Οι τέσσερις ρίζες του κακού!

Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό χωρίς προλόγους και ας δούμε αναλυτικά έναν έναν τους τέσσερις βασικούς άξονες του προβλήματος. Πώς δηλαδή φτάσαμε στις 28 Ιουλίου και ο Ολυμπιακός ακόμα ψάχνει.

1. Αναποφασιστικότητα
Αν κάτι ταλαιπωρεί τον Ολυμπιακό περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο είναι ότι όσοι ασχολούνται με την ομάδα και τις σοβαρές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν διακρίνονται από απίστευτη αναποφασιστικότητα. Και αυτό ισχύει από τον πρόεδρο μέχρι τον προπονητή. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα για να γίνουμε πιο κατανοητοί. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, από την πρώτη ημέρα που συμφώνησε με τον Ολυμπιακό είπε δύο ονόματα στη διοίκηση των «ερυθρολεύκων». Αυτό του Εντού και αυτό του Εθκέρο. Εχουν περάσει από τότε σχεδόν δύο μήνες.

Ε, ο Ολυμπιακός ακόμα διαπραγματεύεται με την Μπέτις για τον Εντού και ο Βαλβέρδε ακόμη ζητεί να του πάρουν τον Εθκέρο. Αν και τα πράγματα είναι απλά. Αν θέλουν τον Εντού δίνουν 7 εκατ. ευρώ στην Μπέτις και τον παίρνουν. Αν δεν τον θέλουν λένε στον Βαλβέρδε «δεν μας κάνει ή δεν δίνουμε τόσα λεφτά, οπότε πες κάποιον άλλον». Τι συζητάνε δύο μήνες για τον Εντού και δεν αποφασίζουν; Το ίδιο ισχύει και για τον Εθκέρο. Το ίδιο αναποφάσιστος είναι όμως και ο προπονητής. Υστερα από δύο μήνες –δεν μπορεί– θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι δεν πρόκειται να του πάρουν τον Εθκέρο. Οπως επίσης δεν χρειαζόταν ένας μήνας για να καταλάβει ότι δεν κάνει ο Αλόνσο. Επρεπε να τον «κόψει» νωρίτερα και να ζητήσει άλλον. Ο Ολυμπιακός για την πολύ καθοριστική θέση του κόφτη έχει αναλώσει 1,5 μήνα, περιμένοντας μήπως ένα ωραίο πρωί ο Ντούσερ τηλεφωνήσει και πει «έρχομαι», και άλλον έναν μήπως ο Αλόνσο στα 29 του γίνει άλλος παίκτης απ' ό,τι ήταν έως σήμερα.

Ε, προφανώς δεν συνέβη τίποτε από τα δύο και φθάσαμε στις 28 Ιουλίου με την ομάδα απλώς να μην έχει τον βασικό κεντρικό χαφ της. Αλλο ένα κλασικό παράδειγμα της αναποφασιστικότητας του Ολυμπιακού είναι η περίπτωση του Ντιόγο. Ο Νινιάδης είχε ζητήσει επιτακτικά την απόκτησή του πριν ο Ιλια Ιβιτς αναλάβει τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό. Δηλαδή πριν από 1,5 χρόνο. Υπάρχουν και πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της εποχής που έγραφαν για τον Ντιόγο, ο οποίος τότε κόστιζε βαριά βαριά 2 με 2,5 εκατ. ευρώ. Τότε ο Ολυμπιακός έκρινε ότι δεν έπρεπε να τον πάρει και δεν κινήθηκε. Το θέμα επανήλθε πριν από μερικούς μήνες. Τότε η τιμή του είχε φτάσει τα 5 εκατ. ευρώ και ανέβαινε συνεχώς. Και τότε ο Ολυμπιακός έκανε επαφές, βρήκε τα χρήματα πολλά και προτίμησε τον Μπελούτσι. Στην αρχή της φετινής μεταγραφικής περιόδου ο Ντιόγο επανήλθε στο προσκήνιο του Ολυμπιακού. Και τότε, σύμφωνα με τη διοίκηση, έγιναν επαφές, αλλά η απάντηση που είχαν πάρει ήταν ότι η τιμή του παίκτη είναι 15 εκατ. ευρώ.

Μάλιστα, ο πρόεδρος της ομάδας του είχε δηλώσει ότι απέρριψε πρόταση της Αρσεναλ ύψους 11 εκατ. ευρώ. Ελεγε αλήθεια, έλεγε ψέματα ουδείς γνωρίζει. Πενήντα μέρες μετά ο Ολυμπιακός ξαναβλέπει την περίπτωση Ντιόγο, διότι δεν βρίσκει κάτι άλλο. Συζητά να τον πάρει με συνιδιοκτησία, διότι προφανώς δεν δίνει 15 εκατ. για να τον αγοράσει ολόκληρο ή η μεταγραφή μπορεί να γίνει με 7 εκατ. ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι αποκλείεται πριν από μερικές μέρες να έκανε 15. Θέλετε δύο ακόμα παραδείγματα αναποφασιστικότητας; Ρωτήστε κάποιον υπεύθυνο στον Ολυμπιακό να σας πει αν η ομάδα θα πάρει τερματοφύλακα ή αν θα κινηθεί τελικά για τον Τζεμπούρ; Η απάντηση είναι κάτι μεταξύ «είναι δύσκολο», «θα δούμε», «ίσως» και «μπορεί».

2. Αναποτελεσματικότητα
Στις τρεις-τέσσερις περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός ξεπέρασε τις αναστολές του και την αναποφασιστικότητά του και κατέληξε ότι θέλει κάποιους ποδοσφαιριστές αποδείχτηκε ότι ήταν αναποτελεσματικός. Με εξαίρεση την περίπτωση του Αβραάμ, ο Ολυμπιακός έφαγε τα μούτρα του τόσο με τον Χριστοδουλόπουλο όσο και με τους Ντούσερ, Ντούντα και πιθανότατα με τον Εντού, εκτός και αν για τον τελευταίο επανέλθει. Και προσέξτε: δεν μιλάμε και για πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να πάρει έναν παίκτη (Ντούντα) που δεν έπαιζε σχεδόν ποτέ στη Σεβίλλη και το κόστος της μεταγραφής ήταν 1 με 1,5 εκατ. ευρώ.

Δεν μπόρεσε να πάρει ένα όνομα (Ντούσερ) που σε καμία περίπτωση δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό του Γκαλέτι ή του Ραούλ Μπράβο, οι οποίοι πέρυσι διά περιπάτου εγκατέλειψαν την Πριμέρα Ντιβιζιόν για το λιμάνι, και δεν μπόρεσε να πάρει κι έναν Ελληνα ποδοσφαιριστή που αποδεδειγμένα προτιμούσε τον Ολυμπιακό, αλλά πήγε στον Παναθηναϊκό. Με εξαίρεση λοιπόν την περίπτωση του Αβραάμ, ο Ολυμπιακός πήρε τον Οσκαρ, που έψαχνε σαν τρελός να φύγει από τη Β' Εθνική της Ισπανίας και η ομάδα του έκανε αμάν να τον δώσει για να πάρει χρήματα, και ένα δανεικό από τη Λίβερπουλ, τον Λέτο, ο οποίος δόθηκε από τους «κόκκινους», επειδή απλούστατα δεν μπορεί να παίξει σε αυτούς, και μάλιστα χωρίς καν να μπει μία οψιόν αγοράς. Ε, δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτές οι δύο μεταγραφές είναι προϊόν καλών χειρισμών. Απλώς αυτοί δεν γινόταν να μην έρθουν.

3. Ελλειψη συντονισμού
Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, δεν έχετε παρά να μιλήσετε με έναν από τους δεκάδες μάνατζερ ποδοσφαιριστών που θέλουν να προτείνουν παίκτη στον Ολυμπιακό. Οι τελευταίοι σχεδόν σε καθημερινή βάση ρωτούν τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού πού πρέπει να απευθυνθούν. Ελα ντε... Ποιος κάνει τις μεταγραφές στον Ολυμπιακό; Ο πρόεδρος, ο Χρυσικόπουλος, ο Βαλβέρδε, μήπως ο Νινιάδης, μήπως κάποιος άλλος. Οσο και αν σας φαίνεται απίθανο, κάποιοι Ελληνες μάνατζερ για να προτείνουν παίκτη στον Ολυμπιακό απευθύνονται στον Ινιάκι Ιμπάνιεθ, τον Ισπανό μάνατζερ του Βαλβέρδε! Διαβάζουν ότι αυτός έκανε τη δουλειά με τον Οσκαρ, ότι αυτόν έστειλε ο Ολυμπιακός για να φέρει τον Λέτο και υποθέτουν ότι αυτός κάνει κουμάντο.

Με λίγα λόγια στην ΠΑΕ μετά τις αποχωρήσεις του Πέτρου Κόκκαλη και του Ιλια Ιβιτς έχει δημιουργηθεί κενό εξουσίας, το οποίο αδυνατεί να καλύψει ένας άνθρωπος, ο Χρυσικόπουλος, ο οποίος στο φινάλε έχει άλλο πόστο και άλλη είναι η δουλειά του. Αλλά έλλειψη συντονισμού υπάρχει και σε άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, ο Ντιντιέ Ντομί είχε ειδοποιηθεί πριν από τον τελικό Κυπέλλου με τον Αρη να ψάξει για ομάδα. Ο Βαλβέρδε όταν ήρθε του είπαν «αυτόν τον παίκτη μην τον υπολογίζεις, επειδή φεύγει». Οπως γνωρίζετε, ο Ντομί όχι δεν έχει φύγει, αλλά ο Βαλβέρδε είδε και απόειδε και πλέον τον χρησιμοποιεί κιόλας. Αν εδώ και τέσσερις μήνες δεν μπορείς να διώξεις τον Ντομί, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις μεταγραφές.

4. Ζήτημα χρημάτων
Βεβαίως, πάντα στις μεταγραφές υπάρχει ένας κανόνας: όταν έχεις, μάλλον όταν διαθέτεις, πολλά χρήματα τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Πάρτε για παράδειγμα την περσινή περίοδο στον Ολυμπιακό. Πέρυσι όχι απλώς άργησαν, αλλά είχε μπει Ιούλιος και δεν είχαν πάρει παίκτη. Τότε πήραν τεχνικό διευθυντή τον Ιβιτς. Τότε όμως υπήρχαν πολλά λεφτά και μέσα σε ένα μήνα ο Ολυμπιακός έκανε πάνω από 10 μεταγραφές. Ανά τρεις ημέρες ο Ολυμπιακός έπαιρνε παίκτη. Φέτος φαίνεται ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ο Ολυμπιακός για μεταγραφές ακόμα δεν έχει διαθέσει ούτε ένα ευρώ.

Σωστά διαβάσατε: ούτε ένα ευρώ. Και μην αναρωτηθείτε πώς αποκτήθηκαν ο Αβραάμ και ο Οσκαρ, διότι η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Ο Αβραάμ κόστισε 2,5 εκατ. ευρώ. Ο Οσκαρ 2,7 εκατ. ευρώ (ακόμα πρέπει να πανηγυρίζουν στη Σαραγόσα). Σύνολο 5,2 εκατ. ευρώ. Μπορείτε τώρα μάλλον να κάνετε και την πρόσθεση των χρημάτων που εισέπραξε ο Ολυμπιακός από την πώληση του Λούα Λούα και του Νούνιες. Πήρε 3,2 εκατ. για τον Αφρικανό και 2 εκατ. ευρώ για τον Αργεντινό. Συνεπώς, μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός έχει βάλει 0 ευρώ. Προσέξτε: μέχρι τώρα. Δεν λέμε ότι δεν θα βάλει στη συνέχεια, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να βάλει αυτά που έβαλε πέρυσι...