Eγιναν τα παθήματα μαθήματα;

Οποιος μου εξηγήσει για ποιο λόγο πρέπει να θεωρήσουμε τις ΗΠΑ «ακλόνητο και αδιαμφισβήτητο φαβορί» του Ολυμπιακού Τουρνουά, όπως επιμένουν αυτές τις μέρες δίκαιοι και άδικοι, κερδίζει για δώρο τέσσερα dvd. Ενα από τους Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, ΗΠΑ κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο. Δύο από το Μουντομπάσκετ του 2002 στην Ιντιανάπολις: ΗΠΑ - Αργεντινή και ΗΠΑ - Γιουγκοσλαβία. Και ένα από το Παγκόσμιο του 2006, στην Ιαπωνία, το πιο πολύτιμο, το αγαπημένο μου: ΗΠΑ εναντίον Ελλάδας. Το θυμάστε. Εάν το ξεχάσατε κιόλας, διαβάζετε λάθος σελίδα. Εάν πάλι δεν έχετε ακουστά, καλώς ορίσατε στον πλανήτη Γη. Ελπίζω να περάσατε καλά στον γαλαξία όπου ταξιδέψατε τα τελευταία δύο χρόνια.

Ξέρω, ξέρω. Ο Κόμπι Μπράιαντ. Ναι μεν, αλλά. Ο σούπερ σταρ των Λέικερς διαθέτει εξωγήινο ταλέντο και δείχνει ικανός να κατατροπώσει μόνος του οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Δεν είναι βέβαια Τζόρνταν, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να βαδίσει στα χνάρια του ειδώλου του.

Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι στο σενάριο που έχουν στο μυαλό τους οι θαυμαστές του Μπράιαντ.

Ο πολύς Κόμπι δεν μπόρεσε ποτέ να υποτάξει το «εγώ» του στην υπηρεσία μιας ομάδας, ούτε κατόρθωσε να κάνει μέτριους συμπαίκτες να αισθανθούν αντάξιοί του. Ο Τζόρνταν μετέτρεψε τον Μπιλ Καρτράιτ σε υβρίδιο Ολάζουον και τον Χόρας Γκραντ σε «Μαλόουν νούμερο 2». Ο Κόμπι έκανε ολόκληρο Γκασόλ να μοιάζει με τον Καρτράιτ. Τίτλους κατέκτησε μόνο όταν έγινε ο ίδιος πρωτοπαλίκαρο του Σακίλ και του Πατ Ράιλι. Οταν το δίδυμο των θριάμβων έφυγε γι' άλλες πολιτείες, ο Κόμπι ξέμεινε να βολοδέρνει στα κύματα του Ειρηνικού, για πολλά χρόνια.

Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, στα όρια του εξωπραγματικού, πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε που οι Αμερικανοί κατέκτησαν παγκόσμια κορυφή. Εκτοτε απέτυχαν παταγωδώς σε δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα και σε μία Ολυμπιάδα. Να υποθέσω ότι τα παθήματα προηγούμενων ετών έγιναν για τους Γιάνκηδες μαθήματα; Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά όχι απόλυτα πειστικές.

Σύμφωνοι, ο Τζέισον Κιντ είναι ένας πλέι μέικερ που πασάρει και παίζει άμυνα, αλλά δυσκολεύεται να νικήσει τον πανδαμάτορα. Ο Μάικλ Ρεντ δίνει μια πολύτιμη λύση απέναντι στις αντίπαλες άμυνες ζώνης, αλλά αξιόλογους σουτέρ είχε και η ομάδα του 2006 (Τζο Τζόνσον, Κερκ Χάινριχ). Δύο ρολίστες πολυτελείας με καίριες αρμοδιότητες μπορούν να κάνουν τη διαφορά απέναντι στις σκληροτράχηλες ομάδες της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, αλλά μόνο αν βρίσκονται στο παρκέ τις κρίσιμες στιγμές.

Υποψιάζομαι ότι «down the stretch», όπως λένε οι Αμερικανοί, στην τελική ευθεία των αγώνων δηλαδή, το χρίσμα θα πάρουν από το Μάικ Σιζέφσκι οι χρυσοπληρωμένοι σταρ με τα αβάσταχτα «εγώ»: Κόμπι, Λεμπρόν, Καρμέλο, Ουέιντ. Αλλά το Ολυμπιακό Τουρνουά δεν είναι All Star Game του ΝΒΑ. Με καρφώματα, μεγάλα λόγια και χειρονομίες από το γκέτο δεν βάφονται αυγά.

Ποντάρετε λοιπόν στα Αμερικανάκια όσο χρήμα αντέχει η τσέπη σας, αλλά ούτε ένα «γιουάν» παραπάνω. Αποτελούν ασφαλώς το πρώτο φαβορί για το τρόπαιο, αλλά θα φτύσουν αίμα για να το κερδίσουν. Αν το κερδίσουν…