Στο χέρι της η διάκριση

H Εθνική ήταν απολαυστική στο Προολυμπιακό. Ο κόσμος τη θαύμασε, τη χειροκρότησε και ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά. Μετάλλιο θέλουν όλοι στο Πεκίνο και αισιοδοξούν. Βέβαια, η αισιοδοξία δεν έβλαψε κάποιον, όμως και στην προκειμένη περίπτωση ισχύει ότι «μέτρον άριστον».

Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν... βολική την κλήρωση στον 2ο Ομιλο του Ολυμπιακού Τουρνουά. Από μια σκοπιά δεν έχουν άδικο. Είναι δεδομένο ότι στα προημιτελικά θα αποφευχθεί η αναμέτρηση με τις δύο θεωρητικά πιο δύσκολες ομάδες: τις ΗΠΑ των σούπερ σταρ του ΝΒΑ και την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2006, την Ισπανία. Ακόμα και τέταρτη να καταλήξει στο δικό της γκρουπ η Ελλάδα, μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο στους «8». Με ΗΠΑ και Ισπανία οι πιθανότητες θα ήταν λιγότερες.

Από την άλλη, βέβαια, στο δεύτερο γκρουπ υπάρχει και ο κίνδυνος αποκλεισμού. Εκτός της Ανγκόλας, όλες οι άλλες ομάδες είναι ικανότατες. Διότι εκτός από τις ΗΠΑ και την Ισπανία, υπάρχουν η Γερμανία και η Κίνα. Η Γερμανία έχει δύο σπουδαίους ΝΒΑers στη σύνθεσή της, τον Ντιρκ Νοβίτζκι και τον Κρις Κέιμαν, η Κίνα του Γιόνας Καζλάουσκας είναι γηπεδούχος και έχει στο ρόστερ της τον Γιάο Μινγκ. Το δε πρόγραμμα της Εθνικής είναι κάπως περίεργο. Αρχή με την Ισπανία, συνέχεια με Γερμανία και ΗΠΑ. Αν κάτι πάει στραβά, το άγχος θα περισσεύει. Την τελευταία αγωνιστική η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την Κίνα. Φαντάζεστε να μην πάνε καλά τα πράγματα και να κρίνεται η συμμετοχή στα προημιτελικά στο παιχνίδι με τους διοργανωτές; Μάλλον δεν ακούγεται καλό αυτό το σενάριο...

Ολα αυτά, φυσικά, είναι θεωρητικά. Από τη στιγμή που η Ελλάδα θέλει να πάρει μετάλλιο πρέπει να νικήσει τους καλύτερους. Είτε στην πρώτη φάση, είτε στα προημιτελικά, είτε στα ημιτελικά. Και το καλό ή το κακό σε μια κλήρωση είναι σχετικά. Δεν αφορά τις μεγάλες ομάδες, αλλά τις δευτεροκλασάτες. Περισσότερο πρέπει να απασχολεί τους άλλους να μη βρεθούν απέναντι στην Ελλάδα, παρά την Ελλάδα απέναντι στους άλλους. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει σεβασμός στους αντιπάλους. Απλώς οι ΗΠΑ αποτελούνται από σούπερ σταρ του ΝΒΑ, που είναι αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση. Θα είναι πεισμωμένοι και υποψιασμένοι. Και θα θέλουν όσο τίποτε άλλο να νικήσουν την Ελλάδα. Οσο καλή και αν είναι η «επίσημη αγαπημένη», απέναντι στους ΝΒΑers θα είναι το αουτσάιντερ. Η δε Ισπανία έχει πάρει τον... αέρα της Εθνικής, μια και μετράει τρεις νίκες στις τρεις τελευταίες αναμετρήσεις. Ισως έφθασε η ώρα για την ελληνική ρεβάνς. Θα περιμένουμε να φτάσει η 10η μέρα του Αυγούστου. Απλώς με νίκη στην πρεμιέρα ουσιαστικά εξασφαλίζεται εξαρχής η πρόκριση και συνάμα μπαίνουν οι βάσεις τουλάχιστον για τη δεύτερη θέση. Κάτι που σημαίνει ότι αν όλα πάνε καλά, δεν θα προκύψουν ΗΠΑ (αν είναι πρώτες στον όμιλό μας) στον ημιτελικό. Πάμε μακριά, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του.

Ξέχωρα από τα σενάρια και τις υποθέσεις, όμως, πρέπει να μείνουμε στα δεδομένα. Το καλύτερο απ' όλα είναι ότι αυτή η Εθνική μοιάζει έτοιμη να νικήσει οποιονδήποτε και να φθάσει στο μετάλλιο. Ναι μεν δεν γίνεται να εφησυχάσει, αλλά δικαιούται να λέει ότι κρατά την τύχη στα χέρια της. Μπορεί να φτάσει στους «8», μπορεί να πάει στα ημιτελικά, μπορεί να πάρει και μετάλλιο.

Αλλωστε οι περισσότεροι θεωρούν αυτή την Εθνική την καλύτερη όλων των εποχών. Ισως να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα δεν γίνεται να το πει κάποιος από τώρα. Διότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει την Ελλάδα απέναντι σε ισχυρό αντίπαλο. Εχει 9 νίκες σε ισάριθμα ματς έως τώρα, φιλικά και επίσημα. Κερδίζει με 20,3 πόντους ανά μέσο όρο, αλλά σε κάθένα από αυτά τα παιχνίδια ήταν το φαβορί. Αν έχανε θα ήταν είδηση...

Βέβαια, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που φαίνονται από μακριά. Υπάρχουν φρεσκάδα και ταλέντο. Ο κορμός της Εθνικής έμεινε ίδιος, τα μεγάλα ονόματα έμειναν στη σύνθεση. Και μπήκαν νέα «κύτταρα», που ανανέωσαν τον οργανισμό. Εφεραν την απαραίτητη ενέργεια. Η Ελλάδα απέκτησε ταχύτητα και εκτός από ουσία συνδυάζει και θέαμα. Το οικοδόμημα στηρίζεται και φέτος στην άμυνα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η άμυνα είναι κάτι σταθερό, δεν είναι θέμα ημέρας.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει μεταδώσει τη δική του φιλοσοφία στην Εθνική και οι παλαιότεροι δείχνουν τον δρόμο και στους υπόλοιπους. Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Φώτσης, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης είναι η βάση της ομάδας, μια και έχουν ενεργό ρόλο από το 2004 και μετά. Οι Βασιλόπουλος και Μπουρούσης είναι στην Εθνική από το 2005, αλλά πλέον έχουν αναβαθμιστεί και η παρουσία τους αλλάζει τις ισορροπίες. Είναι σε καλή ηλικία για να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, ξέρουν καλά και τους υπόλοιπους. Ο Πελεκάνος είναι για δεύτερη χρονιά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και έχει αποδεχθεί τον χαρακτηρισμό του ρολίστα. Ο ρούκι Πρίντεζης έρχεται από τον πάγκο γεμάτος διάθεση και όρεξη και αλλάζει τον ρυθμό, ο Γλυνιαδάκης –επίσης ρούκι– είναι ο 12ος παίκτης, ο οποίος θα έχει σημαντική παρουσία σε ματς-κλειδιά, χάρη στη δύναμη και την αμυντική προσήλωσή του. Ο δε Σχορτσανίτης είναι σε θέση να δώσει στην Εθνική αυτό που της λείπει, δηλαδή το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι. Αν βρεθεί σε καλή κατάσταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα θα αποκτήσει εντελώς διαφορετική δυναμική. Ο «Σόφο» που εμφανίστηκε απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Συνεπώς η Εθνική είναι πλήρης και ακόμα και ο Κώστας Κουφός θα δυσκολευόταν να βρει θέση. Οχι γιατί δεν έχει ταλέντο, αλλά διότι ο κάθε διεθνής έχει τον ρόλο του. Ο Κουφός έκανε και πάλι... άνοιγμα χθες για να παίξει στην Εθνική στους Ολυμπιακούς, αλλά ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν τον υπολογίζει φέτος. Ισως να δούμε τον 19χρονο σέντερ με την Εθνική Νέων.