Υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά κενά

Στην Ελλάδα είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις σοβαρά για τη μεταγραφική ενίσχυση των ομάδων καλοκαιριάτικα. Διαβάζω ότι οι αθλητικές εφημερίδες το καλοκαίρι γράφουν πολλές πληροφορίες που ανήκουν στον κόσμο του φανταστικού –το πράγμα είναι ακόμα χειρότερο: οι αθλητικές εφημερίδες στην Ελλάδα το καλοκαίρι πουλάνε όνειρα και ενθουσιασμό. Συγχωρέστε με, αλλά σε αυτού του τύπου τη λαϊκή αγορά δεν μπορώ να συμμετέχω: είμαι κακός έμπορος.

Μπερνς
Αυτά που βλέπω εγώ δεν με ενθουσιάζουν. Τις προάλλες σας έγραφα για την ΑΕΚ και τις ελλείψεις του ρόστερ της σε μέσους. Η ΑΕΚ έχει αμυντικούς και, μολονότι άφησε ελεύθερο τον Λυμπερόπουλο, έχει και επιθετικούς: φέτος το καλοκαίρι πήρε δύο ακόμα, τον Αργεντινό Σκόκο και τον Αυστραλό Μπερνς. Τον Μπερνς τώρα μου τον παρουσιάζουν σαν χαφ –για την ακρίβεια μου λένε ότι μπορεί να βοηθήσει και ως μέσος. Δεν έχω αντίρρηση, ούτε και γνώμη (γνώμη μπορεί να έχει ο Νίκος Λυράκης, που τον έφερε και τον παρακολουθούσε καιρό), αλλά η πείρα μου λέει ότι όταν αναφέρεσαι σε ποδοσφαιριστές λέγοντας ότι μπορούν να παίξουν και σε άλλες θέσεις από αυτή που είναι η βασική τους, αυτό συμβαίνει διότι δεν έχεις λύσεις και παραμυθιάζεσαι. Πέρυσι π.χ. άκουγα ότι ο Ενσαλίβα μπορεί να αγωνιστεί και ως δεξί μπακ: όντως μπορεί, αλλά με τραγικά επακόλουθα!

Ερωτας
Πέρα από την πασιφανή έλλειψη μέσων -αδυναμία τόσο χοντρή που θα πρεπε να προβληματίζει-, εντύπωση μου προκαλεί και ότι η ΑΕΚ έκανε προτάσεις σε συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές και όταν εισέπραξε τις αρνήσεις τους δεν έψαξε άλλους με παρεμφερή αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Δεν απέκτησε τον Κλέιτον, αλλά και δεν έψαξε κανέναν που να του μοιάζει, δεν τα βρήκε με τον Αρη για τον Νάτσο Γκαρσία, αλλά δεν πήρε αμυντικό χαφ, δεν έπεισε τη Λάρισα να της παραχωρήσει τον Βενετίδη, αλλά δεν απέκτησε έναν άλλον αριστερό μπακ. Τέτοιον έρωτα για συγκεκριμένους παίκτες, που να οδηγεί σε αποφάσεις του τύπου «ή αυτούς ή κανέναν», ειλικρινά δεν θυμάμαι…

Ολυμπιακός
Οχι πως οι υπόλοιποι δύο δεν υποφέρουν από καλοκαιρινή υπεραισιοδοξία που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Διαβάζω π.χ. κάποιες γκρίνιες για τη μεταγραφική ενίσχυση του Ολυμπιακού. Δεν λέω να μην πάρει άλλους παίκτες, αλλά επισημαίνω ότι έχει πάρα πολλούς: για την ακρίβεια έχει έναν τεράστιο αριθμό αμυντικών και μέσων, αλλά δεν έχει επιθετικούς. Ενα μήνα πριν από τον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αφήνοντας έξω τους μικρούς, ο Ολυμπιακός έχει τέσσερις δεξιούς μπακ (Γκαλίτσιο, Τοροσίδη, Ζεβλάκοφ και Πάντο), τρεις αριστερούς μπακ (Ντομί, Ραούλ Μπράβο και Λεονάρντο), δύο μόνο κεντρικούς αμυντικούς (τον Αντζα και τον νεοφερμένο Αβραάμ Παπαδόπουλο), αλλά αυτό αντιμετωπίζεται, μια και ο Μπράβο και ο Ζεβλάκοφ παίζουν στόπερ, δέκα μέσους (Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς, Λεντέσμα, Μπελούτσι, Σίσιτς, Στολτίδη, Πατσατσόγλου, Μενδρινό, Νούνιες και τους προσφάτως αποκτηθέντες Γιάννη Παπαδόπουλο και Οσκαρ) και δύο μόνο επιθετικούς (τον Μήτρογλου και τον Κοβάσεβιτς). Διαβάζω γκρίνιες γιατί δοκιμάζει, λέει, τον αδερφό του Αλόνσο και δεν πάει για μεγάλο αμυντικό χαφ: μα έχει τουλάχιστον τέσσερα! Αν δεν διώξει κάποιον, για ποιο λόγο να καταξοδευτεί; Να πληρώσει πολλά για έναν ή και δύο επιθετικούς το καταλαβαίνω, αλλά οι μέσοι που υπάρχουν φτάνουν και περισσεύουν.

Βαλβέρδε
Εμένα άλλο με προβληματίζει. Αν πέρυσι η επιλογή του Λεμονή ήταν το μικρό και ευέλικτο ρόστερ, φέτος φτάσαμε στο άλλο άκρο: είναι φανερό ότι στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή ο Ολυμπιακός έχει περισσότερους παίκτες απ' όσους χρειάζεται. Δεν αποκλείεται για τον πρόεδρό του να μην είναι πρόβλημα να τους πληρώνει όλους αυτούς, αμφιβάλλω όμως αν ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού, ο άπειρος στον πρωταθλητισμό Ερνέστο Βαλβέδρε, μπορεί να διαχειριστεί μια ομάδα με αρκετούς γκρινιάρηδες. Αν διαβάσετε ξανά τα ονόματα του ρόστερ, θα δείτε ότι καμιά δεκαριά μέσοι και αμυντικοί δεν χωράνε στη 18άδα! Πρέπει να πάρουν ευκαιρίες και οι μικροί, που είναι το όνειρο του προέδρου…

Ονειρα
Στον ΠΑΟ έχουν άλλα όνειρα. Μετά τον Ζιλμπέρτο Σίλβα ονειρεύονται τον Κρέσπο, τον Πιζάρο κι ένα σωρό ακόμα επιθετικούς. Το βέβαιο είναι ότι βρήκαν τον πρώτο προπονητή της ιστορίας που δεν έχει την παραμικρή απαίτηση για μεταγραφές (τις πιο πολλές τις μαθαίνει τελευταίος), αλλά κατά τα άλλα είναι σκληρός με τους παίκτες στην προετοιμασία –τόσο σκληρός που δεν τολμάνε, λέει, να τον κοιτάξουν στα μάτια. Δεν έχω αντίρρηση γι' αυτά, αλλά φοβάμαι πως ο Τεν Κάτε θα βρεθεί μπροστά στην αποστολή να φτιάξει μια ομάδα που θα αγωνίζεται χωρίς αμυντικούς: σήμερα που μιλάμε ο ΠΑΟ έχει όλους κι όλους πέντε διαθέσιμους (τον Νίλσον, τον Σπυρόπουλο, τον Βύντρα, τον Σαριέγκι και τον Γκούμα). Καλός είναι ο Δάρλας, αλλά λείπει ένα χρόνο, καλός ο Σιμάο, αλλά πέρυσι έπαιζε χαφ, καλός ο Γκάμπριελ, αλλά κι αυτός ανεβαίνει. Οι διοικητικοί λένε ότι «τα πολλά λεφτά θα πέσουν για τον σέντερ φορ». Κουμάντο στο πορτοφόλι τους δεν κάνω, αλλά στο ποδόσφαιρο όποιος δεν μέτρησε σωστά τις ανάγκες του στην άμυνα το πλήρωσε ακριβά.

Ναδάλ
Ετσι το βλέπω το πράγμα εγώ για τους τρεις. Κενά βλέπω, αδυναμίες, κακό προγραμματισμό, λάθος προτεραιότητες. Αλλά γιατί καλοκαιριάτικα να γίνομαι δυσάρεστος; Δεν υπάρχει λόγος. Πάμε, λοιπόν, στα σημαντικά: το σερβίς με το αριστερό του Ναδάλ κ.λπ...