Χωρίς κοινό παρονομαστή

Πριν από ένα δίμηνο, μιλώντας στο ραδιόφωνο, ο Νικολογιάννης εξηγούσε την πολυμετοχική φιλοσοφία για τις μεταγραφές: «Αυτή τη φορά δεν θα γίνουν μεταγραφές εντυπώσεων τύπου Κονσεϊσάο. Θα αποκτηθούν παίκτες χωρίς μεγάλο όνομα, αλλά με μέλλον». Τη μεταγραφική γραμμή φυσικά δεν χάραζε ο Τάσος. Αυτά του είχαν πει στον Παναθηναϊκό, αυτά έλεγε στον αέρα και ο μόνος λόγος που το αναφέρω είναι ότι για τις ελληνικές ομάδες μακροπρόθεσμη στρατηγική είναι η σκέψη τι θα κάνουν την άλλη εβδομάδα.

Είναι κακός παίκτης ο Κλέιτον; Μια χαρά παίκτης είναι το παλικάρι και αρκετά τυχερός από τη σειρά των μεταγραφών στον Παναθηναϊκό. Σε κάθε μεταγραφική περίοδο το ζόρι το τραβάει ο ακριβός και ο τελευταίος. Ο παίκτης που έχει στοιχίσει τα περισσότερα ή ο παίκτης που έχει έρθει τελευταίος στην ομάδα. Εάν στον Παναθηναϊκό κλείσει ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, το βάρος της δημοσιότητας θα πέσει πάνω του και ο Κλέιτον θα έχει μεγαλύτερα περιθώρια να παίξει τα πρώτα παιχνίδια χωρίς να βρίσκεται στο «μικροσκόπιο» κάθε κίνησή του.

Είναι κακός παίκτης ο Χριστοδουλόπουλος; Σε επίπεδο ταλέντου ούτε κατά διάνοια. Είναι από τους ελάχιστους Ελληνες παίκτες που μπορούν να ντριμπλάρουν σε φουλ ταχύτητα, έχει μεγάλο διασκελισμό, με αποτέλεσμα να φαίνεται πιο αργός από όσο πραγματικά είναι, ένα στοιχείο που μπλέκει τους αντίπαλους αμυντικούς, και κυρίως είναι αποφασιστικός. Αυτό που ξεκινάει να κάνει θα το προχωρήσει μέχρι να αποτύχει ή να το ολοκληρώσει και είναι ο λόγος που πολύ συχνά καταλήγει να τζαρτζάρεται και με δεύτερο αμυντικό.

Είναι κακός παίκτης ο Ζιλμπέρτο Σίλβα; Ούτε ο Kaminia 7 δεν θα τολμούσε να το πει. Με 59 συμμετοχές στην εθνική Βραζιλίας, βασικός στην Αρσεναλ από το 2002 μέχρι το 2007, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι ένας τύπος παίκτη που λατρεύεται από τον προπονητή και τους συμπαίκτες του. Κάτι σαν κουρδιστής του παιχνιδιού. Ο ρόλος του είναι να σταματάει το παιχνίδι των άλλων και να «κουρδίζει» την επόμενη προσπάθεια της δικής του. Από εκεί και πέρα, το θέαμα είναι υπόθεση των βεντετών της ομάδας.

Τρεις επιτυχημένες μεταγραφές; Σε επίπεδο ταλέντου και παικτών σίγουρα. Σε επίπεδο όμως στρατηγικής αμφιβάλλω. Με ένα νεαρό Ελληνα παίκτη, ένα Βραζιλιάνο επιθετικό χαφ μέσης ηλικίας και μια ώριμη βεντέτα, κοινός μεταγραφικός παρονομαστής δεν υπάρχει. Επίσης, αν και στην περίπτωση του Κλέιτον ο Παναθηναϊκός ενισχύεται στη θέση του επιθετικού χαφ, η οποία μετά την αποπομπή του Γκονζάλες χήρευε, με την απόκτηση του Χριστοδουλόπουλο περισσότερο μπήκε στο μάτι του Ολυμπιακού από το να καλύψει θέση και με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα ενισχύεται σε μία θέση που με την παραμονή του Μάτος, τον Σιμάο και τον Τζιόλη είναι υπερπλήρης. Το μόνο που συμπεραίνεται από τη μεταγραφική πολιτική του Παναθηναϊκού είναι ότι οι παίκτες που αγοράζονται είναι καλοί. Αλλά αν υπάρχει στρατηγική σε τόσο ετερόκλητες επιλογές, το φτωχό μου το μυαλό δεν επιτρέπει να το διακρίνω.


Δεν ξέρω πόσοι έχουν διαβάσει στην κλασική έκδοση το «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Οσοι το έχουν κάνει, θυμούνται την Αλίκη να τρώει τα κομμάτια από το μανιτάρι και να γίνεται μεγαλύτερη από τις πόρτες, μετά να μικραίνει μέχρι που να φοβάται ότι θα την πατήσει ο ποντικός και μετά να μιλάει με λαγούς που φοράνε σμόκιν και τραπουλόχαρτα. Οποιος μέχρι σήμερα νόμιζε ότι ο Λιούις Κάρολ τα έγραφε από το κεφάλι του για να διασκεδάσει τα πιτσιρίκια, δεν έχει παρά να πάει στην Αγγλία το φθινόπωρο και να φάει τα κατάλληλα μανιτάρια από το Epping Forest. Αν δεν γίνει μακαρίτης θα γίνει Αλίκη. Γιατί εκτός από τοξικά σε μεγάλη ποσότητα, τα συγκεκριμένα μανιτάρια είναι από τις ισχυρότερες ψυχεδελικές ουσίες, με τις οποίες όχι μόνο βλέπεις την ντάμα από τα τραπουλόχαρτα να μιλάει, αλλά και να ζητάει από τους βαλέδες να σου κόψουν το κεφάλι. Σε αυτό το σημείο του μυθιστορήματος ήταν που η Αλίκη μάζεψε τον καμένο εγκέφαλό της και είπε: «Αλλά δεν είσαστε παρά τραπουλόχαρτα».

Τέλος πάντων, από τη μακρινή εποχή που πρωτοδιάβασα πιτσιρικάς την «Αλίκη» μέχρι σήμερα το «Κόψε τους τα κεφάλια» έμεινε σαν μια απειλή με γελοίες προεκτάσεις. Η ντάμα των τραπουλόχαρτων προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πραγματική βασίλισσα με άδειες απειλές. Οι αδύναμοι καταλήγουν στις απειλές. Οσοι νιώθουν δυνατοί συγχωρούν, μια και ξέρουν ότι η εξουσία τους δεν θα αμφισβητηθεί, και η απόφαση του Γιώργου Δώνη να παραπέμψει για τιμωρία στη διοίκηση τον Κονέ και τον Λαγό, νομίζω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσε να πάρει. Ειδικά όταν η καθυστέρηση του Ριβάλντο να παρουσιαστεί στην προετοιμασία «λόγω αεροπλάνου» πέρασε στο ντούκου, το να έκανε τον κέρβερο σε δύο αναπληρωματικούς θα ήταν τζάμπα μαγκιά. Και στο φινάλε μια χαρά μπορούν να παίζουν στην ίδια ομάδα δύο παίκτες που δεν γουστάρονται. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ρωτήσει τον σημερινό πρόεδρο της ΑΕΚ. Χρόνια έπαιζε μαζί με τον Τσιάρτα, χωρίς στα αποδυτήρια να έχουν ανταλλάξει ματιά. Εκεί όμως που η ματιά μέτραγε ήταν στο γήπεδο, που η φάση με τον Τσιάρτα να στήνει την μπάλα και να τη σεντράρει στον κενό χώρο για να σκοράρει με κεφαλιά ο Νικολαΐδης είχε επαναληφθεί τόσες φορές, που νόμιζες ότι την έβλεπες σε ριπλέι.

Διαβάζοντας τις προετοιμασίες με τις υπέροχες ατάκες στην προπόνηση, του στυλ «Κοίτα γκολάρα που έβαλα», που πέφτουν όλοι κάτω από τα γέλια, τις «νέες μεταγραφές», που είναι πάντα παλιές απογοητεύσεις και τα βασανιστήρια του Σούιτσα, που οι παλιοί του πιστοί τον θυμούνται από την εποχή που πέταγε μπαλάκι του τένις στον Σάκη Χιώτη, νιώθω σαν τον πιστό τη Μεγάλη Τετάρτη. Ο οποίος πρέπει να κάνει ότι πιστεύει ότι ο Χριστός σταυρώθηκε, αν και το ξέρει ότι σε ένα τριήμερο θα αναστηθεί. Πάντα τα ίδια… Το μόνο που κάνει φέτος τη διαφορά είναι το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Στον οποίο από την εποχή που ο Ρότζερ Σπράι είχε ξεκωλιάσει (μεταφορικά, φυσικά) τον Ρενέ Χένρικσεν στέλνοντάς τον να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες της κερκίδας, έχει να εμφανιστεί τέτοια μορφή όπως ο Τρομερός Τεν Κάτε. Διαβάζεις το ρεπορτάζ του Σακελλαρίου και το καταλαβαίνεις ότι δεν είναι χτενισμένο. Δεν υπάρχουν φράσεις όπως το «Παιδιά, θα πρέπει να προσέχετε τις πάσες σας», ούτε «Λουκά, να έχεις γρήγορες επιστροφές». Το διαβάζεις και το καταλαβαίνεις ότι ο MC Kate έχει την ψυχή ράπερ του Ντιτρόιτ. Φράση χωρίς το «fuck» είναι σαν να λείπει το ρήμα. Και έτσι όπως τον κόβω, με την πρώτη κυρία που θα του κουνηθεί, τέρμα τα πολιτισμένα «Τα προβλήματα πρέπει να λύνονται ανάμεσά μας στα αποδυτήρια» του Πεσέιρο. Θα έχει «Πάμε μια βόλτα έξω να τα πούμε οι δύο μας ήσυχα. Και παιδιά, την πορτοκαλάδα του νεαρού ας την πιει κάποιος άλλος, διότι όταν γυρίσω θα είμαι μόνος».

Εδώ να ζητήσω μια συγγνώμη από τους fans των ρεπορτάζ των προετοιμασιών. Πριν από τέσσερις μέρες ο Χελάκης το έγραψε ότι, επηρεασμένος από τη γνώμη μου, είπε στους ρεπόρτερ που καλύπτουν τις προετοιμασίες να μαζέψουν τις υπερβολές. Τα αποτέλεσμα είναι τραγικό. Διαβάζω Ολυμπιακό και ο Μοιρώτσος γράφει ότι ο Οσκαρ Γκονθάλεθ είναι άφαντος στις προπονήσεις. Δηλαδή τι; Τόσο γρήγορος που δεν προλαβαίνουν να τον δουν; Οχι. Αφαντος σαν κομπάρσος του Μπεν Χουρ. Αφαντος που μπορεί να έχει πάει πρώτος στην προπόνηση και ο Βαλβέρδε να του βάλει πρόστιμο επειδή δεν το παρατήρησε. Εξαφανιζόλ. Βέβαια, ο Μοιρώτσος συμπληρώνει στο τέλος της παραγράφου ότι ο Γκονζάλεθ έχει το ελαφρυντικό ότι «τώρα έχει αρχίσει να μπαίνει στον ρυθμό των συμπαικτών του». Αλλά θέλει πολύ καλή θέληση να ψηθείς ότι μια μέρα ο Οσκαρ θα βγάλει μάτια, αλλά πρώτα πρέπει να μπει στον ρυθμό της προπόνησης του Τζόρτζεβιτς και του Στολτίδη… Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι: Γιώργαρε Χελάκαρε, μία σαχλαμάρα είπα. Ξέχνα το και πες στα παιδιά να ξαναγυρίσουμε στις χαρούμενες μέρες των περασμένων χρόνων, όταν στην προετοιμασία μέχρι και ο Φερέρ έλεγε ατάκες που πέφτανε κάτω.


Τι σκοπεύει να κάνει η ομοσπονδία της άρσης βαρών με το πρόστιμο των 400.000 δολαρίων που της επέβαλε η Παγκόσμια; Οτι θα το πληρώσει είναι γνωστό, αν θα κινηθεί να αποζημιωθεί όμως από την Τσουλί και τους Κινέζους, που υποτίθεται ότι έστειλαν τη λάθος παρτίδα, δεν είναι. Και στην περίπτωση που δεν το κάνει, σημαίνει ότι δουλεύανε ψιλό γαζί όλη την κοινωνία.