Το σαφάρι των καλοκαιρινών μεταλλίων

Η πηγή μου στα ενδότερα της Εθνικής Εφήβων επιμένει εδώ και εβδομάδες ότι η ομάδα είναι εξαιρετική. Οτι διαθέτει ικανούς σουτέρ, παιχνίδι μέσα στη ρακέτα, κουμάντο, άμυνα, πλουραλισμό, καλή ατμόσφαιρα. Χρειάστηκε να γράψω το κείμενο που διαβάζετε πριν από το τζάμπολ του χθεσινοβραδινού αγώνα με την Ισπανία, οπότε δεν είχα την πολυτέλεια να ψηλαφίσω τον τύπον των ήλων. Ελπίζω και εύχομαι να φτάσει η ελληνική ομάδα πρώτη στο νήμα και να μας αναγκάσει να τρέχουμε στην Πελοπόννησο το επόμενο Σαββατοκύριακο για να τη χειροκροτήσουμε. Μέχρι τότε θα αρκεστούμε στις μεταδόσεις της ΕΡΤ.

Μετά τη γενιά των Σχορτσανίτη, Βασιλόπουλου, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδη, Βασιλειάδη, Ξανθόπουλου, Βουγιούκα, το ελληνικό μπάσκετ δεν μπόρεσε να αναδείξει μια φουρνιά νεαρών παικτών ικανών να δημιουργήσουν καινούρια δυναμική και να σκορπίσουν χαμόγελα αισιοδοξίας. Μπασκετμπολίστες ηλικίας μικρότερης από την «κλάση του '85» δεν έχουν πλησιάσει καν στο κατώφλι της Εθνικής Ανδρών, με εξαίρεση τον Κώστα Κουφό, ο οποίος δεν μπορεί να θεωρηθεί προϊόν του ελληνικού μπάσκετ.

Οι παίκτες που απαρτίζουν την Εθνική Νέων Ανδρών, παιδιά 20-21 ετών που θα 'πρεπε να στελεχώνουν ομάδες της Α1, αν όχι να χτυπούν την πόρτα της «επίσημης αγαπημένης», είναι σχεδόν άγνωστοι, με εξαίρεση το άλλο «Αμερικανάκι», Νικ Καλάθη. Ο Ματαλόν, ο Τσαϊρέλης, ο Σιγκούνας, ο Καραβασάνης είναι τα γερά χαρτιά του Γιώργου Σιγάλα. Πόσοι τους έχουν ακουστά εκτός από τους ρέκτες του αθλήματος;

Στην ομάδα των Εφήβων υπάρχουν παιδιά που θεωρούνται ικανά να σκαρφαλώσουν στο επόμενο επίπεδο: ο πόιντ γκαρντ Νίκος Παππάς, ο σέντερ Ζήσης Σαρικόπουλος, ο κλώνος του συγχωρεμένου Μπόμπαν, Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, και κάμποσοι άλλοι.

Ούτε αυτοί όμως βρίσκουν χώρο στο πρωτάθλημα της Α1. Εχουν μπροστά τους δρόμο μακρύ και ανηφορικό. Μόνο οι σκληρόπετσοι θα επιβιώσουν. Το ταλέντο δεν φτάνει. Τα «μικρά» Ευρωμπάσκετ είναι γι' αυτούς τους πιτσιρικάδες παρηγοριά, εφαλτήριο εκτόξευσης και βιτρίνα, αφού τα παρακολουθούν κατάσκοποι από όλες τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Πώς νομίζετε ότι έγινε περιζήτητος πέρυσι –και τελικά χρυσοπληρώθηκε- ο Μίλος Τεόντοσιτς;

Το κυνήγι των καλοκαιρινών μεταλλίων είναι εδώ και χρόνια αγαπημένο σπορ της Ομοσπονδίας μπάσκετ. Στο χρυσάφι, στο ασήμι και στον μπρούντζο καθρεφτίζεται η όποια επιτυχία του αναπτυξιακού προγράμματος, η συνεπής πορεία του αθλήματος και, όταν φτάνει η ώρα των διαπραγματεύσεων με την Πολιτεία, η ανάγκη αύξησης των κρατικών επιχορηγήσεων. Ας μη κρυβόμαστε, όμως. Δεν σημαίνουν πολλά τέτοιου είδους διακρίσεις.

Ο μοναδικός σημαντικός δείκτης προόδου είναι η διοχέτευση ταλέντων στη μεγάλη Εθνική και τα δικά της αποτελέσματα. Από αυτήν την άποψη είναι, νομίζω, λάθος να καλούνται στη Νέων παίκτες ικανοί να στελεχώσουν την Ανδρών (και ενδεχομένως να καλύψουν συγκεκριμένα κενά), όπως ο Κουφός ή ο Νικ Καλάθης. Πότε θα ενταχθούν στην παρέα των παλαιών, αν όχι στα 21-22 τους; Και, εδώ που τα λέμε, ποιος χρειάζεται άλλο ένα μετάλλιο σε επίπεδο Εφήβων ή Νέων πέρα από τους ίδιους τους πιτσιρικάδες; Η διάκριση στο Πεκίνο είναι το μόνο έπαθλο που στ' αλήθεια μετράει.