Η γαλάζια «Φεράρι» τώρα σπάει το φράγμα του ήχου!

Επειτα από τα δύο ματς στον όμιλό της και λίγες ώρες πριν από τη νοκ άουτ αναμέτρηση με τη Νέα Ζηλανδία, η Εθνική μπάσκετ μοιάζει να μην έχει καμιά δουλειά σε αυτό το Προολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας, καθώς με τις εμφανίσεις της πείθει ότι μόνο στο Πεκίνο θα βρει αντιπάλους που θα είναι πραγματικά στα μέτρα της.

Τυπικά πάντως, ακόμα και μετά την αναμενόμενη, σήμερα, νέα νίκη της επί της εκπροσώπου του νοτίου ημισφαιρίου, δεν θα έχει εξασφαλίσει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως γι' αυτόν τον σκοπό θα έχει μπροστά της δύο ευκαιρίες: την πρώτη αύριο με αντίπαλο πιθανότατα τη Σλοβενία ή το Πόρτο Ρίκο και (αν χάσει) τη δεύτερη την Κυριακή εναντίον της ομάδας που θα ηττηθεί στον άλλο ημιτελικό.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, οι φίλοι του μπάσκετ που (συν γυναιξί και τέκνοις) έδωσαν την Τετάρτη στο ματς με τη Βραζιλία βροντερό «παρών» έχουν μπροστά τους ένα πολύ ενδιαφέρον διήμερο, κατά τη διάρκεια του οποίου μπορούν και την Εθνική ομάδα να ενισχύσουν, αλλά και την πιθανότατη πρόκριση να πανηγυρίσουν -συνοδευόμενη (έτσι που πάει το πράγμα) και από πολύ ωραίο θέαμα.

Αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι το κερασάκι στην τούρτα που προσφέρει φέτος η Εθνική μπάσκετ, χωρίς πάντως να θέτει σε δεύτερη μοίρα την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι θέαμα και ουσία είναι πράγματα αλληλένδετα γι' αυτήν, γεγονός που τρέλανε από ενθουσιασμό τους 17.000 φιλάθλους που έσπευσαν στο πλευρό της στο ματς με τη Βραζιλία.

Σε αυτή τη μεταμόρφωση (σε σχέση με την εικόνα που παρουσίασε η Εθνική μας πέρυσι στο Ευρωπαϊκό της Ισπανίας) αναφέρθηκα σε γενικές γραμμές την περασμένη εβδομάδα, αμέσως μετά τη λήξη του τουρνουά «Ακρόπολις». Σήμερα θα σκαλίσω πράγματα που νομίζω ότι έχουν άμεση σχέση μ' αυτήν.

Πάρα πολλοί σχολίασαν με αιχμηρό τρόπο δύο άρθρα που έγραψα πέρυσι σε αυτήν εδώ τη στήλη, πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ισπανίας. «Ο Συρίγος -είπαν- πολεμάει την Εθνική ομάδα». Το πράσινο φως είχε δώσει η γνωστή ανακοίνωση που εμπνεύστηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και στην ουσία, χάρη μιας αμφιλεγόμενης ενότητας, υποχρέωσε και τους υπόλοιπους παίκτες της Εθνικής να την υιοθετήσουν.

Τι είχα γράψει, όμως, και προκλήθηκε τόση αναστάτωση; Απλώς είχα επισημάνει ότι ο Παπαδόπουλος ήταν η αχίλλειος πτέρνα της Εθνικής επειδή με τις αθλητικές και τεχνικές του αδυναμίες υποχρέωνε την ομάδα σ' έναν τρόπο παιχνιδιού ο οποίος δεν της ταίριαζε, με αποτέλεσμα να καθίσταται ευάλωτη και αναποτελεσματική. Επίσης, είχα διατυπώσει την άποψη ότι ο συνδικαλιστικός αγώνας, στον οποίο με επικεφαλής τον Παπαδόπουλο είχαν εμπλακεί οι παίκτες της Εθνικής, μείωνε τη συγκέντρωσή τους στον στόχο που είχαν μπροστά τους.

Για να μην πάρει το ζήτημα μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που του άξιζαν, αλλά απλώς να κεντρίσει εγωισμούς και να αφυπνίσει συνειδήσεις, υπέβαλα αμέσως την παραίτησή μου από την άμισθη θέση του εκπροσώπου Τύπου της ομάδας, καλώντας τους παίκτες να κάνουν μόνο αυτό που ξέρουν, δηλαδή να παίξουν μπάσκετ!

Αντ' αυτού, ο Παπαδόπουλος απαίτησε δήλωση νομιμοφροσύνης από τον Π. Γιαννάκη, τον οποίο θεώρησε κατά κάποιον τρόπο συμμέτοχο στο όλο θέμα. Αυτός την έκανε με μεγάλη προθυμία κι από κει και πέρα η ομάδα ήταν στο έλεος του Παπαδόπουλου, ο οποίος έκανε κι έλεγε ό,τι του κατέβαινε, χωρίς φυσικά να παίξει μπάσκετ ανάλογο των απαιτήσεων, διότι, πολύ απλά, δεν μπορούσε να το κάνει.

Η Εθνική τερμάτισε 4η -μια θέση πολύ κολακευτική για το κακό μπάσκετ που έπαιξε- κι ο Παπαδόπουλος δεν ήταν μόνο ο χειρότερος παίκτης της, αλλά κι εκείνος που με την παρουσία του αχρήστευε στην επίθεση και τους υπόλοιπους. Και όλο αυτό επειδή ο προπονητής αρνείτο να δει την πραγματικότητα και να ελαχιστοποιήσει τη συμμετοχή του στην πεντάδα, χάριν ταχύτερων σχημάτων που θα έπαιζαν στο στυλ με το οποίο η Εθνική έχει γίνει φόβος και τρόμος φέτος.

Ολα αυτά δεν τα λέω τώρα. Τα έχω γράψει από πέρυσι. Και τα ίδια ακριβώς συζητούσαν και οι παίκτες μεταξύ τους όταν κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού έβλεπαν ότι η ομάδα δεν τραβάει, χωρίς όμως να τολμήσουν να πουν κάτι στον Γιαννάκη, που δεν μπορούσε να διανοηθεί την Εθνική χωρίς την... κολόνα της, τον Λάζαρο!

Ο χειμώνας ήταν εξίσου δύσκολος για τον διεθνή σέντερ, ο οποίος ως παίκτης της Ρεάλ θεωρήθηκε μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις στο ισπανικό πρωτάθλημα. Παρ' όλα αυτά, ο Γιαννάκης τον δήλωσε στη FIBA μεταξύ των είκοσι τεσσάρων που υπολόγιζε για το Προολυμπιακό. Ομως, τη λύση στο διαγραφόμενο νέο δράμα έδωσε ο ίδιος ο παίκτης με μια μακροσκελή δήλωση αποχώρησης από την Εθνική, για την οποία καθιστούσε υπεύθυνο τον Βασιλακόπουλο και τον Συρίγο!

Ο Γιαννάκης, όμως, παρέμεινε αμετάπειστος. Πήρε, λοιπόν (όπως αποκάλυψε κατόπιν ο ίδιος ο παίκτης), τον Παπαδόπουλο στο τηλέφωνο και του ζήτησε να αναθεωρήσει την απόφασή του, γιατί τον θεωρούσε απαραίτητο για την Εθνική. Ευτυχώς, όμως, ο Λάζαρος δεν άλλαξε γνώμη...

Επειτα απ' όλ' αυτά, αλλά και τις ευεργετικές (όπως αποδείχτηκε) αποχωρήσεις των Ντικούδη, Χατζηβρέττα, η Εθνική άλλαξε προσανατολισμούς και υιοθέτησε τον «ινδιάνικο» τρόπο παιχνιδιού που από πέρυσι υπεδείκνυε ο «κακός Συρίγος» και συζητούσαν μεταξύ τους οι περισσότεροι παίκτες. Η αλλαγή είναι τρομερή, καθώς το επιθετικό κομμάτι στηρίζεται στην ταχύτητα, την κίνηση και την, μέσα από τα πικ εντ ρολ, ανάδειξη του ταλέντου των παικτών. Οσο για την άμυνα, η ασφυκτική πίεση σε όλο το γήπεδο σε συνδυασμό με τις παγίδες παραλύουν κάθε αντίπαλο.

Αυτή η αναπτερωμένη πια -σε έμψυχο υλικό, νοοτροπία και αγωνιστικό στυλ- Εθνική παίζει ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ, ικανό να τρομάζει κάθε αντίπαλο. Γιατί, εκτός απ' όσα ήδη είπαμε, έχει ριμπάουντ, μοιράζει τάπες, διαθέτει μεγάλη αθλητική ικανότητα, ενθουσιασμό και ταυτόχρονα εμπειρία, ηρεμία και υπομονή (όταν χρειάζεται), για την οποία από πέρυσι φώναζε ο προπονητής της.

Με λίγα λόγια, η «επίσημη αγαπημένη» είναι μια γαλάζια «Φεράρι», η οποία τρέχει με τέρμα το γκάζι στις λεωφόρους του μπάσκετ. Αντίθετα, πέρυσι, με παρόντες σχεδόν όλους τους παίκτες στους οποίους στηρίζονται τα φετινά πράγματα και θαύματα, έμοιαζε με «Φεράρι» που δεν μπορούσε να βάλει παραπάνω ταχύτητα από την πρώτη.

Ειλικρινά με τα όσα παρέθεσα πιο πάνω δεν θέλω να πάρω εκδίκηση από τον Παπαδόπουλο ούτε και να κάνω τον μάγκα στον Γιαννάκη, τον οποίο θεωρώ σπουδαίο προπονητή και δημιουργό αυτή της Εθνικής που μέχρι τώρα μετράει ένα χρυσό στο Βελιγράδι, ένα αργυρό στο Τόκιο και μια ιστορική (κι ίσως ανεπανάληπτη) νίκη επί της «dream team».

Αλλωστε, όλοι οι προπονητές έχουν τις αδυναμίες τους και τις εμμονές τους. Ο Γιαννάκης πιστεύει όχι τόσο στον Λάζαρο όσο στον παίκτη-σημείο αναφοράς για την ομάδα του κάτω από το ξένο καλάθι και γι' αυτό δεν είδε την πραγματικότητα. Τον βοήθησε όμως η καλή του τύχη να βγει από το αδιέξοδο και τότε έδειξε πράγματι ικανότητα να στήσει σε χρόνο μηδέν μια τρομερή ομάδα.

Μερικοί θα πουν ίσως ότι άργησα. Εντάξει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αλλωστε, και το 2004 ο Γιαννάκης ποτέ δεν έβαλε στην ίδια πεντάδα και Παπαλουκά και Διαμαντίδη. Ομως, το 2005 στο Βελιγράδι είδε το φως το αληθινό και θριάμβευσε! Το μυστικό σε αυτή τη δουλειά είναι αυτό που λέει ο κόουτς: «Υπομονή». Και γερά νεύρα (θα συμπλήρωνα) για να αντέχεις πράγματα που βγάζουν μάτι.