Ο Λέτο είναι μια οφθαλμαπάτη...

Επειδή είσαι μεγάλη γάτα, λατρεμένε αναγνώστη, είμαι σίγουρος ότι αναρωτιέσαι γιατί δεν έχω κάνει κανένα σχόλιο για τον Λέτο, μέχρι τώρα. Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά είναι και γοητευτικό αγόρι, απ’ αυτά που δεν με αφήνουν ασυγκίνητο. Η απάντηση είναι απλή: δεν έχω πειστεί ακόμα ότι υπάρχει στ’ αλήθεια αυτός ο παίκτης. Πιστεύω ότι η άκρατη επιθυμία μας να δούμε ένα νέο μεταγραφικό απόκτημα στον Ολυμπιακό μάς έχει οδηγήσει σε μια ομαδική οφθαλμαπάτη.

Μπορεί να διάβασα ένα σωρό δημοσιεύματα για τη χάρη του, όμως ακόμα είμαι δύσπιστος. Δηλαδή, dear, εσύ στη θέση μου σε ποιον θα είχες μεγαλύτερη εμπιστοσύνη: στους δημοσιογράφους ή στον Πέτρο Κόκκαλη; Εγώ ψηφίζω Πέτρο δαγκωτό. Τον συμπαθώ πιο πολύ, τι να κάνω; Σταυρώστε με μαζί με τη Σαρρή, την αλήθεια λέω. Θυμίζω, λοιπόν, τι είχε δηλώσει ο καλός μου στην παρουσίαση του Λεονάρντο: «Εμείς αποκτούμε παίκτες στους οποίους επενδύουμε για χρόνια, δεν παίρνουμε δανεικούς».

Υστερα απ’ αυτή τη δήλωση, τι μπορώ να υποθέσω; Οτι υπάρχει Λέτο και ήρθε στον Πειραιά δανεικός; Mon Dieu, μήπως κοιμόμαστε όλοι και βλέπουμε το ίδιο όνειρο; Εχει γούστο να ξυπνήσουμε απότομα και να δούμε κάναν Εθκέρο κουνάμενο και λυγάμενο με τη φανέλα όχι της Οσασούνα αλλά του Ολυμπιακού. Μ’ αυτόν τον φόβο ζω τις τελευταίες μέρες. Σε τρεις ψυχαναλυτές πήγα, γιατρικό δεν βρήκα.

Και ενώ εγώ ζω το δικό μου μαρτύριο, στον πολυμετοχικό όλα είναι μέλι-γάλα. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την πράσινη φανέλα, και αμέσως μετά άρχισαν τα όργανα. Διάβασα στην «Εξέδρα» ένα εξαιρετικό κομμάτι του Σταμάτη Γαρρή και του Γιώργου Σπανουδάκη με τίτλο «Το μαγικό ραβδί του Ζιλμπέρτο», και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα δεν είναι παίκτης, αγάπη μου, ο Ζιλμπέρτο Jesus super star είναι. Μπλουζάκι θα τον κάνει ο «Ρίμπο»...

Γράφουν τα αγόρια μου: «Ο Βραζιλιάνος μόλις μία εβδομάδα μετά την ενσωμάτωσή του στην ομάδα -είχαν προηγηθεί 15 μέρες ατομικού προγράμματος- έπεσε στα... ρηχά στο “Μπόρις Παϊχάτζε”, αλλά για να εντυπωσιάσει άρχισε να περπατάει πάνω στο νερό».

Αν ο Ζιλμπέρτο στα ρηχά -για να εντυπωσιάσει- αρχίζει να περπατάει πάνω στο νερό, φαντάσου τι έχει να κάνει έτσι και ξανοιχτεί λίγο και φτάσει στα άπατα. Για αρχή, μπορεί να μεταμορφώσει το νερό σε κρασί. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Στη συνέχεια μπορεί να κάνει κατακόρυφο, να περπατά και να σουτάρει με το κεφάλι και να σκοράρει με καρφωτή ποδαριά ψαράκι, απ’ το ύψος του πέναλτι. Πίστευε και μη ερεύνα, αμαρτωλέ αναγνώστη...

Στη συνέχεια του ρεπορτάζ υπάρχει ειδική ανάλυση για το πώς ο Σίλβα μεταμόρφωσε τον πολυμετοχικό, με σχόλια για το πώς ήταν η ομάδα πριν και μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο: «Χωρίς τον Ζιλμπέρτο στην ενδεκάδα, ο Μάτος είχε “πνιγεί” στον χώρο του κέντρου, με ελάχιστο πεδίο δράσης».

Μετά όμως οι τυφλοί είδαν, οι μουγγοί μίλησαν και ο πνιγμένος Μάτος όχι μόνο τη σκαπούλαρε, αλλά έκανε και τα 100 μέτρα πεταλούδα σε χρόνο ρεκόρ: «Ζιλμπέρτο και Μάτος μοίραζαν σωστά το παιχνίδι και αύξησαν τον χώρο επιρροής τους στην κυκλοφορία της μπάλας. Η απλή εφαρμογή του “1-2” που έγινε με την ταυτόχρονη συμμετοχή, και κυρίως την καθοδήγηση, των δύο Βραζιλιάνων, οι οποίοι μοίραζαν την μπάλα και έδιναν εντολές στους συμπαίκτες τους για κίνηση στον χώρο... Το κλασικό “κορόιδο“ που έπαιξαν ο Ζιλμπέρτο και ο Ρουκάβινα για να αλλάξουν την μπάλα και να βοηθηθεί ο Κροάτης ώστε να ξεφεύγει από τους αντιπάλους».

Πού να βγάλει και ολόκληρο ενενηντάλεπτο ο Σίλβα, με καλή απόδοση! Εκεί να δεις τι έχει να γίνει. Την άλλη μέρα δεν θα κυκλοφορήσουν εφημερίδες, αλλά εγκυκλοπαίδειες. Με όλες τις πληροφορίες για «τα 90’ λεπτά που άλλαξαν τον κόσμο». Απορώ. Κάθε καλοκαίρι οι ελληνικές ομάδες παίρνουν τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, έχουν τα πληρέστερα ρόστερ όλων των εποχών, οι πρόεδροι πληρώνουν τις κάλτσες τους, οι προπονητές είναι δύο κλάσεις πάνω απ’ τον Μουρίνιο (ο χειρότερος). Τι παθαίνουν τα έρμα τον χειμώνα και ψοφάνε;

Πετάγομαι μέχρι τη Θεσσαλονίκη, όπου και εκεί τα πράγματα πάνε μια χαρά. Με τον ΠΑΟΚ δεν πολυασχολούμαι, γιατί θεωρώ δεδομένο ότι θα βγάλει μάτια. Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων με έχουν πείσει. Θα 'ναι, μάλιστα, μεγάλη έκπληξη όχι αν δεν πάρει το πρωτάθλημα, αλλά αν δεν το πάρει με 20 βαθμούς διαφορά. Τουλάχιστον. Σημειώνω ένα σχόλιο στα παρασκήνια της «SportDay» για να καταλάβεις ότι φέτος όλα έχουν αλλάξει:

«Είχε να το λέει ο Θοδωρής Ζαγοράκης για την περσινή αγωνιστική περίοδο: “Βάζαμε γκολ και οι παίκτες δεν πανηγύριζαν”. Κοιτώντας προσεκτικά κάποιος τι συμβαίνει στα φιλικά του ΠΑΟΚ
-όχι μόνο με την Ουντινέζε- παρατηρεί ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ είναι μαζί στα καλά (πανηγυρισμούς) και στα κακά (τραυματισμούς ή διαμαρτυρίες)».

Καταπληκτικό. Αν προσμετράται στα καλά και το ότι οι παίκτες διαμαρτύρονται όλοι μαζί, τότε στον εσωτερικό κανονισμό του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να προβλεφθεί και ένα συμβολικό ποσό επιβράβευσης για κάθε κίτρινη κάρτα που παίρνει παίκτης για διαμαρτυρία. Στην απευθείας κόκκινη, πάλι, θα μπορούσε να γίνεται διπλασιασμός των ετήσιων αποδοχών του δράστη. Επαναστατικό...

Τον αγαπώ τον Τεό. Αν, μάλιστα, από την περσινή χρονιά εκείνο που του ’μεινε είναι ότι οι παίκτες στα γκολ δεν πανηγύριζαν, χτύπησε φλέβα. Τρεις κασέτες με πανηγυρισμούς του Ροζέ Μιλά και του Λούα Λούα αν τους δείξει ο Σάντος, για να παίρνουν ιδέες, θα πετάει η ομάδα φέτος. Ψάξτε τον δεύτερο...

Στον Αρη, απ’ την άλλη, το φιλικό του με την Μπριζ ήταν απολαυστικό. Μπορεί ο Κόκε να έβγαλε μάτια, όμως εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Ντίνος Μπαλλής, ο οποίος είχε αναλάβει τον σχολιασμό του αγώνα που μετέδωσε η ΕΤ3.

Το παιχνίδι διεξαγόταν κανονικά, ώσπου κάποια στιγμή ο Ντίνος δεν άντεξε: «Τάσο! Τάσο μ’ακούς;» Ο «Τάσος μ’ ακούς» ήταν ο Τάσος Πακλατζής, ο οποίος έκανε ρεπορτάζ απ’ τον αγωνιστικό χώρο. Ο Ντίνος ήθελε εναγωνίως τη γνώμη του: «Τάσο, σε ποια θέση πιστεύεις ότι θα τερματίσει ο Αρης;». Λίγα λεπτά αργότερα ο Ντίνος επανήλθε, με ένα ακόμη κρίσιμο ερώτημα: «Τάσο! Τάσο... Τάσο μ’ ακούς; Ο Γκαρσία πόσο καιρό έχει να ξεκουραστεί;» Οι απορίες του γλυκού Μπαλλή δεν είχαν τελειωμό. Λίγα λεπτά πριν από το τέλος έριξε μια πενιά ακόμη: «Τάσο μ’ ακούς;» Αυτή τη φορά ο Ντίνος έβγαλε γραμμή με την πρώτη. Ο Τάσος τον άκουσε αμέσως: «Τάσο, βλέπω ότι τον Θανασάκη τον Παπάζογλου τον προορίζει για τέταρτη λύση στην επίθεση».

Ορμώμενος από την παρατήρηση του Ντίνου, την αμαρτία μου για έναν απ’ τους επιθετικούς του Αρη θα την πω. Εβλεπα τον Βλόνταρτσικ, όμορφο παλικάρι, δεν αντιλέγω, και στο μυαλό μου ήρθε μια ένδοξη μορφή του παρελθόντος. Ο Σάντορ Τόργκελε. Το στυλ του, οι κινήσεις του, η αποτελεσματικότητα του, μου θύμισαν τον υπέροχο Σάντορ. Το μισό ταλέντο του αν έχει, ο Σκόρδας θα τον μοσχοπουλήσει του χρόνου. Αρκεί να έχει βρει ομάδα ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι...