Τελετή έναρξης μαργαριταριών...

Tα νεύρα μου, λατρεμένε αναγνώστη, έχουν γίνει τσατάλια τις τελευταίες μέρες. Δέκα καφέδες πίνω την ημέρα ο άμοιρος για να μένω ξύπνιος και να παρακολουθώ τα Ολυμπιακά αθλήματα, τις βάναυσες ώρες που αυτά προβάλλονται. Κουκουβάγια θα καταλήξω στο τέλος για να απολαύσω τον Στράτο Σεφτελή και τα υπόλοιπα αγόρια μου.

Ευτυχώς παρακολούθησα την τελετή έναρξης των Αγώνων και αποζημιώθηκα για τις θυσίες μου. Ακουσα και διάβασα πολλά μετά τη φαντασμαγορική τελετή των Κινέζων, όμως εγώ είχα το δικό μου μαράζι. Ο καημός του Πουρουπουπού μ’ έχει φάει. Διαπιστώνοντας πόσο πολύ «κουμπώνει» ο Αντώνης Κατσαρός με τον Αλέξη Κωστάλα και πόσο ιδανικά συμπληρώνει ο ένας τον άλλο μαύρα φίδια με έζωσαν. Εχει γούστο να προωθηθεί ο Αλέξης στη θέση του γλυκού Παυλίνου και τη νέα περίοδο να έχουμε αλλαγές στη θέση του παρουσιαστή της «Αθλητικής Κυριακής». Mon Dieu, λυγίζω και μόνο που το σκέφτομαι, φαντάσου να γίνει κιόλας...

Στο σημείο αυτό θέλω να βγάλω το καπέλο στον πρόεδρο Πανάγο, ο οποίος με το κύρος και τις διασυνδέσεις του πέτυχε το ακατόρθωτο. Οπως πληροφορηθήκαμε κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης, θα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ξανά το σόου στις δέκα το βράδυ σε ζωντανή μετάδοση (!). Εκπληκτικό!

Φαίνεται πως οι Κινέζοι, για να εντυπωσιάσουν την απαιτητική Γιάννα, ετοίμασαν και δεύτερη τελετή, βραδινή αυτή τη φορά, για τα μάτια των Ελλήνων και μόνο. Ο Πανάγος κανόνισε τις τελευταίες λεπτομέρειες και η Ελλάδα σε παγκόσμια αποκλειστικότητα απήλαυσε μια δεύτερη τελετή, την ώρα που οι κουτόφραγκοι παρακολουθούσαν μπάντμιντον και τάε κβον ντο. Μα ποιοι είμαστε, τέλος πάντων;

Δεν θέλω να σταθώ σε λεπτομέρειες, dear. Μπορεί να μάθαμε κατά τη διάρκεια της μετάδοσης ότι πολλές χώρες ξαφνικά μεγάλωσαν ή άλλαξαν θέση στον χάρτη, μπορεί να πληροφορηθήκαμε ότι στην Ισπανία και τη Γαλλία το ευρώ δεν έφτασε ποτέ, μια και εξακολουθούν να έχουν τα παραδοσιακά νομίσματά τους, όμως αυτά δεν έχουν σημασία. Αλλωστε, ο Πανάγος μετά το σόου βαρέθηκε να μοιράζει συγχαρητήρια. Αν το αγόρι μου είναι ικανοποιημένο μία, εγώ είμαι δέκα. Ζω για να το βλέπω χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Εκείνο που είναι άξιο λόγου είναι άλλο και συνέβη μετά τη λήξη της τελετής. Στο απογευματινό δελτίο της ΝΕΤ μίλησε ζωντανά απ’ το Πεκίνο η Μαργαρίτα Μυτιληναίου. Η παρουσιάστρια τη συνεχάρη «για την άρτια μετάδοση τη δική σου, του Αλέξη Κωστάλα και του Νίκου Κατσαρού». Αχ, θα μου τον τρελάνουν τον Αντωνάκη μου. Δεν φτάνει που του έχουν αλλάξει τα φώτα στο ξενύχτι, του άλλαξαν και το όνομα. Από Αντώνης έγινε ξαφνικά Νίκος. Πόσες αμαρτίες θα πληρώσει ακόμη ο καλός μου χωρίς να φταίει;

Δεν κατανοώ, επίσης, τον ντόρο που έγινε επειδή την ώρα που παρήλαυνε η ελληνική ομάδα ο σκηνοθέτης προτίμησε να δείξει στο πλάνο τον Κοκό και όχι κάποιον απ’ την πολιτική ηγεσία της χώρας. Σιγά τα ωά. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να προβάλει το αγόρι εκείνο που αντιπροσωπεύει το «ελληνικό όνειρο». Ποιος δεν θα 'θελε, δηλαδή, στα γεράματά του να είναι όπως ο Κοκός; Ενας τύπος που όπου να 'ναι καβαντζάρει τα εβδομήντα και πέτυχε χωρίς να δουλέψει ποτέ να είναι ένας ζάπλουτος ευτυχισμένος οικογενειάρχης, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του το παίζει βασιλιάς.

Ο Κοκός με τα λόγια χτίζει ανώγεια και Τατόγια...

Τρελάθηκα επίσης από τη χαρά μου όταν έμαθα τη δήλωση του Ισίδωρου Κούβελου, αρχηγού της ελληνικής αποστολής, που με αφορμή το θέμα της Θάνου παρακάλεσε την Ελληνίδα πρωταθλήτρια και τη ΔΟΕ «να καθίσουν σε ένα τραπέζι να τα βρούνε». Οχι τόσο σκληρά λόγια, καλέ μου Ισίδωρε…

Μιλώντας για δηλώσεις, ομολογώ ότι τις τελευταίες μέρες έχω εντυπωσιαστεί από ένα αφιέρωμα που έκανε το Σάββατο το «Φως» στον ερχομό του Λέτο, του γλυκού αγοριού από το Λίβερπουλ που με αυτό το μαλλί ξύπνησε μέσα μου, μνήμες Τζον Λένον.

Ομολογώ ότι αρχικά εντυπωσιάστηκα κυρίως από τον γλωσσικό πλούτο του Γρηγόρη Γεωργάτου, που δήλωσε με παρρησία ότι «ο Αργεντινός δεν σταματάει για να κοντρολάρει, να γυρίσει, να κωλομπαρέψει (sic) το παιγνίδι και να καθυστερεί», αλλά όταν είδα ότι υπογράφει το κείμενο ο Θέμης Σινάνογλου ο θαυμασμός μου μετριάστηκε: ο Θέμης είναι σε αυτές τις περιπτώσεις κάτι σαν τον Πλάτωνα όταν γράφει τα λόγια του Σωκράτη - το μέγεθος του συγγραφέα είναι τέτοιο που συγκρίνεται με αυτό του φιλοσόφου...

Αφήνοντας στην άκρη τον Θέμη, από τον οποίο ζητώ δημόσια να μου στείλει την τελευταία συνέντευξη του Αλέφαντου στο sxard@yahoo.gr (αυτή στην οποία ο κόουτς μιλά για τον Τσίλντρες), θα ήθελα να σας πληροφορήσω για κάποια άλλα πράγματα που έμαθα.

Εμαθα, π.χ., χάρη στον Γιώργο Χατζάρα, ότι ο Λέτο μπήκε στο ματς λίγη ώρα αφότου πέρασε τον έλεγχο διαβατηρίων στο «Ελ. Βενιζέλος»! «Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς πως προερχόταν από ταξίδι και μπήκε να παίξει κατευθείαν, τότε αυτό που έδειξε είναι εξωφρενικό», λέει ο κόουτς που, έχοντας επιστρέψει στην αγκαλιά του Θωμά ύστερα από μια σύντομη περιήγηση στον κόσμο του ποδοσφαίρου, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα να διακρίνει τα εξωφρενικά πράγματα…

Κυρίως, όμως, με εντυπωσίασε, λατρεμένε μου αναγνώστη, η άποψη του σπουδαίου τεχνικού Στάθη Σταθόπουλου. «Ηρθε έτοιμος, γνωρίζει τακτική και αυτή είναι η διαφορά των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στο εξωτερικό με τους Ελληνες. Εδώ οι παίκτες φτάνουν τα 30 και ακόμη μαθαίνουν τακτική», επεσήμανε.

Εδώ η πρωτοπορία της άποψης συναντά τον κυνισμό της πραγματικότητας. Ως γνωστόν, η τακτική είναι κάτι έμφυτο, ένα είδος χαρίσματος όπως π.χ. η όραση ή το γρήγορο ρέψιμο. Στο εξωτερικό, όταν μια μητέρα πηγαίνει το παιδί της στον παιδίατρο σε ηλικία, ας πούμε, 3 ετών, του ζητάει να το εξετάσει για ανεμοβλογιά, ιλαρά, μαγουλάδες και να δει αν είναι καλό στην τακτική! Χιλιάδες μάνες παρακαλάνε τους γιατρούς να εμβολιάσουν τα παιδιά τους ώστε να έχουν καλή τακτική κι αυτό στην Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, γίνεται συστηματικά μέχρι το παιδί να μάθει το 4-4-2…

Ετσι συμβαίνει και όποιος λέει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προπονητές να μάθουν στους παίκτες πέντε σωστά και στοιχειώδη πράγματα είναι αλήτης και παλιόπαιδο…

Τέλος, τώρα που η μεταγραφή του Ντιόγο φτάνει στην (ευχάριστη) ολοκλήρωσή της καταθέτω την πίκρα μου για το ότι χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία να διαφημιστεί η χώρα παγκοσμίως. Μα είναι δυνατόν να ήρθε στην Ελλάδα η μάνα του Βραζιλιάνου και να μη διοργανώθηκε η υποδοχή της στο αεροδρόμιο; Σκέφτεστε τον παγκόσμιο θαυμασμό που θα είχε προκαλέσει το γεγονός;

Διότι παίκτες σε αεροδρόμια πολλοί υποδέχθηκαν. Μάνα παίκτη, όμως, ουδείς…

Ζιβέλιτς

Ο μεγάλος Ζιβέλιτς είναι ο παίκτης που θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα του πολυμετοχικού στα μετόπισθεν. Δυνατός σαν βράχος στην άμυνα, όπως ο Ζιβέ, «διαβάζει» το παιχνίδι με επιτυχία ανάλογη αυτής του Βέλιτς όταν επιλέγει μεταγραφικούς στόχους. Κελεπούρι...