«Ψήνεται» η επιστροφή!

Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η μεγάλη επιστροφή απέχει ελάχιστα. Ο φύσει (στα αποδυτήρια) και θέσει (στο γήπεδο) αρχηγός που αναζητούσε ο Θόδωρος Ζαγοράκης για τον νέο ΠΑΟΚ έχει εντοπιστεί στο πρόσωπο του Χρήστου Καρυπίδη. Μια ισχνή οικονομική διαφορά μεταξύ του «Δικεφάλου του Βορρά» με τη Χαρτς καθυστερεί μια δρομολογημένη ιστορία.

Πώς φτάσαμε όμως από την προ διετίας αποχώρησή του προς τη Χαρτς στον επικείμενο γυρισμό του στην Τούμπα; Πάνω κάτω, τέτοια εποχή ήταν πριν από δύο χρόνια που ο 25χρονος κεντρικός αμυντικός χάριζε 150.000 ευρώ στον ΠΑΟΚ προκειμένου να ζήσει την ευρωπαϊκή περιπέτεια. Επιδίωξη για κάθε ποδοσφαιριστή που σέβεται τον εαυτό του! Και δεν ήταν μόνο αυτό; Ο «Δικέφαλος του Βορρά» έβαλε και στο (τότε) «ασθενές» ταμείο του 300.000 ευρώ από την παραχώρησή του στη Χαρτς.

Η τύχη όμως δεν συνόδευσε τον Καρυπίδη στο πρώτο του ευρωπαϊκό ταξίδι. Σε καμία περίπτωση. Είναι αυτό που λένε -ολίγον τι παραφρασμένο- «η... κακή μέρα φαίνεται από το πρωί». Δεν έχει προλάβει να συμπληρώσει μία εβδομάδα στο Εδιμβούργο, να μάθει τα ονόματα των συμπαικτών του (εξαίρεση αποτελεί φυσικά ο Τάκης Φύσσας), να σπικάρει επιπλέον δυο-τρεις αγγλικές λέξεις και έρχεται το ματς με την ΑΕΚ! Στο πλαίσιο της τρίτης προκριματικής φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Βάλντας Ιβανάουσκας τον ρίχνει μέσα στο γήπεδο. Ως αμυντικό χαφ, αν και θεωρητικά οι Σκωτσέζοι τον απέκτησαν ως κεντρικό αμυντικό. Ο Καρυπίδης δείχνει χαμένος εντός των τεσσάρων γραμμών. Αλλού πάταγε και αλλού βρισκόταν. Η γεύση της πρώτης εμπειρίας πικρή.

Η Χαρτς άρχισε να χάνει τον ένα στόχο μετά τον άλλο, οι παίκτες να αναζητούν επαγγελματική διέξοδο. Η ζωή στην ξενιτιά ζόρικη. Οι ώρες περνούσαν δύσκολα. Από τη φύση του όμως ο «Κάρυ», όπως τον λένε οι κολλητοί του, είναι επίμονος, εγωιστής (με την καλή έννοια). Είχε δυο-τρεις τραυματισμούς, πήγαινε το πρωί στην προπόνηση και δεν ήξερε ποιον προπονητή θα συναντήσει, αξίωνε ακρόαση από τον πρόεδρο Βλάντιμιρ Ρομάνοφ και η μόνιμη απάντηση ήταν: «Το αφεντικό είναι απασχολημένο». Πού να βρει άκρη ο άνθρωπος με αυτό το τρελοκομείο. Δεν το 'βαζε όμως κάτω. «Ηρθα στο εξωτερικό για να παίξω μπάλα και όχι να είμαι τουρίστας», έλεγε στο στενό του περιβάλλον.

Μετά τον πρώτο χρόνο έφυγε και το παρεάκι του, ο Φύσσας, και τα μόνα που απέμεναν στον 25χρονο Ελληνα στόπερ ήταν η συντροφιά της γυναίκας του (Κατερίνα) και η δίψα για μπάλα, την οποία είχε στερηθεί τόσο τον πρώτο του χρόνο στη Χαρτς. Ολα αυτά, φυσικά, με την προϋπόθεση ότι τη δεύτερη χρονιά ο εκάστοτε προπονητής δεν θα παίρνει το... χαρτάκι από τον Ρομάνοφ για την 11άδα και ο καταρτισμός της θα γίνεται υπό δημοκρατικές διαδικασίες. Πάνω που ο Καρυπίδης είχε πάρει τα πάνω του με τον Στίβεν Φρέιλ στον πάγκο της Χαρτς (δεύτερο εξάμηνο της περασμένης σεζόν), είχε μαζέψει καμιά 15αριά συνεχή παιχνίδια στα πόδια του και η Χαρτς ήταν έτοιμη να του ανανεώσει το συμβόλαιο μέχρι το 2011, ο εκκεντρικός Ρομάνοφ «χτύπησε» ξανά.

Ο Φρέιλ αγανάκτησε υπό τις πιέσεις του Λιθουανού προέδρου, σηκώθηκε και έφυγε και ο Ρομάνοφ έδωσε την εντολή -μέχρι νεωτέρας- να αναλάβει την κατάσταση ένας από τους αυλικούς του, ο οποίος ήταν σε μόνιμη βάση στο Εδιμβούργο. Ο Χρήστος Καρυπίδης ξεκινάει προετοιμασία με τη Χαρτς και παίρνει χαμπάρι ότι η κατάσταση έχει γυρίσει στο... μηδέν. Για κάποιο μυστήριο λόγο καταλαβαίνει ότι θα είναι (ξανά) η 3η λύση στην άμυνα. Πίσω από τους Μπέρα και Ζαλιούκας. Η υπομονή του αρχίζει να εξαντλείται. Η προοπτική της επέκτασης της συνεργασίας του με τη Χαρτς παρέμενε ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Δεν ήταν μόνο αυτό, μια και ο ίδιος ο Ελληνας ποδοσφαιριστής είχε ψυχολογικά κουραστεί από την κατάσταση και δεν ψηνόταν και πολύ στην ιδέα του νέου συμβολαίου.

Σε συνεννόηση με τον εκπρόσωπό του, Τζακ Λιχτενστάιν, ο Καρυπίδης αρχίζει να ψάχνεται. Κάτι διαφαινόταν στον ορίζοντα, υπήρξαν δυο-τρεις ομάδες που έδειξαν ενδιαφέρον, αλλά δεν ήταν ικανές να τον πείσουν να εγκαταλείψει το συμβόλαιο των 300.000 ευρώ ετησίως της Χαρτς. Σε όλο αυτό το διάστημα ο 25χρονος ποδοσφαιριστής ουδέποτε έκρυψε τα αισθήματά του για τον ΠΑΟΚ, ουδέποτε διέκοψε τις φιλικές του σχέσεις με την ισχυρή τριανδρία του «Δικεφάλου» (Ζαγοράκης, Βρύζας και Πουρλιοτόπουλος). Σε κάθε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη δεχόταν τα πειράγματα από τον κόσμο. «Αντε, ρε Χρηστάρα, πότε θα γυρίσεις στον ΠΑΟΚ; Η κατάσταση έχει αλλάξει. Ελα να κάνουμε την ομάδα μεγάλη», ήταν η πλέον κοινότοπη προτροπή των... τρίτων όπου τον συναντούσαν.

Παρεμπιπτόντως, η καθημερινότητα του Χρήστου Καρυπίδη στο Εδιμβούργο είχε γεμίσει και από το χαμόγελο της ενός έτους κορούλας του, της Μαρίας. Το ερώτημα που στριφογύριζε στο μυαλό του: «Αραγε αξίζει τον κόπο υπό αυτές τις προϋποθέσεις να ταλαιπωρούμαστε εγώ και η οικογένειά μου;». Σιγά σιγά ο Καρυπίδης άρχισε να σκέφτεται πως μια πιθανή επιστροφή του στον (πλέον υγιή) ΠΑΟΚ θα μπορούσε να αποτελέσει σανίδα στην περαιτέρω ποδοσφαιρική του καριέρα.

Η πώληση του Χρήστου Μελίσση στον Παναθηναϊκό άνοιξε τον δρόμο, το τηλεφώνημα στον Καρυπίδη έπεσε, η προφορική συμφωνία -για τέσσερα χρόνια- επετεύχθη και πλέον εκείνο που απομένει είναι να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ του ΠΑΟΚ και της Χαρτς, μια και το συμβόλαιο του 25χρονου εκπνέει τον Ιούνιο του 2009. Στην προκειμένη περίπτωση η θέληση είναι από μόνη της ικανή να εξανεμίσει την οικονομική διαφορά ανάμεσα στους δύο συλλόγους. Είναι ελάχιστη και -εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου- όχι ικανή να αποτρέψει τον Χρήστο Καρυπίδη από την επιστροφή του στην Τούμπα έπειτα από δύο χρόνια απουσίας. Με στόχο να ακουμπήσει πάνω του ο ΠΑΟΚ και ο ίδιος στην ομάδα της καρδιάς του ώστε -ποιος ξέρει;- αύριο μεθαύριο να πάρει πάλι το αεροπλάνο για το εξωτερικό. Με μεγαλύτερη ωριμότητα και πολυτέλεια επιλογής πλέον.