H σκάλα προς το ρετιρέ

Πάω να γράψω ότι «η νεκρανάσταση του ΠΑΟΚ είναι καλό νέο», αλλά δεν πάει εύκολα το χέρι. Ευχάριστο θα ήταν το μαντάτο, αν το «τιμόνι» της ταλαιπωρημένης ΚΑΕ το αναλάμβανε μπράτσο στιβαρό, μαθημένο να πιάνει άμμο και να τη μετατρέπει σε χρυσάφι. Η ετυμηγορία της πιάτσας για τον Δημήτρη Δρόσο δεν έχει ακόμα τελεσιδικήσει, ωστόσο οι «ένορκοι» αντιμετωπίζουν τις πράξεις του με δυσπιστία, αν όχι καγχασμό.

Πέρυσι τέτοιες μέρες ανακατεύτηκε με τα κοινά της ΑΕΚ, μοίρασε υποσχέσεις και χρήμα, προανήγγειλε μια νέα εποχή, αλλά λησμόνησε να μας πει πόσο σύντομα θα έπεφτε η αυλαία. Ο ίδιος επιρρίπτει τις ευθύνες στις παλινδρομήσεις της διοίκησης Φιλίππου και εν μέρει έχει δίκιο. Η άλλη όψη του νομίσματος αφορά το δικό του προφίλ, τα δικά του «ήξεις αφήξεις». Η γη που αφήνει πίσω του στον νότιο «Δικέφαλο» ο Δρόσος δεν είναι ακριβώς καμμένη, ούτε όμως μοιάζει εύφορη για να χτιστεί οτιδήποτε καρποφόρο στο χώμα της. Ελάχιστα δάκρυα απογοήτευσης συνόδευσαν την αποχώρησή του.

Εκείνος που δεν έχει πάψει να οδύρεται εδώ και ένα χρόνο είναι ο άμοιρος ο Σπόρτιγκ. Ο πολύφερνος Δρόσος τον ανέβασε στην Α1 εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά τον διέλυσε εν μία νυκτί, για να χτίσει την ΑΕΚ των ονείρων του. Μαζί του άλλαξαν τότε γειτονιά ο προπονητής (Αγγελος Κορωνιός), τέσσερις παίκτες και το ταμείο της ΚΑΕ…

Ο ΠΑΟΚ είναι, βέβαια, «μαγαζί γωνία» και όχι συνοικιακό ψιλικατζίδικο, όπως ο Σπόρτιγκ. Αποτελεί ξεκάθαρα το μεγαλύτερο στοίχημα του Δρόσου μέχρι τώρα. Η ποδοσφαιρική ΑΕΚ μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε δυναμική, η μπασκετική ΑΕΚ των τριακοσίων θεατών όχι. Ακόμη και στις μέρες του ξεπεσμού, την περασμένη άνοιξη, ο ΠΑΟΚ κατόρθωσε να καλέσει πανστρατιά, να γεμίσει το γήπεδο της Πυλαίας και να κρατηθεί από τα μαλλιά του στην Α1, έστω με τη βοήθεια της… ΑΕΚ (που έβγαλε εκείνο το «διπλό» στη Ρόδο).

Εάν μπορέσει να φτιάξει ομάδα της προκοπής από τη στάχτη της χαμένης γενιάς των φευγάτων 85άρηδων (Βασιλόπουλος, Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης, Αποστολίδης, Βάθης), θα συσπειρώσει τον κόσμο του και θα αποτελέσει δεύτερο πυρήνα ισχύος στη Θεσσαλονίκη, δίπλα σε αυτόν του Αρη.

Στην ΑΕΚ ο Δρόσος δεν κατάφερε να συγκροτήσει επιτελείο έμπειρων συνεργατών με έξωθεν καλή μαρτυρία. Ακόμη και ο Κορωνιός άντεξε μόλις 2-3 μήνες την πίεση και τις συχνά εξωφρενικές απαιτήσεις. Στον ΠΑΟΚ το νέο αφεντικό φρόντισε να πλαισιώσει την ομάδα με ανθρώπους σοβαρούς και ικανούς, ονόματα που αποτελούν εγγύηση: Αργύρης Πεδουλάκης, Νίκος Μπουντούρης, Γιώργος Μπαλογιάννης. Ηταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αλλά τα χρέη από το παρελθόν είναι πολλά, συγκρίσιμα –αν όχι περισσότερα– με εκείνα της ΑΕΚ. Η δε ομάδα αποδεκατίστηκε τα τελευταία χρόνια και υποχρεώνεται να ξεκινήσει σχεδόν από το μηδέν. Για καλή της τύχη, η ανηφόρα προς τα πάνω πατώματα δεν είναι πια τόσο δύσβατη όσο στο παρελθόν. Οι μοναδικές ομάδες που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Οπως απέδειξαν φέτος ο Πανιώνιος και το Μαρούσι, η πόρτα της πρώτης τετράδας είναι ανοιχτή για οποιονδήποτε τολμηρό και στοιχειωδώς νοικοκυρεμένο.