«Ολυμπιακή εκεχειρία», μια διαχρονική απάτη ολκής!

Τα λόγια, ως γνωστόν, δεν κοστίζουν… Ετσι, η αιματοχυσία στην Οσετία ενεργοποίησε τη «βιομηχανία» των αναμενόμενων δηλώσεων: media, παράγοντες της «διεθνούς κοινότητας» και του «Ολυμπιακού κινήματος» εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για το ξέσπασμα στρατιωτικής βίας εν καιρώ διεξαγωγής Ολυμπιακών Αγώνων. Μόνο που οι θρήνοι για την κακοποίηση του πνεύματος της πολυθρύλητης «Ολυμπιακής εκεχειρίας» ηχούν σαν το παράπονο μικρών παιδιών που κλαψουρίζουν επειδή το παραμύθι της γιαγιάς δεν έχει την παραμικρή αληθοφάνεια.

Ναι, η Ολυμπιακή εκεχειρία αποτελεί ένα από τα πολλά αφελή Ολυμπιακά παραμύθια. Πλάνη είναι όχι μόνο η ηθική–ευεργετική της διάσταση, αλλά και η ίδια η ύπαρξή της. Ας αρχίσουμε από το πρώτο: ακόμη κι αν η Ιστορία είχε καταγράψει κάποια τέτοια συνήθεια, δηλαδή την αναστολή πολεμικών εχθροπραξιών ενόσω διαρκούν οι Αγώνες, γιατί άραγε θα έπρεπε να πανηγυρίσουμε; Το αίμα που αρχίζει να κυλάει -ή να ξανακυλάει- την επομένη της τελετής λήξης κάποιων Αγώνων αντιστοιχεί σε λιγότερο πόνο; Το 1969 η Νιγηρία και η Μπιάφρα έκαναν 48ωρη ανακωχή, όχι χάριν κανενός «Ολυμπιακού ιδεώδους», αλλά για να δουν τον Πελέ ν' αγωνίζεται. Ε, και;

Ο πόλεμος συνεχίστηκε με την ίδια αγριότητα μέχρι τον Ιανουάριο του 1970. Στέρησε τη ζωή 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, εκ των οποίων το 1,5 ήσαν άμαχοι, παιδιά κυρίως. Εκτοτε η έκφραση «παιδιά της Μπιάφρας» παραπέμπει στην εφιαλτική εικόνα των κοκκαλιάρικων, αβιταμινωμένων, πεινασμένων υπάρξεων με τις πρησμένες κοιλιές. Τι ακριβώς πρόσφερε η διήμερη παύση της λειτουργίας της πολεμικής «κρεατομηχανής»;

Α, συγγνώμη, ξεχάσαμε τη βαθύτερη διάσταση του παραμυθιού: τη «συνεννόηση». Υποτίθεται ότι η Ολυμπιακή εκεχειρία δίνει τον χρόνο στους εμπόλεμους να το… ξανασκεφθούν. Οτι παρέχει τουλάχιστον στον επιτιθέμενο την ευκαιρία να παραγράψει, για το χατίρι πέντε Ολυμπιακών κύκλων, τους λόγους και τις σκοπιμότητες που τον οδήγησαν στο «ντου». Συγκινητικό μεν, ανύπαρκτο δε. Αν εικάσουμε ότι κάποιοι επίδοξοι εισβολείς ίσως λάβουν υπόψη προγραμματισμένους Ολυμπιακούς Αγώνες, ώστε να μη μεγεθυνθεί η εναντίον τους κατακραυγή, τι μπορούμε να περιμένουμε; Είτε την αναβολή είτε την επίσπευση των επιθέσεών τους.

Μπορείτε, αν θέλετε, να φανταστείτε ότι ο Μπρέζνιεφ και οι επιτελείς του αποφάσισαν τον ακριβή χρόνο της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν (Δεκέμβριος 1979), σκεπτόμενοι: «Ας το κάνουμε, μωρέ, τώρα, μπας και καταλαγιάσει λίγο ο σάλος μέχρι να αρχίσουν οι Αγώνες στη Μόσχα. Διαφορετικά θα πρέπει να επιτεθούμε από τον Αύγουστο του '80 -πάει μακριά η βαλίτσα».

Μπορείτε, αν θέλετε, να φανταστείτε τον Ρίγκαν και τους επιτελείς του να κοιτάζουν το καλεντάρι, πριν ορίσουν τον Οκτώβριο του 1983 ως χρόνο της αμερικανικής στρατιωτικής εισβολής στο νησάκι της Γρενάδας που (εδώ γελάμε) «απειλούσε την εθνική ασφάλεια» των ΗΠΑ!

«Ας τα κάνουμε λαμπόγιαλο τώρα, γιατί σε οκτώ μήνες έχουμε Ολυμπιακούς στο Λος Αντζελες». Θα χρειαστεί όμως να μετατρέψετε τη φαντασία σας σε… παράνοια, εάν πρέπει να ανακαλύψετε οπωσδήποτε κάποιο κέρδος, για την παγκόσμια ειρήνη, από τα επιλεγέντα timing των αντίστοιχων πολεμικών δραστηριοτήτων.

Αλλά κι αυτή, ακόμη, η συζήτηση καταντά «περί όνου σκιάς» (θα λέγαμε περί βαρόνου σκιάς, αν δεν είχαμε μνημονεύσει κατά κόρον, ήδη, τον Ντε Κουμπερτέν), εφόσον η «Ολυμπιακή εκεχειρία» αποδεικνύεται εμπράκτως κενό γράμμα. Το πιστοποιούν τα πεπραγμένα ολόκληρου του 20ού αιώνα. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τι γινόταν κατά τη διάρκεια διεξαγωγής Ολυμπιακών Αγώνων -παραλείποντας τα «λίγες εβδομάδες πριν» ή «λίγες μετά».

Παρίσι 1900: κατά τις ημέρες εκείνες στην Κίνα οι δυνάμεις των Δυτικών έπνιγαν στο αίμα την εξέγερση των ντόπιων «Μπόξερς».

Αγώνες στο Σεντ Λούις, το 1904: τότε οι Ρώσοι πολεμούσαν με τους Ιάπωνες. Το 1920, κατά τις ημέρες των Αγώνων της Αμβέρσας, τα όπλα είχαν τον λόγο σε τρία (τουλάχιστον) μέτωπα: γαλλικά στρατεύματα κατελάμβαναν τη Συρία, ελληνοτουρκική σύρραξη γινόταν στη Μικρά Ασία, μάχες μαίνονταν ανάμεσα σε πολωνικά και σοβιετικά στρατεύματα. Το 1952, την εποχή των Αγώνων στο Ελσίνκι, «χαμός» γινόταν στο Βιετνάμ -με τους Γάλλους. Αγγλοι και Γάλλοι βομβάρδιζαν το Σουέζ το 1956, την ώρα που άρχιζε η παγκόσμια αθλητική αναμέτρηση στη Μελβούρνη.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ «έπιασε» τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες: Τόκιο 1964, Μεξικό 1968, Μόναχο 1972. Λέτε να ρίχτηκαν λιγότερες Ναπάλμ και να μειώθηκαν οι εκατόμβες στις αντίστοιχες περιόδους, στο όνομα κάποιας… Ολυμπιακής εκεχειρίας; Προφανώς όχι. Η περίοδος των Αγώνων στη Βαρκελώνη, το 1992, συνέπεσε με ορισμένες από τις αγριότερες στιγμές του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Τότε ήταν που ελεύθεροι σκοπευτές στο Σεράγεβο σκότωναν ακόμη και παιδιά δύο ετών. Οσο για τους Αγώνες του 2004, στην Αθήνα, οι μνήμες είναι νωπές. Τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ «τίμησαν» δεόντως το πνεύμα της «Ολυμπιακής εκεχειρίας» κάνοντας γης Μαδιάμ, τις ημέρες εκείνες, τη Νατζάφ και τη Φαλούτζα. Αναγκαία επισήμανση: στην προηγηθείσα σταχυολόγησή μας δεν συμπεριελήφθησαν εμφύλιοι πόλεμοι (π.χ. σε Ισπανία κι Ελλάδα) ή πραξικοπήματα, ακόμη κι αν ενείχαν το στοιχείο της ανάμειξης τρίτων χωρών. Αν το κάναμε, θα χρειαζόμασταν ειδικό τεύχος, όχι μία σελίδα της εφημερίδας!

• Για ποια «Ολυμπιακή εκεχειρία» μιλάμε, λοιπόν; Πρόκειται για διαχρονική απάτη ολκής! Μια απάτη χρήσιμη σε πολιτικές και κρατικές ηγεσίες, διεθνείς οργανισμούς, αλλά και στους εμπόρους του εν πολλοίς κούφιου «Ολυμπιακού ιδεώδους». Βλέπετε, εν αντιθέσει προς το αίμα, τα κροκοδείλια δάκρυα δεν κοστίζουν τίποτε. Μακάρι το κακό να τελείωνε εκεί. Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που αδυνατούν να σταματήσουν εχθροπραξίες: ορισμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες που χρησιμοποιήθηκαν έτσι ώστε να διευκολύνουν αιματοχυσίες!

• Αυτό ακριβώς θα το δούμε σε επόμενο σημείωμά μας. Προς το παρόν, συγκρατήστε ορισμένα ορόσημα: 1896, 1936, 1968, 1972. Α, κάτι ακόμη: καιρός είναι να δούμε, στο εγγύς μέλλον, κατά πόσο ίσχυε η πολυσυζητημένη Ολυμπιακή εκεχειρία στην αρχαιότητα. Τότε που φόβος και τρόμος των Ηλείων ήσαν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι κατά τ' άλλα είχαν αναλάβει ρόλο… security στους Αγώνες!