Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

Kάθε καλοκαίρι έχει το δικό του μεταγραφικό σίριαλ, αλλά πέρα από αυτό, έχει πάντα κάποιον που κινείται πιο επιθετικά από κάθε άλλον. Φυσικά, επιθετικότητα στο μεταγραφικό μέτωπο σημαίνει χρήματα. Εκείνος που έχει να ξοδέψει, το δείχνει και συνήθως –πέρα από τις εντυπώσεις- κερδίζει και την ουσία. Βέβαια, η ουσία στις μεταγραφές κρίνεται πάντα στο γήπεδο και εκ του αποτελέσματος. Ομως αυτό που παρατηρούμε φέτος το καλοκαίρι συνιστά ανατροπή του σκηνικού της τελευταίας δεκαετίας, όταν ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε στις μεταγραφές και αυτό του έφερνε και τίτλους.

Η αλλαγή στη διοικητική δομή του ΠΑΟ και το γεγονός ότι εκτός από επιπλέον χρήματα μπήκαν στην ομάδα νέα πρόσωπα –και όλοι θέλουμε να πιστεύουμε και φορείς νέων αντιλήψεων- άλλαξε τον χάρτη. Τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων μέχρι τώρα, μια και οι μεταγραφές θα ολοκληρωθούν στο τέλος Αυγούστου και ο τίτλος του χρόνου τον Μάιο. Το μπάσιμο του ΠΑΟ στις μεταγραφές φέτος είναι το πιο δυνατό από ποτέ. Και δεν είναι μόνο το μεγάλο κτύπημα με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Είναι και η πρόσληψη του Τεν Κάτε, ο οποίος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα αλλάξει τα δεδομένα. Στον ΠΑΟ, πλέον, φαίνεται ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να «τρέξουν» το μαγαζί με μια πιο large και ολοκληρωμένη αντίληψη από αυτήν με την οποία λειτουργούσε –σε διοικητικό επίπεδο- η ομάδα μέχρι πέρυσι. Μια επιχείρηση του χαρτοφυλάκιου της οικογένειας Βαρδινογιάννη, με πολύ πονοκέφαλο, καθόλου κέρδος και σε ορισμένες περιπτώσεις με ζημιά σε επίπεδο δημόσιας εικόνας. Φυσικά, υπήρχε η συναισθηματική δέσμευση της οικογένειας, το γκελ του συλλόγου στον κόσμο, αλλά η ιδιοκτησία δεν είχε τον χρόνο «αποκλειστικής» απασχόλησης που απαιτείται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τώρα, όλα έχουν αλλάξει, αλλά εκείνο που θα οριστικοποιήσει τις αλλαγές θα είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών, όπως θα αποτυπωθεί στον αγωνιστικό χώρο και στα αποτελέσματα. Η εικόνα που έχω μέχρι τώρα είναι πως στον ΠΑΟ γεμίζουν το ρόστερ χωρίς ακόμα να είναι σίγουροι για το ποιους και πόσους από όλους τους ποδοσφαιριστές θα χρησιμοποιήσουν. Αυτό φυσικά είναι δουλειά του Τεν Κάτε, αλλά η μεσαία γραμμή έχει ήδη πολύ κόσμο. Οι κινήσεις των «πρασίνων» μπορεί σε ένα βαθμό να δείχνουν ακόμη μεγαλύτερες απ' ό,τι είναι.

Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της νωθρότητας ή μήπως καλύτερα της αδράνειας του Ολυμπιακού; Μπορεί οι «ερυθρόλευκοι» να πήραν έναν πολύ καλό προπονητή, αλλά και οι καλύτεροι αρχιτέκτονες ή πολιτικοί μηχανικοί χωρίς οικοδομικά υλικά δεν μπορούν να φτιάξουν τίποτε. Στον Ολυμπιακό καθυστέρησαν πάρα πολύ στους 3 αρχικούς στόχους, ιδίως στο θέμα του Ντούσερ –το οποίο δεν αποκλείεται να κλείσει θετικά-, αλλά ο χρόνος προετοιμασίας φέτος έχει άλλη βαρύτητα, μια και υπάρχει ο προκριματικός του Τσάμπιονς Λιγκ.

Μέχρι τώρα, αν κάποιος εξαιρέσει τις μεταγραφές του Παπαδόπουλου του Ηρακλή, του συνεπώνυμού του από τον Αρη και του Γκαλίτσιου, δεν βλέπω να επικεντρώνεται ο Ολυμπιακός σε ποιοτικούς στόχους. Επίσης, δεν καταλαβαίνω αυτή την περιοριστική εμμονή με την Ισπανία. Ναι, πρόκειται για μια αγορά που ο Βαλβέρδε γνωρίζει πολύ καλά, αλλά για να κινηθείς σε αυτή την αγορά, πρέπει να ανοίξεις πολύ το πορτοφόλι. Ο χρόνος, πλέον, στο ποδόσφαιρο είναι καθοριστικός. Και όσο περνάει, ειδικά στη μεταγραφική περίοδο, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες για καλές αγορές.

Τα κενά στην ομάδα του Πειραιά μπορούν να τα εντοπίσουν όλοι και είναι μάλλον δύσκολο να κλείσουν τα μάτια στη φημολογούμενη προεδρική κίνηση για το μεγάλο όνομα. Η πίεση φέτος στο λιμάνι από τον μεγάλο αντίπαλο θα είναι πολύ έντονη, και αν δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, μπορεί στο τέλος της χρονιάς να δοκιμάσουν μια δυσάρεστη εμπειρία. Γιατί δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις την πλάτη ή τις πλάτες άλλων που τερματίζουν πριν από σένα.

Ο δρόμος της μίζας

Eνα «μυστήριο» ή τουλάχιστον δυσεξήγητο –σε κάποιους- γεγονός έχει να κάνει με τη δικαστική διερεύνηση του σκανδάλου της Siemens και γενικότερα με τη διερεύνηση των σκανδάλων. Οι λογαριασμοί που ανοίγονται, όταν η δικαιοσύνη ακολουθεί τον δρόμο του μαύρου χρήματος, ανήκουν πάντα σε επιχειρηματίες. Το γεγονός αυτό δείχνει τον βαθμό και το μέγεθος της διαπλοκής των πολιτικών με τους επιχειρηματίες και είναι μία από τις βασικότερες παθογένειες της δημοκρατίας σήμερα. Μιας δημοκρατίας ονομαστικής και όχι ουσιαστικής.

Η μακρόχρονη διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, η οποία άρχισε να διευρύνεται σε παγκόσμιο επίπεδο με την κυριαρχία της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, οδήγησε στη μετάλλαξη των πολιτικών. Μεταμορφώθηκαν σε ένα είδος επαγγελματία μάνατζερ –στη δραστηριότητα του οποίου η ιδεολογία δεν παίζει κανένα ρόλο- ο οποίος συμπεριφέρεται με γνώμονα το κέρδος της ομάδας που αντιπροσωπεύει ή στην οποία έχει τα συμφέροντά του. Ας πούμε, πόσοι πολιτικοί καταστράφηκαν από το χρηματιστήριο;

Είναι επίσης τυχαίο που η χρονική περίοδος παραγραφής του αδικήματος της δωροληψίας που διαπράττει υπουργός είναι πολύ σύντομη, γεγονός που δεν συμβαίνει με άλλους δημόσιους λειτουργούς ή ιδιώτες; Το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο, πολιτικοί το ψήφισαν προστατεύοντας –φυσικά- τα συμφέροντά τους. Ακόμη και οι προτάσεις περί νομιμοποίησης του λεγόμενου «πολιτικού χρήματος», που σαν φράση ακούγεται πολύ πιο ουδέτερα απ' ό,τι η «μίζα», είναι μια προσπάθεια να διατηρηθεί η ροή χρήματος από τους επιχειρηματίες και τις επιχειρήσεις προς τους πολιτικούς.

Πόσους πολιτικούς γνωρίζετε να έχουν εγκαταλείψει την πολιτική φτωχότεροι; Δεν «τα πιάνουν» όλοι φυσικά, αλλά η συντριπτική τους πλειονότητα αλλάζει κοινωνική τάξη και οικονομική ταχύτητα. Επίσης, ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του σκανδάλου αφορά το ενδεχόμενο εμπλοκής και άλλων επιχειρήσεων στην παροχή μαύρου χρήματος, εκτός αν πιστεύουμε ότι μόνο η Siemens ήταν αυτή που δωροδοκούσε. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ με την ευθύνη ποίων δεν έγιναν οι ελεγκτικοί θεσμοί εκείνοι που θα προστάτευαν το πολιτικό σύστημα; Μα, νομίζω ότι είναι σαφές. Με την ευθύνη εκείνων που τώρα ανακάλυψαν την ανάγκη θωράκισής του. Και για ποιο λόγο συνέβη αυτό; Σε αυτή την απάντηση βρίσκεται το κλειδί.

Η προέλευση της κρίσης

Μου αρέσουν οι αναφορές που κάνουν τα δελτία ειδήσεων στη διεθνή οικονομική κρίση. Πρόκειται για αναφορές που αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση λες και είναι κάτι που ξεσπάει αυτόματα και ξαφνικά χωρίς ανθρώπινη μεσολάβηση. Η κρίση, λοιπόν, ξεκίνησε με την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας στις ΗΠΑ εξαιτίας της αδυναμίας χιλιάδων νοικοκυριών να αποπληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου. Δάνεια που οι τράπεζες τα έδωσαν αναλαμβάνοντας το ρίσκο, γιατί θα κέρδιζαν –και στην αρχή κέρδιζαν- πάρα πολλά χρήματα.

Πράγμα που μας οδηγεί στο προφανές συμπέρασμα ότι οι τράπεζες δεν τιμωρούνται όταν βγάζουν στην αγορά τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου. Τις ζημιές που προκαλούνται τις επωμιζόμαστε όλοι, αλλά τα κέρδη μένουν στις τράπεζες. Αλλά πόσες κυβερνήσεις, αλήθεια, είναι πρόθυμες να ξαναδούν τις νομοθεσίες που διέπουν τη δραστηριότητα των τραπεζών;