Η πλουμιστή φουστανέλα του «δράκου»

Η Εθνική ομάδα του τουρνουά «Ακρόπολις» ήταν ώρες ώρες απολαυστική. Οσοι ανηφόρισαν στο ΟΑΚΑ για να ψηλαφίσουν τον τύπον των ήλων και να αφουγκραστούν τις δυνατότητες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είναι προφανές ότι έφυγαν από το γήπεδο χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Η ομάδα είναι γκραν φαβορί για μία από τις προνομιούχες θέσεις του Προολυμπιακού τουρνουά και -εφόσον πάνε όλα δεξιά- εξαιρετικά επικίνδυνο αουτσάιντερ για τους Αγώνες του Πεκίνου.

Αν και δεδηλωμένος «φαν» της Εθνικής, άλλο ευχαριστήθηκα περισσότερο εγώ τις μέρες που προηγήθηκαν στο Μαρούσι.

Δεν κομίζει γλαύκα στην Αθήνα όποιος γράψει ότι το κοινό τέτοιων αγώνων δημιουργεί απολαυστική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, τα δεδομένα της φετινής σεζόν δημιουργούσαν ανησυχίες. Μεταξύ αστείου και διόλου αστείου, ένας συνάδελφος έλεγε πριν από το «Ακρόπολις» ότι για πρώτη φορά θα πρέπει να εφαρμοστεί ο κανονισμός του «70-30» σε αγώνες της Εθνικής ομάδας: 70% θα την υποστήριζαν δίχως περιστροφές και 30% θα διαχώριζαν τη θέση τους λόγω της συμπεριφοράς του Γιαννάκη στους τελικούς της Α1! Προσωπικά φοβόμουν ότι θα είχαμε μειωμένη προσέλευση, ότι όσοι ξίνισαν τα μούτρα τον Μάιο θα προτιμούσαν να μείνουν σπίτι παρά να δουν από κοντά την ομάδα του Γιαννάκη.

Η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Και έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα, όχι μόνο στις «Κασσάνδρες», αλλά στον ίδιο τον οπαδισμό.

Ο αριθμός των φιλάθλων που πήγαν στο γήπεδο μέσα στο τριήμερο ήταν πενταψήφιος: 10.000 άτομα, ίσως και περισσότερα. Δεν το μετάνιωσαν δα. Στο Προολυμπιακό τουρνουά προμηνύεται κοσμοπλημμύρα. Οσοι διψούσαν για ωραίο μπάσκετ και ήσυχη, οικογενειακή ατμόσφαιρα δεν πτοήθηκαν ούτε από το ακριβό εισιτήριο (15 ευρώ γενική είσοδος), ούτε από το υποχρεωτικό ξενύχτι ένεκα των απαιτήσεων της ΕΡΤ. Ακούς εκεί τζάμπολ στις 10 μ.μ.!

Κανένας δεν ασχολήθηκε με την... άλλη ομάδα του «δράκου». Οσοι παρακολουθούν και αγαπούν την Εθνική ομάδα δεν είναι βαμμένοι αμετανόητοι οπαδοί, αλλά φυσιολογικοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το αυτονόητο. Οσο «κατακριτέες» και «προκλητικές» είναι οι εκδηλώσεις των παικτών του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού στη διάρκεια των αγώνων πρωταθλήματος, άλλο τόσο θα πρέπει να θεωρηθούν και αυτές του προπονητή Γιαννάκη. Γιατί θα έπρεπε να φέρεται διαφορετικά στη συλλογική του καριέρα ο Γιαννάκης από τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά, τον Μπουρούση ή τον Τσαλδάρη; Είναι πιο πλουμιστή η δική του φουστανέλα; Ή μήπως έχει κανένα ιερό καθήκον ο προπονητής να παίζει ρόλο εθνικού ήρωα και υπερκομματικής φιγούρας; Οσο κι αν στον Γιαννάκη αρέσει αυτό το προφίλ, δεν παύει να είναι «παράπλευρη συνέπεια».

Στην πραγματικότητα, η μοναδική του υποχρέωση στη θητεία του στον Ολυμπιακό είναι να κινείται μέσα στα πλαίσια των κανονισμών, όπως τους ορίζουν η διοργανώτρια αρχή και οι διαιτητές. Ο κοσμάκης το καταλαβαίνει αυτό και δεν ξεχνά τις υπερβολικές αντιδράσεις του «δράκου» στα μεγάλα ματς της Εθνικής την τελευταία τετραετία (π.χ. στον ημιτελικό του περσινού Ευρωμπάσκετ με την Ισπανία). Η ειδοποιός διαφορά, τότε, είχε να κάνει με τον βαθμό ανοχής. Οι Ελληνες διαιτητές φοβούνται να δείξουν το «Τ», ενώ οι ξένοι δεν διστάζουν δευτερόλεπτο.