Θα πέσουν τα τσιμέντα (στα κεφάλια μας)

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενίσχυσης στην άμυνα με έναν παίκτη επιπέδου Μπουλαρούζ. Αν πάντως στην πολυμετοχική διοίκηση αντιλαμβάνονται τη «βαζελική κάψα», τους προτείνω το όνομα Κολοτσίνι.

Δύσκολος κι ο ένας, δύσκολος κι ο δεύτερος. Οσο δύσκολοι είναι και ο Πιζάρο, ο Γκούντγιονσεν, ο Ζίγκιτς, ο Σαβιόλα, ο Κέζμαν και κάθε παίκτης που έχει ένα αξιοσέβαστο όνομα, μια λιγότερο αξιοσέβαστη πορεία τα τελευταία χρόνια, αλλά διατηρεί μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και θέλει να το παλέψει σε καλή ομάδα ανταγωνιστικού πρωταθλήματος και όχι να έρθει σε ένα πρωτάθλημα γ' διαλογής, όπως είναι το ελληνικό. «Και γιατί πάνε στην Τουρκία, ρε μεγάλε; Μήπως το δικό τους πρωτάθλημα είναι α' διαλογής;», σαν να ακούω μια φωνή από το βάθος. Η απάντηση είναι μονολεκτική: ευρώ. Πολλά ευρώ, τόσα πολλά ευρώ, που ούτε οι πολυμετοχικοί «πράσινοι» είναι διατεθειμένοι να πετάξουν στα πόδια κανενός, για να κάνουν το κέφι του κόσμου ούτε ο Σωκράτης Κόκκαλης για να κάνει τη ρελάνς. Αλλωστε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, που έπιασε τρελό «κότσο» πέρυσι τους Σαχταριανούς με την πώληση Καστίγιο, μάλλον πιάστηκε κατά το ήμισυ με τον Μπελούτσι-ήμισυ, διότι πήρε το 50% περίπου με τα μισά λεφτά που πήρε για τον Νέρι, οπότε αυτή τη φορά σίγουρα θα προσέξει περισσότερο.

Αν βέβαια η διοίκηση του Παναθηναϊκού έχει τη διάθεση να κάνει την κίνηση που και θα ενισχύσει την ομάδα σε θέση που ψάχνουν παίκτη από το πάνω ράφι –εκεί που κατοικούν οι παικταράδες και οι γεροντοκόρες– και να κάνει τους φίλους Ολυμπιακούς να φάνε τα καπέλα τους σαν τον Ρόμπαξ, ένα είναι το όνομα: Φαμπρίτσιο Κολοτσίνι. Τον ήθελαν πέρυσι στον Πειραιά, τον ζαχάρωναν, του έταζαν διάφορα, σχεδόν τον ακούμπαγαν, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα τον ακούμπαγαν όσο και η ΕΛ.ΑΣ. τη 17Ν μετά τη Λουίζης Ριανκούρ: «Μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω». Κανείς δεν έχασε προσπαθώντας κι ένα τηλέφωνο του τύπου «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα μήπως και υπογράψεις» από τον κ. Πατέρα είναι πάντα ένας ρομαντικός τρόπος προσέγγισης. Οσο για τον Μπουλαρούζ, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι ο original. Ο «δεν-ξέρω-πού-πατώ-και-πού-βρίσκομαι» της Τσέλσι; Ο εξαφανισμένος της Σεβίλλης, όπου και πήγε δανεικός; Ή αυτός που κατάπινε σίδερα κι έφτυνε βίδες στο Euro με την εθνική Ολλανδίας, μέχρι τουλάχιστον τον τραγικό χαμό του παιδιού του, που γεννήθηκε πρόωρα, αλλά δεν κατάφερε να επιζήσει, γεγονός που χαντάκωσε ψυχολογικά και τον ίδιο και τους συμπαίκτες του; Θα δείξει, αν και είναι μάλλον απίθανο να κατηφορίσει προς τα μέρη μας. Η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει, γι' αυτό και υπάρχει ενδιαφέρον από αρκετές ομάδες στο νησί.