Είσαι Ελληνας; Ή στον πάγκο ή ψάξε ομάδα

Θυμήθηκα το περιστατικό βλέποντας ένα από τα τελευταία φιλικά του Αρη, στου οποίου τη σύνθεση –στο πρώτο ημίχρονο– αγωνιζόταν ένας μόνο Ελληνας. Μία γερμανική ομάδα τον Απρίλιο του 2001 (αν θυμάμαι καλά μήνα και χρόνο) αναστάτωσε όλη την Μπουντεσλίγκα όταν παρέταξε στο γήπεδο μία ενδεκάδα στην οποία δεν υπήρχε ούτε ένας Γερμανός ποδοσφαιριστής. Η ομάδα αυτή, με την οποία έπαιξε φιλικό και η ΑΕΚ φέτος, ήταν η Ενεργκι Κότμπους. Ο θόρυβος που είχε προκληθεί τότε στο γερμανικό ποδόσφαιρο ήταν μεγάλος και μεγεθύνθηκε ακόμα περισσότερο, μια και από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 και μετά –αυτό που έγινε σε Βέλγιο και Ολλανδία– κατ' επανάληψη ο Φραντς Μπεκενμπάουερ ζητούσε από τη γερμανική ομοσπονδία να περιορίσει τη συμμετοχή ξένων ποδοσφαιριστών στις γερμανικές ομάδες. Ο «Κάιζερ» προειδοποιούσε από το 2000 για τους κινδύνους που έχει για το ποδόσφαιρο μιας χώρας η ανεξέλεγκτη εισαγωγή ξένων ποδοσφαιριστών, ενέργεια που καταδικάζει τα ντόπια ταλέντα, τα οποία περνάνε στην αφάνεια. Η θέση του Μπεκενμπάουερ ήταν ότι στις γερμανικές ομάδες πρέπει να παίζουν 7 παίκτες που να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική ομάδα της χώρας. (Βέβαια, στην αγαπημένη του Μπάγερν δεν βλέπω να τηρείται ο «κανόνας»).

Το πρόβλημα που έθεσε από πολύ νωρίς ο «Κάιζερ», το επισήμαναν και άλλοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και, φυσικά, δεν είναι μόνο των Γερμανών. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν με μεγάλη ένταση οι Γερμανοί «πονοκεφαλιάζει» τους Αγγλους, οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν ποδοσφαιριστές για να στελεχώσουν την εθνική τους ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις περισσότερες αγωνιστικές της Πρέμιερσιπ το ποσοστό των Αγγλων ποδοσφαιριστών που ξεκινούν στις ενδεκάδες των ομάδων τους είναι χαμηλότερο από 38%. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι οι Αγγλοι έχουν θέσει πολύ αυστηρούς περιορισμούς στις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών και τη χορήγηση άδειας εργασίας για αθλητές που έρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης (περιορισμοί που συχνά αναγκάζουν τις αγγλικές ομάδες να αγοράζουν ακριβά κάποιους ποδοσφαιριστές, διότι πρέπει να έχουν συγκεκριμένο αριθμό συμμετοχών με τις εθνικές ομάδες, δηλαδή να έχουν γίνει γνωστοί, να έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον και άλλων, πράγμα που ανεβάζει την τιμή). Η κατάσταση αυτή έχει επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Το πρόβλημα της στελέχωσης της Εθνικής είναι φανερό, αλλά όχι ιδιαίτερα πιεστικό ακόμα. Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί κάποιον «κεραυνό εν αιθρία», μια και όλοι βλέπουμε τον σταδιακό αφελληνισμό των ελληνικών συλλόγων. Αυτή η διαπίστωση, η οποία αφορά την έλλειψη ή τον παραγκωνισμό ταλέντων, έχει βάση και οφείλεται σε δύο κυρίως παράγοντες: στις αλλαγές που έχουν συμβεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στις οποίες τα νέα παιδιά δεν δείχνουν διάθεση να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο αφήνοντας ανοικτό το πεδίο για τα παιδιά των μεταναστών που εισέρρευσαν στις χώρες της Ε.Ε., και σε πολλές περιπτώσεις έχουν αποκτήσει την υπηκοότητα της χώρας στην οποία κατοικούν. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον νόμο Μποσμάν, ο οποίος άνοιξε τα σύνορα, αλλά αυτό επηρέασε όλα τα πρωταθλήματα εξίσου. Η ζημιά που προξένησε ο νόμος Μποσμάν εντοπίζεται κυρίως στην απουσία αγωνιστικών ευκαιριών για τους γηγενείς και ιδιαίτερα τους νεαρούς ποδοσφαιριστές.

Η λάθος αντίληψη
H κατάσταση που έχει διαμορφωθεί κινείται στην ίδια γραμμή με αυτή που κινήθηκε το ελληνικό μπάσκετ, στο οποίο αναζητούσε κάποιος με δυσκολία Ελληνες μπασκετμπολίστες στις συνθέσεις των ομάδων. Μία κατάσταση που σε συνδυασμό με την καταιγίδα των ελληνοποιήσεων είχε τραγικές επιπτώσεις στο αγωνιστικό πρόσωπο της Εθνικής ομάδας. Το έχω ξαναγράψει, όπως και άλλοι συνάδελφοι. Για κάθε Νίνη που έχει τις ευκαιρίες του, υπάρχουν άλλοι δέκα που δεν τις έχουν. Οταν οι ταλαντούχοι παίκτες των μικρών Εθνικών δεν βρίσκουν θέση στις ομάδες τους, θα χαθούν. Και το φαινόμενο του αφελληνισμού είναι πολύ πιο σοβαρό στις ομάδες των μικρότερων κατηγοριών. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια διεστραμμένη αντίληψη περί ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού έχει φωλιάσει στα μυαλά των παραγόντων αυτών των κατηγοριών, όταν προτιμούν ξένους ποδοσφαιριστές αντί για τους πολύ καλύτερους νεαρούς Ελληνες. Ολοι αυτοί μου θυμίζουν μία σκηνή με τον Μπράιαν Κλαφ και τον πρόεδρο της Ντέρμπι Κάουντι, ο οποίος όταν κάποτε δυσανασχετούσε για τη χρησιμότητα μιας μεταγραφής είδε τον Κλαφ να του δείχνει τις λευκές σελίδες ενός βιβλίου και να του λέει «αυτές οι σελίδες δείχνουν τη γνώση που έχει ένας μέσος πρόεδρος ή παράγοντας για το ποδόσφαιρο».

Βέβαια, δεν αγνοώ ότι μπορεί να υπάρχουν παιχνίδια με μάνατζερ και μίζες από μεταγραφές, αλλά εκείνο που νομίζω πως είναι πάνω από όλα είναι η εντελώς εσφαλμένη αντίληψη που έχουν κάποιοι για τις απαιτήσεις του ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού. Πιστεύουν ότι εξυπηρετείται καλύτερα με ξένους ποδοσφαιριστές. Αλλά οι πραγματικά καλοί είναι και ακριβοί και φιλόδοξοι, πράγμα που σημαίνει ότι διαλέγουν άλλα πρωταθλήματα. Και πέραν τούτων ο τρόπος που έχουν οργανωθεί οι ελληνικές ομάδες και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται το σκάουτινγκ δεν τους προσφέρει τα οφέλη που θα ήθελαν. Αντί να οργανώσουν και να χρηματοδοτήσουν ένα αποτελεσματικότερο σύστημα εντοπισμού ταλέντων εδώ στην Ελλάδα και μετά να δουν πώς θα βοηθήσουν στην εξέλιξή τους, ξοδεύουν χρήματα σε «κόμπρες», «λιοντάρια», «πολυεργαλεία», «υδραυλικούς» και γω δεν ξέρω τι άλλο. Και τέλος πάντων χώρες όπως η Γερμανία και η Αγγλία έχουν και 60-70 εκατομμύρια κόσμο, όσα ταλέντα και να χάσουν άλλα τόσα θα εντοπίσουν. Εμείς όμως;

Αυτί που δεν ιδρώνει... είναι κουφό

Δεν πρέπει να έχει εμφανιστεί άλλη κυβέρνηση με τέτοια στάση απέναντι στο περιβάλλον σαν αυτή της Ν.Δ. Και αυτό είναι παράδοξο, αν σκεφθεί κάποιος πόσοι εκπρόσωποι της ελληνικής χλωρίδας έχουν υπουργικό πόστο. Ή την ιστορική παράδοση αυτής της πολιτικής παράταξης, η οποία πρώτη –σε ολόκληρο τον κόσμο– αναγνώρισε τη σπουδαιότητα των δένδρων και τους έδωσε δικαίωμα ψήφου. Τώρα, βέβαια, έχει έναν υπουργό Περιβάλλοντος που δεν ακούει, εκτός αν του μιλάει εργολάβος ή μηχανικός που χτίζει κάτι στην Ανάβυσσο. Αλλωστε, ο εργολάβος είναι εθνικός ευεργέτης. Ενώ ένας πολίτης με περιβαλλοντικές ανησυχίες ενοχλητικός. Και καλά ο υπουργός Περιβάλλοντος. Αμ, ο υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης; Που πήγε στη Ρόδο, η οποία καιγόταν 6 μέρες και η «δημόσια διοίκηση» της οποίας προΐσταται ο συνταγματολόγος υπουργός ξυνόταν. Και αυτό που βρήκε να πει στους κατοίκους του νησιού ήταν κάτι σαν το «ό,τι κάηκε, κάηκε» και ότι από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα οχυρώσει το περιβάλλον. Αφού το τσιμεντώσει;