Ελάχιστοι έχουν στόχο να το κερδίσουν

Με τα ματς του δεύτερου προκριματικού γύρου ξεκίνησε επί της ουσίας το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ, η μεγαλύτερη διασυλλογική ποδοσφαιρική διοργάνωση του κόσμου. Εκ πρώτης όψεως η εφετινή διοργάνωση δεν μοιάζει να διαφέρει καθόλου από την περσινή. Αν μείνουμε στα ρόστερ των ομάδων η λογική λέει ότι θα δούμε περίπου μία από τα ίδια, δηλαδή τις τέσσερις αγγλικές ομάδες να «σκοτώνονται» μεταξύ τους και την υπόλοιπη Ευρώπη να παιδεύεται να βάλει μια ομάδα που θα τους μπει σφήνα στα ημιτελικά. Ισως όμως ειδικά φέτος τα πράγματα να μην είναι έτσι.

Σε σύγκριση με πέρυσι λείπει η Μίλαν, δηλαδή η ομάδα που έχει βάλει όσο καμιά άλλη στο Τσάμπιονς Λιγκ τη σφραγίδα της, και έχουν επιστρέψει η Μπάγερν Μονάχου και (εξαιρουμένης κάποιας τεράστιας έκπληξης) η Γιουβέντους που ξεκινά από τον προκριματικό. Ωστόσο, κάνοντας μια γενικότερη αξιολόγηση θα έλεγα ότι η ομάδα που αληθινά επιστρέφει είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Η «βασίλισσα» πέρυσι είχε μόνο εφικτό στόχο να κατακτήσει τη λίγκα - πράγμα που εύκολα πέτυχε. Φέτος ως ομάδα η Ρεάλ δεν έχει μεγάλες διαφορές στο ρόστερ, αφού έκανε ελάχιστες μεταγραφές, όμως είναι πιο δεμένη, πιο σίγουρη και πιο ώριμη. Παλαιότερα οι παράγοντες των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων έλεγαν ότι ένας σωστός κύκλος σχεδιασμού πρέπει να είναι τριετής: την πρώτη χρονιά κάποιος πρέπει να επενδύσει, δηλαδή να κάνει πολλές και μεγάλες μεταγραφές, τη δεύτερη χρονιά πρέπει να είναι έτοιμος να κατακτήσει το πρωτάθλημα, και την τρίτη χρονιά με δυο-τρεις σημαντικές προσθήκες πρέπει να δύναται να σηκώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο Πέτζα Μιγιάτοβιτς, τεχνικός διευθυντής της «βασίλισσας», μοιάζει να δούλεψε με ένα τέτοιο κλασικό σύστημα. Πριν από δύο χρόνια εμπιστεύθηκε τη Ρεάλ στον Φάμπιο Καπέλο για να της δώσει χαρακτήρα και να πάρει πάνω του οδυνηρές αποφάσεις «διαζυγίων» με μεγάλους παίκτες όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ή ο Ρομπέρτο Κάρλος. Πέρυσι ο Μπερντ Σούστερ τής έδωσε ποιότητα και επιθετικό παιγνίδι, φέτος η λογική λέει ότι ο στόχος πρέπει να είναι η Ευρώπη.

Στόχος

Το παράδοξο του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ είναι ότι ελάχιστες ομάδες διακηρύσσουν ότι το έχουν πρώτο στόχο. Δεν διαβάζω τέτοιου τύπου δηλώσεις σχεδόν από κανέναν: πρώτοι από όλους τις αποφεύγουν οι θριαμβευτές Αγγλοι. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το πήρε πέρυσι, οπότε δεν το αντιμετωπίζει με άγχος. Στην αρχή της σεζόν ο σερ Αλεξ έχει τόσα πολλά προβλήματα που το τελευταίο που θα τολμούσε να υποσχεθεί είναι μια νέα κατάκτηση της μεγάλης κούπας. Στη Λίβερπουλ, μολονότι περισσεύει η αισιοδοξία εξαιτίας κάποιων μεταγραφών των οποίων η χρησιμότητα θα κριθεί μελλοντικά (ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τον ενθουσιασμό για την απόκτηση του Ρόμπι Κιν, ο οποίος αποτελεί τυπικό δείγμα ποδοσφαιριστή που κάνει μόνο για το νησί…), εν τούτοις ο Ράφα Μπενίτεθ το μόνο που θέλει είναι το πρωτάθλημα, και δεν το κρύβει: μια νέα αποτυχία σε αυτό, δηλαδή μια συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια τρίτη ή τέταρτη θέση, μπορεί να του κοστίσει και τον πάγκο. Δεν μιλάει, φυσικά, ούτε ο Αρσέν Βενγκέρ, που επιχειρεί να κάνει ένα ακόμα καινούργιο ξεκίνημα ποντάροντας στην τέταρτη ανανέωση της Αρσεναλ επί των ημερών του! Χωρίς τον Φλαμινί, τον Χλεμπ, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, η Αρσεναλ χάνει μερικές από τις σταθερές της αξίες. Οτι όλους αυτούς θα τους αντικαταστήσει είναι βέβαιο, το θέμα είναι πότε και πόσο επιτυχημένα.

Τσέλσι

Δύο ομάδες μοιάζει να έχουν στόχο το μεγάλο τρόπαιο: η Τσέλσι και η Ιντερ, δηλαδή η πρώην και η νυν ομάδα του Μουρίνιο. Η Τσέλσι έφτασε πέρυσι έντεκα βήματα από την κατάκτησή του - είναι λογικό φέτος να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Ομως η εφετινή πολιτική του Ρομάν Αμπράμοβιτς ήταν αρκετά διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια, και αυτό γεννά ερωτήματα. Φέτος η Τσέλσι απέφυγε τις μεγάλες σπατάλες, περιορίστηκε στο να κρατήσει τους καλούς της παίκτες, και ποντάρει στη δουλειά του Φελίπε Σκολάρι, που όμως τα έξι προηγούμενα χρόνια της ζωής του δούλευε ως αναπληρωματικός. Αν αποτύχει θα αποδειχθεί ότι η ομάδα του Αμπράμοβιτς ήταν ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που ο μέτριος μάγειρας περιορίστηκε να βάλει στον φούρνο. Αν πετύχει ο Σκολάρι θα έχει κάνει ένα προσωπικό θαύμα διαχειριζόμενος καλύτερα από τον Μουρίνιο και τον Γκραντ το ρόστερ μιας ομάδας που δυο-τρια χρόνια τώρα μοιάζει να μην αντέχει το βάρος της ευθύνης, και να δυσκολεύεται να κάνει το καθοριστικό βήμα μπροστά.

Μουρίνιο

Το αληθινό, πάντως, μυστήριο είναι το τι θα κάνει ο Μουρίνιο στην Ιντερ. Οι μέχρι τώρα επιλογές του δείχνουν ότι αυτό που θα προσπαθήσει να αποδείξει είναι ότι δεν του χρειάζονται μεγάλες μεταγραφές για να τα καταφέρει, και ότι οι τρόποι του και οι ιδέες του είναι σημαντικότεροι παράμετροι επιτυχίας από τα χρήματα. Η Ιντερ έκανε μετρημένες μεταγραφές και δεν κατάφερε να πάρει ούτε τον Ντρογκμπά, ούτε τον Λαμπάρντ, ούτε τον Καρβάλιο, που ο Μουρίνιο ονειρευόταν. Ο Πορτογάλος ζήτησε την επιστροφή του Αντριάνο, έψαξε χρήσιμους ρολίστες όπως ο Βραζιλιάνος Μαντσίνι, ποντάρει στον Ιμπραΐμοβιτς, τον Βιεϊρά, τον Κίβου. Ολοι αυτοί τα προηγούμενα χρόνια είχαν αποδειχθεί κατώτεροι των αναγκών του Τσάμπιονς Λιγκ, μολονότι στο Καμπιονάτο έκαναν περίπατο. Το πείραμα που λέγεται Μουρίνιο δεν θα έχει ενδιαφέρον μόνο για την Ιντερ αλλά και για ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ευρώπη.

Μετάβαση

Φέτος η Ευρώπη περνά ένα μεταβατικό στάδιο. Στην Ιταλία ενισχύθηκε η εκτός Τσάμπιονς Λιγκ Μίλαν, στη Γερμανία η Βόλσφμπουργκ, στην Αγγλία η Τότεναμ, στη Γαλλία η Παρί. Ολοι αυτοί μπορεί στη μεγάλη διοργάνωση να είναι του χρόνου, για την ώρα σκοπός τους είναι η διάκριση στο εθνικό τους πρωτάθλημα. Φέτος επίσης υπάρχουν γοητευτικά μυστήρια όπως είναι η ανανεωμένη Μπαρτσελόνα, η Ρόμα που θα φιλοξενήσει τον τελικό στο γήπεδό της, η πάντα φιλόδοξη Λιόν, η Ζενίτ. Κανείς δεν τους ζητάει να κερδίσουν τη διοργάνωση, όλοι ελπίζουμε ότι θα την αναστατώσουν.

Μεταπτώσεις

Μπορεί ο ΠΑΟΚ να κερδίσει την Ουντινέζε με 3-1 στην Τούμπα ενθουσιάζοντας, και να χάσει μία εβδομάδα αργότερα με 2-0 από τη Λάτσιο στο «Ολίμπικο», προβληματίζοντας; Φυσικά και ναι. Και όχι γιατί διανύει περίοδο προετοιμασίας. Ο λόγος αυτής της θεαματικής μετάπτωσης έχει να κάνει με το ότι ο ΠΑΟΚ του Φερνάντο Σάντος εξακολουθεί να μοιάζει με ομάδα έδρας. Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να βάλει πολλά γκολ στη Λάτσιο. Στο «Ολίμπικο» αμφιβάλλω αν θα έβαζε γκολ ακόμα κι αν το ματς κρατούσε τρία χρόνια.

Οπως σχηματίζεται σιγά σιγά ο ΠΑΟΚ, η μεγάλη του διαφορά από πέρυσι μπορεί να είναι η ποιότητα των μεσοεπιθετικών του: ο Βιεϊρίνια, ο Κονσεϊσάο, ο Ιβιτς, σίγουρα ο Μουσλίμοβιτς, μοιάζουν να μπορούν να δώσουν περισσότερα από τον Κωνσταντινίδη, τον Μπαϊάνο, το Χριστοδουλόπουλο, τον Σάλμον που κράταγαν τις αντίστοιχες θέσεις πέρυσι. Οι μεσοεπιθετικοί όμως στο ποδόσφαιρο έχουν ένα κακό: για να είναι απειλητικοί πρέπει να τους συνοδεύει η υπόλοιπη ομάδα, να παίζουν μαζί τους και οι αμυντικοί χαφ, και κυρίως οι πλάγιοι μπακ. Με την Ουντινέζε στην Τούμπα η ομάδα του Σάντος έκλεβε μπάλες πιέζοντας ψηλά και έφτιαχνε φάσεις χάρη στις εμπνεύσεις του Ιβιτς και του Κονσεϊσάο, αλλά και του Γεωργίου, του Αθανασιάδη, του Λάκη που βρίσκονταν κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Στη Ρώμη όλοι αυτοί ήταν εξαιρετικά μακριά από τα αντίπαλα καρέ, έμοιαζε δύσκολο να πλησιάσουν, και ότι δημιούργησαν επιθετικά το προσπάθησαν σηκώνοντας την μπάλα σχεδόν όπως έκαναν και πέρυσι στα περισσότερα εκτός έδρας ματς του πρωταθλήματος. Μη ρωτάτε γιατί δεν έπαιξαν και στη Ρώμη όπως στην Τούμπα. Η απάντηση είναι προφανής. Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ νιώθει ασφάλεια και δεν φοβάται να πιέσει και να κλέψει μπάλες. Εκτός έδρας πνίγεται από τον αντίπαλο γιατί οι μέσοι του δεν μπορούν να κουβαλήσουν γρήγορα την μπάλα – για τους επιθετικούς δεν το συζητώ καν! Στη Ρώμη ο Μουσλίμοβιτς και ο Μπακαγιόκο ήταν τόσο μακριά από τους υπόλοιπους που ήταν σαν να μην έπαιζαν.

Τι χρειάζετα; Πρώτα από όλα να λυθούν τα πόδια των παικτών για να δούμε τι ψάρια πιάνουν οι καινούργιοι. Και στη συνέχεια να δούμε πόσοι από τους νεοφερμένους έχουν προσωπικότητα. Από τον Σάντος δεν μπορούμε να περιμένουμε ν' αλλάξει ξαφνικά…

Αλλα αντί αλλων

Τεράστια έκπληξη έχουν προκαλέσει οι πίνακες των παρατηρητών διαιτησιας που ανακοίνωσε ο Γιώργος Μπίκας. Στη Σούπερ Λίγκα ορκίζονται ότι δεν υπήρχε συμφωνία για αναλλοίωτη διατήρηση των πινάκων των παρατηρητών μέχρι τον Οκτώβριο και ότι κάτι τέτοιο ίσχυε μόνο για τους πίνακες των διαιτητών. «Με ποιον να κάνουμε συμφωνία για τους παρατηρητές; Αφού ο Μπίκας δικός μας είναι», μου έλεγαν χαρακτηριστικά. Με τη, δε, στάση του δικού τους αρχιδιαιτητή όλοι απορούν καθώς, όπως χαρακτηριστικά ακούγεται, «ο Μπίκας γνωρίζει καλά πρόσωπα και πράγματα και συμφωνεί ότι υπάρχουν αρκετοί που πρέπει να φύγουν, όμως παραδόξως δεν κάνει τίποτα»! Ή, για την ακρίβεια, άλλα λέει, άλλα υπόσχεται, και άλλα κάνει…