Αμνοερίφια και διακοσμητικά στοιχεία

Oσο το Προολυμπιακό τουρνουά βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, είναι κάπως δύσκολο να ψηλαφίσει κανείς τη δυναμικότητα των συγκροτημάτων που θα διεκδικήσουν τα 3 «εισιτήρια» για το Πεκίνο. Θα πρέπει πρώτα να ξεχωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια και να συγκρουστούν μεταξύ τους κάποιες από τις φιλόδοξες ομάδες.

Αυτή η διαδικασία αρχίζει σήμερα, με τους αγώνες Ελλάδας - Βραζιλίας, Γερμανίας - Ν. Ζηλανδίας, Κροατίας - Π. Ρίκο. Αν κάποια από τις ομάδες που εκπροσωπούν τον «τρίτο κόσμο» του μπάσκετ έχει ελπίδες διάκρισης, αυτή είναι η Νότια Κορέα, η οποία παίζει τα ρέστα της στο σημερινό ματς με τον Καναδά. Ο Λίβανος, το Πράσινο Ακρωτήριο και το ταραγμένο Καμερούν δεν μπορούν να παίξουν άλλο ρόλο, παρά μόνο διακοσμητικό.

Προσπάθησα χθες να παρακολουθήσω τον αγώνα της Γερμανίας με το Κάμπο Βέρντε. Η διαφορά εκτοξεύτηκε γρήγορα στους 30 πόντους και τα χασμουρητά έγιναν κοινός τόπος. Τι συμπεράσματα να βγουν για τη δυναμικότητα των Γερμανών, όταν ο αντίπαλος θύμιζε παιδική χαρά; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η παρουσία του «Κλίπερ» Κρις Κέιμαν τους δίνει ξεχωριστή οντότητα μέσα στις ρακέτες και απελευθερώνει τον πληθωρικό Ντιρκ Νοβίτσκι.

Αλλά η Γερμανία ουδέποτε υστερούσε σε κορμιά. Εκτός των δύο άσων από το ΝΒΑ, υπάρχουν στη φετινή ομάδα και οι Φέμερλινγκ, Γιάγκλα. Περισσότερο θα τους χρησίμευε ένας πόιντ γκαρντ της προκοπής (ή έστω ένας φόργουορντ ικανός να καλύψει το κενό του τραυματισμένου Οκουλάτζια), παρά ο «δεινόσαυρος» Κέιμαν.

Ούτως ή άλλως, πιθανότερος αντίπαλος της Εθνικής μας στον κρίσιμο προημιτελικό της Παρασκευής –αυτόν που στέλνει τον ηττημένο στο γκρεμό- δεν είναι η Γερμανία, αλλά η Νέα Ζηλανδία. Οι «άντρες με τα μαύρα» έπαιξαν στην πρεμιέρα με το Ακρωτήρι την ώρα που οι περισσότεροι περιμέναμε στην ουρά για να πάρουμε κάρτα διαπίστευσης, ενώ χθες είχαν ρεπό. Τρέχα γύρευε αν έχουν ισχυρή ομάδα ή όχι.

Πάντως το υλικό τους δεν είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που πέτυχε θαύματα (όπως την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002) στις αρχές της δεκαετίας. Εκείνον τον καιρό έμαθα να σέβομαι και να εκτιμώ τους Νεοζηλανδούς. Η Εθνική μας μάλλον θα τους κερδίσει, αλλά όχι με σβηστές τις μηχανές. Το ίδιο ισχύει και για πιθανό ραντεβού με τους Γερμανούς.

Σας άρεσε η δική μας ομάδα προχθές; Εμένα πολύ! Είχα καιρό να τη δω τόσο πιεστική, γρήγορη, αθλητική και ενθουσιώδη. Πέρυσι στη Μαδρίτη η Εθνική έμοιαζε ώρες ώρες «σταματημένη», βαλτωμένη, κουρασμένη. Φέτος δείχνει να έχει ανανεώσει τα κύτταρά της. Ο αντίπαλος της πρεμιέρας (Λίβανος) ήταν φυσικά αδύναμος να αντισταθεί, αλλά οι συντεταγμένες του παιχνιδιού της ελληνικής ομάδας μπορούν να παραμείνουν αναλλοίωτες έως το τέλος.

Στο ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας πίστευα ότι η πρόκριση για το Πεκίνο περνάει από τα χέρια των Ελλήνων παικτών. Μετά το πρώτο δείγμα γραφής, το δικό μας και των άλλων, νομίζω ότι από τα ίδια χέρια περνάει και η διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αρκεί να υπάρχει υπομονή, προσήλωση, αυτοσυγκέντρωση και το τρυφερό χαμόγελο της «τυφλής θεάς».