Ε-mail από το Πεκίνο

Γράφει η Ρούλα Βλασσοπούλου

Mία ημέρα στο Πεκίνο αρκεί για να καταλάβει κανείς πως δεν είναι όλη η πόλη στο ίδιο πνεύμα. Από τη μια τα φώτα, ο κόσμος και η γιορτή που συμπεριλαμβάνονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί όπου κάθε δέκα μέτρα στέκεται κάποιος άνθρωπος της πολιτοφυλακής, τόσο ανέκφραστος και ακίνητος, που θα τον ζήλευε ακόμη και… Εύζωνος. Σε κάποιες γειτονιές, όμως, φαίνεται σαν μην… έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην πόλη τους. Σε μία από αυτές, προχθές το βράδυ, την ώρα της τελετής έναρξης, ο κόσμος είχε βγει έξω από τα μαγαζιά ή τα σπίτια του. Με καρέκλες ή όπου αλλού έβρισκαν, κάθονταν σε παρέες και συζητούσαν σαν να βρίσκονται σε κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας. Πάντα, όμως, απίστευτα χαμηλόφωνα. Ούτε είχαν το βλέμμα στην τηλεόραση, για να δουν τη μεγάλη γιορτή που ξεκινούσε στη χώρα τους, ούτε καλά καλά σήκωσαν το βλέμμα στον ουρανό όταν άρχισαν να πέφτουν τα πυροτεχνήματα. Αλλωστε δεν είναι κάτι σπάνιο για τη χώρα που «ειδικεύεται» σε αυτόν τον τομέα. Είναι μία γειτονιά όπου ο κόσμος αψηφά τις οδηγίες συμπεριφοράς που προσπάθησαν να τους επιβάλλουν οι Αρχές της πόλης για να υποδεχθούν τους ξένους. Εκεί όπου οι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν χωρίς μπλούζα εξαιτίας της αφόρητης ζέστης ακόμη κι όταν πέφτει η νύχτα, και οι νέοι συνεχίζουν να… φτύνουν στον δρόμο, παρά τη σχετική καμπάνια που έγινε.

Σε αυτή τη γειτονιά μένει και η Ντάνα Στόβαλ, αλλά ανήκει στον… άλλον κόσμο, εκείνον με τα φώτα. Φορώντας μία μπλούζα όπου φιγουράρει ένα σκίτσο με το πρόσωπο του γιου της, η Αμερικανίδα έχει διάθεση να μιλήσει σε όποιον βλέπει πως φορά διαπίστευση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και βέβαια να του δείξει με υπερηφάνεια την μπλούζα της. Αλλωστε ο γιος της μετέχει σε αυτούς, είναι ο δεύτερος καλύτερος όλων των εποχών στα 200 μ. πεταλούδα, και η Ντάνα ελπίζει πως θα βοηθήσει τον Τζιλ να ανέβει σε κάποιο από τα σκαλιά του βάθρου. Ως παλιά τσιρλίντερ, ξέρει καλά τι πρέπει να φωνάξει για να ανεβάσει το ηθικό κάποιου αθλητή.

Το ίδιο έδειξαν πως γνωρίζουν και οι Κινέζοι χθες στο κολυμβητήριο. Ο ήχος έφτασε σε… δύσκολα ντεσιμπέλ μέσα στον «Κύβο» κάθε φορά που αθλητές της διοργανώτριας χώρας βρίσκονταν στο νερό. Κι ας ήμασταν ακόμα στους προκριματικούς. Κάπου ανάμεσα στις φωνές τους ακούστηκε βέβαια και ένα «Πάμε ρε Σπύρο» από τα μέλη της ομάδας κολύμβησης που βρίσκονταν εκεί για να στηρίξουν τον Γιαννιώτη. Κατάμεστες οι κερκίδες και στο κλειστό στάδιο της γυμναστικής, εκεί όπου οι Αμερικανοί έδιναν το δικό τους ρεσιτάλ στον τρόπο που εμψυχώνουν τους αθλητές τους.

Αλλωστε οι Κινέζοι, όσο κι αν πανηγύριζαν -ακόμη και οι εθελοντές στο Κέντρο Τύπου- για το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών χθες, έχουν να περιμένουν τους δύο αγαπημένους τους. Τον Λιου Σιανγκ στα 110 μ. εμπόδια και βέβαια τον Γιάο Μινγκ. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζει κανείς τα πρόσωπά τους, αρκεί ένα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη μιας τηλεόρασης. Οι διαφημίσεις με τους δύο αθλητές σε πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε μαζί, είτε ξεχωριστά, πέφτουν… κατά ριπάς και για μία μεγάλη γκάμα προϊόντων. Αλλά είπαμε, αυτοί είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Και η εμπορευματοποίηση εδώ και πολλά χρόνια έχει μία καλή θέση σε αυτούς.