιο στέρησε από την Εθνική μας μια μεγάλη ευκαιρία. Αν δεν είχε απλώσει το μακρύ του χέρι ο τινέιτζερ Ισπανός στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με την Κίνα, η ελληνική ομάδα θα είχε σήμερα τη δυνατότητα να κατακτήσει τη 2η θέση του ομίλου της, μαζί και ένα -ιδανικό- ραντεβού με την Κροατία στα προημιτελικά…

Πίσω από την έως τώρα εκθαμβωτική ομάδα των ΗΠΑ θα προέκυπτε μια ωραιότατη τριπλή ισοβαθμία, η οποία θα μπορούσε να βγάλει την Εθνική μας στον αφρό σε περίπτωση νίκης επί της Κίνας με 27-28 πόντους. Δύσκολο, αλλά πιθανό, ειδικά αν κυλήσει ο σημερινός αγώνας όπως ο αντίστοιχος του Μουντομπάσκετ 2006.

Αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ισχύσουν όλα αυτά θα ήταν η ήττα των Ισπανών από την Κίνα. Το κλέψιμο του Ρούμπιο στο φινάλε του κανονικού αγώνα κράτησε την πρωταθλήτρια κόσμου όρθια, έστειλε το ματσάκι στην παράταση και χάλασε το γλυκό…

Η Εθνική μας θα τερματίσει 3η στον όμιλο αν νικήσει την Κίνα, αλλιώς 4η. Στην πρώτη περίπτωση θα βρει στον δρόμο προς τον τελικό αρχικά την Αργεντινή και στη συνέχεια τη νικήτρια του αγώνα ΗΠΑ-Αυστραλίας, δηλαδή τους Αμερικανούς. Το εναλλακτικό σενάριο, αυτό που ξεκινάει με ήττα στον σημερινό αγώνα, μας φέρνει στον δρόμο των Λιθουανών, πίσω από τους οποίους θα περιμένει μία από τις Ισπανία-Κροατία.

Εκ πρώτης όψεως, αυτό το δρομολόγιο μοιάζει προτιμότερο. Αλλά πόσο σίγουρη θα νιώθει για τον εαυτό της σε έναν προημιτελικό μία ομάδα νικημένη 48 ώρες νωρίτερα από τους Κινέζους; Τι είδους τραύματα θα της αφήσει το επικίνδυνο μονοπάτι της «επιλογής του επόμενου αντιπάλου» μέσω μιας ήττας; Και πώς θα τα βάλει με αυτή την τόσο άβολη Λιθουανία, με το ατέλειωτο βάθος, τους ψηλούς σουτέρ, τους ικανούς χειριστές και την ισχυρή προσωπικότητα; Ο μικρός τελικός του Ευρωμπάσκετ 2007 ήταν ένα οδυνηρό μάθημα. «Αν παίζαμε με τη Ρωσία αντί της Λιθουανίας θα κερδίζαμε σίγουρα το χάλκινο μετάλλιο», μου έλεγε ο τότε συνεργάτης του Γιαννάκη, Δημήτρης «Πάπι» Παπαδόπουλος. Κι ας αναδεικνύονταν την ίδια ώρα οι Ρώσοι πρωταθλητές Ευρώπης.

Η Αργεντινή είναι μάλλον προτιμότερος αντίπαλος στον αγώνα που κάνει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Ισχυρότατη ασφαλώς, έμπειρη και γεμάτη με δυνατά κορμιά, αλλά όχι πολύ διαφορετική από την Εθνική μας σε προδιαγραφές. Παίζει τους αγώνες της στους 75 πόντους και στο «πέντε εναντίον πέντε», ενώ υστερεί σε ένα σημείο-κλειδί, τη θέση του πόιντ-γκαρντ, όπου ο Πάμπλο Πριχιόνι είναι απελπιστικά μόνος. Οταν αποσύρεται για να ξεκουραστεί αναλαμβάνει τα καθήκοντά του όχι κάποιος ίδιος με αυτόν (αφού απουσιάζει ο Πέπε Σάντσες), αλλά ο Τζινόμπιλι. Απέναντι στους Αργεντινούς η Εθνική μας θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη νίκη παίζοντας το δικό της μπάσκετ και όχι προσαρμόζοντας το στυλ της σε δεδομένα που δεν της ταιριάζουν. Την δε Λιθουανία μπορεί να τη συναντήσει ξανά στον μικρό τελικό, όπως πέρυσι στη Μαδρίτη. Ας ανοίξουμε πρώτα την πόρτα της τετράδας και στρώνουμε το τραπέζι από την αρχή. Ακόμα και πιθανός ημιτελικός με τις ΗΠΑ θα είναι μια ιστορία αρκετά διαφορετική από αυτήν την προηγούμενης εβδομάδας.