Μόνο αν έστηνε ράντζα στο παρκέ

Ομολογώ ότι το παιχνίδι με την Ανγκόλα το φοβόμουν κάπως. Το φοβόμουν, επειδή κατάλαβα ότι το φοβόταν η ίδια η ομάδα μας. Δεν την τρόμαζε τόσο η δυναμικότητα της πρωταθλήτριας Αφρικής όσο η παράξενη συγκυρία.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω έναν αγώνα της Εθνικής μας τόσο νωρίς το πρωί. Ακόμα κι αν υπήρξε τέτοιος (π.χ. στους Αγώνες της Ατλάντα), ανήκε σε μια άλλη εποχή, η οποία βρήκε στις επάλξεις τον Παναγιώτη Γιαννάκη αλλά όχι τα σημερινά του πρωτοπαλίκαρα.

Το 1996, ο Νίκος Ζήσης ήταν 13 ετών, αμούστακο παιδί. Χθες έκλεισε τα 25 και έζησε τα πιο παράξενα γενέθλια της ζωής του. Ξύπνημα στις 5:30 τα χαράματα, γερό πρωινό για να αντέξει ο οργανισμός την κακουχία, ντύσιμο, λίγο φροντιστήριο στα όρθια και αμέσως γήπεδο. Ο πρώτος Ελληνας διεθνής εμφανίστηκε στο παρκέ της αρένας του πάρκου «Γου Κε Σονγκ» γύρω στις 8 το πρωί.

«Αρκετά από τα παιδιά δυσκολεύονται στον ύπνο», μου έλεγε στην Αθήνα ακόμα ο Λευτέρης Κακιούσης. «Ειδικά ο Διαμαντίδης δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ πριν από τις 3-4 τα ξημερώματα». Το ίδιο είχα ακούσει και για τον Θοδωρή Παπαλουκά. Ακόμα και εκείνοι που παραδίνονται εύκολα στον Μορφέα πέρασαν προχθές μια δύσκολη νυχτιά, μια και είχε προηγηθεί ο εξαιρετικά απαιτητικός και γεμάτος με μώλωπες κάθε λογής βραδινός αγώνας με τις ΗΠΑ. Από το φινάλε αυτής της αναμέτρησης μέχρι το τζάμπολ κόντρα στην Ανγκόλα μεσολαβούσαν μόλις 35 ώρες ανασυγκρότησης και δύο παράξενες νύχτες, με άσχημο ύπνο και αναστάτωση.

Στο Μουντομπάσκετ του 2006, η Ανγκόλα ήταν μια ομάδα που τιμωρούσε όποιον την έπαιρνε αψήφιστα. Προκρίθηκε στη β' φάση με 3 νίκες, ηττήθηκε από την Ισπανία (δύσκολα) και τη Γερμανία (στην 3η παράταση) και στο πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι της έκανε τη Γαλλία να φτύσει αίμα πριν παραδοθεί. Αν την κέρδιζε, θα συναντούσε την Εθνική μας στα προημιτελικά. Η 9η θέση της στην τελική κατάταξη είναι η υψηλότερη που κατέλαβε αφρικανική ομάδα τα τελευταία 50 χρόνια.

Θυμόμουν λοιπόν μια ομάδα γρήγορη, αθλητική, δυναμική, επικίνδυνη. Με καλή χημεία και πάντως όχι αμελητέα ποσότητα. Πώς θα τα έβγαζε πέρα μαζί της μια Εθνική Ελλάδας κατάκοπη, άυπνη και στραπατσαρισμένη από τους Αμερικανούς;

Ευτυχώς, οι φύλακες είχαν γνώση. Η ομάδα εμφανίστηκε πανέτοιμη στο γήπεδο και χρειάστηκε μόλις ένα δεκάλεπτο για να διώξει από πάνω της τη νύστα. Στα τελευταία 30' του αγώνα πέτυχε 90 πόντους και ισοπέδωσε την Ανγκόλα, μολονότι έπαιξε πολλή ώρα με εφεδρείες. Η απόδοση του Μπουρούση –σε ρόλο μάλιστα «φουνταριστού», συχνά με πλάτη στο καλάθι–, αλλά και των Πρίντεζη, Πελεκάνου, Γλυνιαδάκη βοήθησε να ξεκουραστούν οι ελαφρά τραυματισμένοι Σχορτσανίτης (πόδι), Τσαρτσαρής (μέση, έπαιξε λίγο).

Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, η Ανγκόλα του 2008 δεν ήταν ανάλογα ισχυρή με την προπέρσινη. Οταν την είδα να συντρίβεται στην πρεμιέρα από τη Γερμανία, ησύχασα. Από αυτή την ομάδα, η Εθνική μας θα ήταν πολύ δύσκολο να ηττηθεί, όσο άυπνη κι αν ήταν. Μόνο αν έστηνε ράντζα δίπλα στο παρκέ και το ’ριχνε στο ροχαλητό θα κινδύνευε.