Μάκης Ψωμιάδης: η φαντασίωση

Nομίζω, λατρεμένε αναγνώστη, ότι έφτασε η ώρα να κάνεις την αυτοκριτική σου. Εχεις συνειδητοποιήσει ότι εξαιτίας σου αθώα αγόρια ταλαιπωρούνται καλοκαιριάτικα; Εχεις δει ποτέ άνθρωπο να του ανακοινώνουν ότι θα πάει ταξίδι στο εξωτερικό και να στραβομουτσουνιάζει, λες και τον ενημέρωσαν ότι θα πάει σε διάλεξη του Μπαρμπή χωρίς ηρεμιστικά και μεταφραστή; Κι όμως, με τους ρεπόρτερ που καλύπτουν την προετοιμασία των ομάδων στο εξωτερικό αυτό συμβαίνει…

Είναι απόλυτα λογικό, αν αναλογιστείς τι τραβάνε. Αντί να ασχοληθούν με κανένα αξιοθέατο στην ξενιτιά, κλαμπ, πιπίνι ή εστιατόριο, έχουν όλη μέρα τον δικό σου τον καημό στο μυαλό τους: να γράψουν πέντε ολόκληρες σελίδες, μήπως χάσει η χάρη σου το συγκλονιστικό συμβάν με τους παίκτες να μπουγελώνονται απ’ τη χαρά τους επειδή ο φροντιστής τούς είπε το καινούργιο ανέκδοτο με τις έξυπνες ξανθιές. Μη δικαιολογείσαι. Ξέρεις ότι έχω δίκιο…

Αν, δηλαδή, σου έγραφαν σε μια σελίδα μια σύντομη απόδοση του περιεχομένου των άλλων τεσσάρων, για παράδειγμα «οι νέοι παίκτες βγάζουν μάτια, ο νέος προπονητής έχει κερδίσει τους πάντες, μια υπερομάδα δημιουργείται», δεν θα γκρίνιαζες; Δεν θα ήθελες να μάθεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες; Διότι κατά βάθος περιμένεις από μια εφημερίδα το καλοκαίρι να σου δώσει ό,τι και τα προκαταρκτικά από μια γυναίκα: ελπίδα πριν από την προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα…

Τώρα που σου δημιούργησα ενοχές και οι μορφές του Σακελλαρίου, του Κουτσογιαννέλη και του Μοιρώτσου θα στοιχειώνουν τα βράδια σου και θα σε κυνηγούν σαν Ερινύες, μπορώ να συνεχίσω. Σου έχω νέα. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα πέρασε τη μεγάλη δοκιμασία. Πήρε το «Ο.Κ.» απ' τον Γιώργο Γεωργίου. Γράφει ο καλός μου στον «Φίλαθλο»:

«Σίγουρα ο Βραζιλιάνος δεν είναι στην κατάσταση που ήταν το 2002, όταν σε ηλικία 26 χρόνων σήκωνε το Μουντιάλ με τη Βραζιλία. Εξακολουθεί, όμως, να παραμένει κόφτης με νότες, να γλυκαίνει το παιχνίδι με την καλή πάσα που διαθέτει και να έχει φορτωμένες τις πλάτες του με τρομακτικές εμπειρίες από το πιο σκληρό και επίπονο πρωτάθλημα του κόσμου».

Με τρελαίνει, το ομολογώ. Εχω την αίσθηση ότι ο Γεωργίου είναι ένας εν δυνάμει ποιητής που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί το ταλέντο του. Εγώ πάλι το 'χω διακρίνει εδώ και καιρό, γι' αυτό και στο σκίτσο τον φαντάστηκα όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι: ένας μεγάλος ποιητής που απαγγέλλει και μαγεύει τα πλήθη…

Ανακεφαλαιώνω για να μη χαθείς στη μετάφραση του τελευταίου ποιήματός του. Ο Σίλβα είναι ένας κόφτης με καλλιτεχνικές ανησυχίες, που μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα στο ζάχαρο του πολυμετοχικού, μια και κατάφερε να ανέβει τον Γολγοθά του αγγλικού πρωταθλήματος. Το συμπέρασμα όλων αυτών, σύμφωνα με τον Γιώργο, είναι ότι «για την Ελλάδα είναι μάνα καημένη».

Για να δικαιολογήσει, μάλιστα, την άποψή του υπάρχει μια έμμεση παραπομπή στη φωτογραφία που κοσμεί τη στήλη του, στην οποία μια λιοκαμένη γυμνόστηθη μάνα δείχνει να συμφωνεί μαζί του. Οπως την κόβω, βέβαια, δεν μου φαίνεται για άτομο που θα διαφωνούσε ποτέ με κανέναν -ο Χάρης Σιανίδης εξαιρείται-, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που μετράει. Η παρατήρηση στον πάτο της φωτογραφίας χαρακτηριστική: «Μάνα καημένη».

Στη συνέχεια το αγόρι μου κάνει ένα σχόλιο για τα νέα αποκτήματα του πολυμετοχικού: «Από τους καινούργιους που είδα προχθές αυτός ο Μουν δείχνει καλά στοιχεία και έχει όλες τις προϋποθέσεις να πιάσει ως βασικός».

Οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν για την παραμονή του Μουν εξανεμίστηκαν. Μπορεί ο Γιώργος να το ρίχνει στις χαριτωμενιές, όμως τα επιχειρήματά του είναι ακράδαντα: «Πρώτον, διότι παίζει δεξί μπακ».

Δεν λέω, μεγάλο προσόν για έναν παίκτη αυτό, αλλά το ίδιο χάρισμα είχε και ο Ντάνιελ Σάριτς σε μεγάλο βαθμό και προκοπή δεν είδαμε. Δεν πείθομαι. Πες μου κάτι άλλο: «Δεύτερον, το όνομά του έχει τέσσερα γράμματα και αρχίζει από Μ, όπως του Μινχ».

Αυτό, μάλιστα. Βέβαια, αν είχε άλλα τέσσερα, θα ήταν όπως του Μουνίτις, που έχει και κάτι πιο πρόστυχο στο παιχνίδι του απ' τον Μινχ, αλλά δεν επιμένω…

«Τρίτον, φαίνεται ότι αντέχει και στην πείνα, μια και επί 25 μέρες κάνει υπομονή και παραμένει για δοκιμές στον ΠΑΟ». Mon Dieu, νηστικό το αφήνει το παιδί η Μαχαίρα για να σκληραγωγηθεί, ενώ οι άλλοι απολαμβάνουν τα λουκούλλεια γεύματά τους και δεν μιλάει κανείς; Νομίζω ότι ένας νέος Κυργιάκος γεννιέται. Διάβασε τι δήλωσε ο Μίμης Δομάζος στον «Φίλαθλο» για τον Σωτήρη και θα καταλάβεις τι εννοώ:

«Το παιδί πείναγε, τι ήθελαν να κάνει τότε που του δόθηκε η ευκαιρία να πάει στο εξωτερικό; Επαιζε στην ομάδα τσάμπα, ήταν ο καλύτερος σε κάθε αγώνα και τα λεφτά τα έπαιρναν άλλοι. Να ρίξουν και οι δύο πλευρές νερό στο κρασί τους για να φορέσει ξανά ο παίκτης τη φανέλα του Παναθηναϊκού».

Οπως έχεις καταλάβει, πολυαγαπημένε αναγνώστη, πολυμετοχικός χωρίς παραδοσιακή γκρίνια Δομάζου είναι Σαββατόβραδο στον ANT1 χωρίς θεατρική παράσταση του Σεφερλή. Γίνεται;

Ο Μίμης συνεχίζει: «Και οι μέτοχοι του Παναθηναϊκού, αν ήταν στη θέση του, το ίδιο θα έκαναν». Ηδη φαντάζομαι τον Πατέρα φτωχό αλλά τίμιο κεντρικό αμυντικό στον πολυμετοχικό, να μην έχει να αγοράσει ούτε καύσιμα για το κότερό του και φουντώνω…

Παρεμπιπτόντως, μια φούντωση, μια φλόγα έχει και ο «Πρασινοφρουρός» και αρχίζω να ανησυχώ: «Αδέλφια μου Παναθηναϊκοί, το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει! Το μέλλον είναι εδώ».

Α πα πα... Πάει κι αυτός, ξύπνησε η Δαμανάκη μέσα του. Ο Γιωργάκης και ο «Μπένι» λείπουν και θα το στήναμε το συνέδριο στα γρήγορα. Ενα ένα τα χάνω τα αγόρια μου και δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Πετάγομαι μέχρι τον «Πρωταθλητή», να δω τουλάχιστον πώς είναι ο λατρεμένος μου Σωτήρης Πουλόπουλος:

«Οι πιο σοφοί οπαδοί πλέον είναι οικονομολόγοι. "Πήρε τόσα απ' τον Καστίγιο, πήρε τόσα απ' το Τσάμπιονς Λιγκ". Βέβαια, πέρυσι έδωσε πάνω από 30 για την ανανέωση της ομάδας και χωρίς καμιά βεβαιότητα εισπράξεων από το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους… οικονομικούς αναλυτές».

Τι κακό είναι αυτό που μου συνέβη, dear; Η μνήμη μου με απατά, την έπιασα στα πράσα. Εγώ θυμόμουν ότι το μεγάλο πακέτο για τον Μπελούτσι και τον Λεονάρντο το δώσαμε αφού είχαμε πάρει κάτι ψιλά χοντρά απ' την πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλλον δεν θυμάμαι τα νούμερα καλά και ο Νούνιες, ο Λεντέσμα και οι υπόλοιποι στοίχισαν τριάντα εκατομμύρια, άνευ Μπελούτσι στη σούμα…

Στη συνέχεια ο Σωτήρης διατυπώνει και ένα παράπονο: «Το θέμα είναι πως το κουσούρι έμεινε και το αγαπημένο παιχνίδι του καλοκαιριού είναι το γνωστό "Γίνε πρόεδρος"».

Προσυπογράφω. Αλλά, βρε χρυσέ μου, το 'χουμε στο αίμα μας αυτό. Δεν έχεις ακούσει που λένε: «Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε δημοσιογράφο το παιχνίδι "Γίνε πρόεδρος"»; Απαξ και το κάνεις, την πάτησες. Ο Σωτήρης μου, βέβαια, δεν κάθισε να κλαίει επειδή δεν τον παίζουν κι αυτόν οι υπόλοιποι. Αντίθετα, λίγες γραμμές πιο κάτω μπήκε κι ο ίδιος στο παιχνίδι:

«Επαναλαμβάνω: θα ξαναπήγαινα προς τον Ντούσερ. Με τον σωστό τρόπο… Και σε κάθε "μπαμ" του ΠΑΟ θα απαντούσα με δύο. Πριν να είναι αργά… Τον έχει τον εγωισμό ο πρόεδρος».

Ολοι, λατρεμένε αναγνώστη, κρύβουμε μέσα μας έναν Μπέο, έναν Αρχοντίδη και έναν Γκαγκάτση. Διότι η μεγαλύτερη φαντασίωση του Ελληνα είναι να γίνει πρόεδρος σε μια ομάδα, στην οποία αυτός θα αποφασίζει για την ενδεκάδα αλλά και για την τύχη των υπόλοιπων ομάδων της κατηγορίας. Κάτι σαν τον Μάκη Ψωμιάδη, δηλαδή…