Με το φτωχό μου το μυαλό...

H ανάληψη της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ από την «Original» είναι η πρώτη σοβαρή απειλή στη διοίκηση της ομάδας του Ντέμη Νικολαΐδη από τη μέρα που ανέλαβε την ΠΑΕ. Σε αντίθεση με τη διοίκηση Γρανίτσα, που αυτοκαταστράφηκε από το λάθος να γκρεμίσει το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια, και τη διοίκηση του Ανατολιωτάκη, που η εμβέλειά της ήταν τόσο περιορισμένη που σε τρία χρόνια δεν μπόρεσε να κλείσει ραντεβού με τον υπουργό Οικονομικών, η «Original» έχει τη δυνατότητα να πιέσει εκτός και -κυρίως- εντός γηπέδου. Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσον οι μέτοχοι της ομάδας Νικολαΐδη έχουν τη διάθεση να συγκρουστούν. Οι πρώτες εκτιμήσεις είναι απαισιόδοξες.

Το πρόβλημα της σημερινής διοίκησης της ΑΕΚ είναι ότι για λίγα μόνο από τα μέλη της η ομάδα είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Για τους Νοτιά, Γκίκα, Χατζηιωάννου και Παππά η ΑΕΚ είναι κάτι που αγαπάνε, θα ήθελαν να πάει καλά, αλλά ακόμα κι αν δεν πάει η προσωπική τους ζωή θα επηρεαστεί ελάχιστα. Κανένας στη Νέα Υόρκη δεν θα ενοχλήσει τον Νοτιά και κανένας στο Μέιφερ δεν θα την πέσει στον Γκούμα αν η ΑΕΚ φάει τρία ή τέσσερα γκολ στο πρώτο ντέρμπι. Ανάλογη είναι και η πίεση που νιώθουν να βάλουν λεφτά, γεγονός που έχει φανεί αρκετές φορές στη διάρκεια της θητείας τους. Στην πραγματικότητα, οι μόνοι που θα δεχθούν την πίεση μιας αποτυχίας στην καθημερινότητά τους είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης και ο Τάκης Κανελλόπουλος, από τους μεγαλομετόχους.

Μικρομέτοχοι όπως ο Νίκος Κούλης, ο Στράτος Φαναράς και άλλοι, που το ποσοστό τους είναι κάτω του 1%, ακόμα κι αν είχαν τη διάθεση αδυνατούν να βάλουν χρήματα. Ωρα, λοιπόν, για σούμα. Στη διοίκηση της ΑΕΚ σήμερα έχουμε τους αεκτσήδες εξωτερικού, με μεγάλες οικονομικές δυνατότητες αλλά χωρίς πίεση να βάλουν χρήμα, και από την άλλη έχουμε τους αεκτσήδες εσωτερικού, με διάθεση να βάλουν χρήμα αλλά πού να το βρουν οι έρμοι; Διότι, ακόμα και ο Τάκης Κανελλόπουλος μπορεί να είναι γόνος της οικογενείας της τσιμεντοβιομηχανίας Τιτάν, αλλά είναι κληρονόμος, και με τόσο μικρή οικονομική ευχέρεια που ακόμα και το σπίτι όπου μένει δεν είναι στο όνομά του. Και τώρα, για να δούμε τον αντίπαλο στο red corner, που λένε και στην πυγμαχία.

Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος και η «Original», φυσικά, έχουν πολύ λιγότερα χρήματα από την ομάδα του Νικολαΐδη. Για την ακρίβεια, δεν έχουν καθόλου χρήμα. Εχουν όμως διάθεση και χρόνο. Αντίθετα με τον Γκούμα και τον Νοτιά, που είναι μάλλον απίθανο να κάνουν δηλώσεις στην «Ωρα» ή να βάλουν τηλεφωνητή στο σπίτι τους για να δίνουν γραμμή στους δικούς τους στην ΑΕΚ, ο Χατζηχρήστος ασχολείται ολόκληρη τη μέρα του με την ΑΕΚ. Επίσης, έχει δεκαετίες πείρας στην ενασχόληση με τα διοικητικά. Οσο για το χρήμα, εξασφαλίζεται με μια συμμαχία με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Η πείρα του Χατζηχρήστου φάνηκε όταν αμέσως μετά την εκλογή του δήλωσε ότι είναι έτοιμος να παραιτηθεί για να αναλάβει ο Μελισσανίδης. Ικανοποιώντας τα αρχηγικά ένστικτα του Μελισσανίδη, που δεν θα ανεχόταν συγκυβέρνηση με τον Χατζηχρήστο. Κάπως έτσι έχει η σημερινή ισορροπία δυνάμεων. Το ενδιαφέρον είναι τι προβλέπεται να γίνει.

Από πλευράς Νικολαΐδη η ελπίδα είναι ότι ο Χατζηχρήστος θα φθαρεί. Η εκτίμηση είναι ότι αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά ευθύνες δεν θα μπορέσει να «τρέξει» την Ερασιτεχνική και γρήγορα θα εκτεθεί. Κομμάτι δύσκολο… Οχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή τα τμήματα της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ είναι σε τέτοιο χάλι που για να πάνε χειρότερα είναι δύσκολο. Επίσης, ενώ μια βαριά ήττα της ομάδας του βόλεϊ της ΑΕΚ θα περάσει στα ψιλά, μια αντίστοιχη ήττα στο ποδόσφαιρο, ιδίως από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, θα πάει στα πρωτοσέλιδα. Οπότε ξεφωνητά στο γήπεδο, ενδεχομένως επεισόδια, και οι μέτοχοι εξωτερικού της ΑΕΚ μέχρι το τέλος του χρόνου να πουλάνε τις μετοχές τους. Και τώρα ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ΑΕΚ, που κανένας δεν του δίνει σημασία.

Πριν η ομάδα Νικολαΐδη αναλάβει την ΑΕΚ στο γήπεδο πήγαιναν δύο-τρεις χιλιάδες θεατές. Με την ομάδα Νικολαΐδη ο αριθμός ανέβηκε θεαματικά. Εφέτος, όμως, οι πωλήσεις των διαρκείας είναι πεσμένες και ο ενθουσιασμός έχει ξεθυμάνει. Με την «Original», λοιπόν, να έχει δείξει ότι μπορεί να διαθέτει παλμό αλλά όχι πλήθος και με τους soft core οπαδούς του Νικολαΐδη να έχουν ξενερώσει, πάμε φουλ για μια κερκίδα των πέντε χιλιάδων, με τους τρεις χιλιάδες να διαμαρτύρονται. Το «δεν πάνε στο διάολο όλοι τους, τους βαρέθηκα» είναι πολύ κοντά για την ΑΕΚ.

Μια λοιπόν που το θέμα ήρθε στην αδιαφορία και το ενδιαφέρον, να γράψω ότι το μόνο που δεν μπορούσε να σου προξενήσει η συναυλία του Φίλιπ Γκλας ήταν αδιαφορία. Με την υπνωτική μουσική του Γκλας να συνοδεύει ένα κουαρτέτο που τραγούδαγε σε προκλασικό στυλ τα ποιήματα του Λέοναρντ Κοέν, η συναυλία ξεπέρναγε το «μου αρέσει, δεν μου αρέσει». Συμπερασματικά, μαγεύτηκα από τη μουσική του Γκλας ή και εντυπωσιάστηκα από την απαγγελία των ποιημάτων και τα σκίτσα του Κοέν. Οπως, όμως, ο καπνιστός σολομός και το σουφλέ είναι από μόνα τους υπέροχα αλλά κανένας τρελός δεν τα βάζει στο ίδιο πιάτο, αμφιβάλλω πόσο ταίριαζαν και τα δύο μαζί. Οποιος, πάντως, δεν ψάχνει κάτι να ξεσκάσει αλλά κάτι που δεν θα ξεχάσει, η σημερινή μέρα είναι και η τελευταία, κι αν υπάρχει εισιτήριο βουρ και με το καλό.