Εν τούτω Νίκα, επί 24 ώρες χτύπα!

Aσίγαστη καμπάνα του Αγρού Κέρκυρας, μέρος δεύτερο. Ενα «βλάσφημο» παραλληλισμό έκανε το μυαλό μου, την ώρα που ετοιμαζόμουν να ακούσω σχόλια και εξιστορήσεις κατοίκων για τούτη την εξώθηση στην ιερή αγρυπνία: πολλά υπαίθρια μπαράκια ανά την Ελλάδα υποχρεώθηκαν να σταματήσουν να εκπέμπουν μουσική σε μεταμεσονύκτιες ώρες ή και να αναστείλουν τη λειτουργία τους, ακόμη κι όταν ο ήχος έφθανε αποδυναμωμένος στα πλησιέστερα σπίτια, ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα. Τις καμπάνες, όμως, που ηχούν στεντόρειες –κι όχι ακριβώς ως γλυκό άσμα αγγέλων– καθ' όλο το 24ωρο στις «ολόκληρες» και «μισές» ώρες, ουδεμία εγκόσμια θεσμική δύναμη διανοείται να ενοχλήσει.

«Με τον καιρό συνηθίζεται», είπε στωικά κάποιος, λες κι αναφερόταν στο αναπόφευκτο ροχαλητό της γυναίκας του. Εμεινα φυσικά με την απορία: γιατί, στην ευχή, θα πρέπει να υποβληθεί κάποιος στη συγκεκριμένη δοκιμασία, είτε την αντέχει είτε όχι –κάτι που σε τελική ανάλυση εξαρτάται και από παράγοντες όπως είναι η ακριβής θέση του σπιτιού του ή το κατά πόσο ο ίδιος έχει τον ύπνο «στο τσεπάκι» και δεν ξυπνάει με τίποτε; Δοκιμάζει έτσι την πίστη μας ο Υψιστος ή μήπως εξασκούν τη ματαιοδοξία και τον ετσιθελισμό τους οι επί Γης «εκπρόσωποί» του; Εχουμε νέες θεολογικές νουθεσίες; Πώς στην ευχή το «πίστευε και μη ερεύνα» εξελίχθηκε στο «άκουε και μην κοιμάσαι»; Ποιων Γραφών η μελέτη συνέβαλε ώστε το «αν σε χαστουκίσει κάποιος, γύρνα και το άλλο μάγουλο» να συνοδεύεται από το «αν σε ταράζει η καμπάνα στις τρεις το πρωί, στήσε και το άλλο αυτί για τις 3:30»; Μυστήριο.

«Ξέρεις, αυτόν τον μηχανισμό τον δώρισε κάποιος πιστός στην εκκλησία του χωριού», είπε άλλος κάτοικος. Δεν κατόρθωσα να ανιχνεύσω ελαφρυντικά. Εάν κάποιος μου δωρίσει ένα καλό, νέο στερεοφωνικό συγκρότημα, δεν νομίζω ότι θα νιώσει προσβεβλημένος διαπιστώνοντας ότι αποφεύγω να κρατώ ξύπνια τη γειτονιά επί 24 ώρες. Εάν πάλι το φέρει βαρέως, το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Τα πιο ωραία, όμως, τα άκουσα στη συνέχεια: κάποτε ορισμένοι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν, και μάλιστα συγκέντρωσαν υπογραφές ζητώντας να σταματήσει το μαρτύριο. Κάποιοι εξ αυτών ενθάρρυναν και ορισμένους Αλβανούς μετανάστες που είχαν «στη δούλεψή τους» να συνυπογράψουν. Τι το ήθελαν; Μέγα λάθος τακτικής –κι ας ήσαν οι μετανάστες, αλλά κι όλοι όσοι ξυπνούσαν νωρίς για να δουλέψουν, τα μεγαλύτερα θύματα της «ιερής αγρυπνίας». Διότι, βλέπετε, ένα θέμα κοινής λογικής στον νου πολλών μετετράπη σε ιερό, πατριωτικό ντέρμπι: «Αλβανοί Vs Ορθοδοξία»! Η υπόθεση έκλεισε (οριστικά ή μη, δεν ξέρω) με μια δικαστική απόφαση υπέρ… της καμπάνας. Εν τούτω Νίκα, επί 24 ώρες χτύπα…

Λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα, στο χωριό Χωροεπίσκοποι, μια άλλη άοκνη καμπάνα επιτελεί το ίδιο έργο, με τον ίδιο τρόπο και ωράριο. Δεν γνωρίζω εάν κι εκεί έγινε δώρο στην εκκλησία. Βαθιά μέσα μου, πάντως, νιώθω κάποια ανακούφιση: στις τρεις το μεσημέρι η καμπάνα του Αγρού ηχεί τρεις φορές, όχι δεκαπέντε. Υποκλίνομαι στη φιλευσπλαχνία ιερέων κι επιτρόπων. Τρέμω, όμως, στη σκέψη ότι μπορεί κάποια στιγμή να θεσπίσουν την… άλλη αρίθμηση, για να ξέρουν οι πιστοί ότι είναι μία το μεσημέρι (δεκατρία κτυπήματα) κι όχι μία τη νύκτα. Διότι, ως γνωστόν, μόνο η Εκκλησία σού δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Μεταφορικώς και κυριολεκτικώς. Αμήν.