Το έγκλημα όσων κάθονται στα συμβόλαιά τους

Εχω μια φρικτή υποψία: ότι η πλειονότητα των φίλων του Αρη, τουλάχιστον όσων είναι αρκετά ένθερμοι ώστε να συχνάζουν στο γήπεδο, δεν θα χρειαζόταν ειδικές παραινέσεις για να «λούσει» τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Οπως επίσης είμαι βέβαιος ότι η μεγάλη πλειονότητα των «γαύρων» και των «βάζελων» συναινούσε στα άγρια καψόνια σε βάρος των Πουρσανίδη - Οφορίκουε και Μπόατεγκ αντιστοίχως. Στην καλύτερη περίπτωση απλώς αδιαφορούσε. Οι περισσότεροι από όσους δυσφορούσαν απλώς δεν είχαν πεισθεί ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες ήταν άχρηστοι για την ομάδα. Διότι κατά τ’ άλλα, στο «επί της αρχής» που λέμε…

Από το επεισόδιο σε βάρος του Πάουλο Σόυζα και τα βάσανα του Οφορίκουε μέχρι τους τραμπουκισμούς στους Θρακομακεδόνες, όλα συνηγορούν: το εθιμικό δίκαιο (και) της κερκίδας δεν έχει σοβαρές αναστολές. Κατά βάση σέβεται το άγραφο «δικαίωμα» των ΠΑΕ να κάνουν ποικιλοτρόπως τον βίο αβίωτο σε ποδοσφαιριστές, ώστε να τους εξαναγκάζουν είτε να παραμείνουν στην ομάδα παρά τη θέλησή τους, είτε -συχνότερα- να ξεκουμπιστούν κακήν κακώς παραιτούμενοι των όποιων δικαιωμάτων απορρέουν από τα συμβόλαιά τους. Προσέξτε ποια έκφραση επικρατεί όταν συζητούνται τέτοια θέματα: «Κάθεται πάνω στο συμβόλαιό του». Το ρήμα παραπέμπει σε βολεμένο ή σε... κλώσα. Με λίγη κακή φαντασία ακόμη και σε εκβιαστή. Λες και το συμβόλαιο είναι προϊόν εγκλήματος.

Ποιον ακριβώς εκβιάζει ο ποδοσφαιριστής όταν αξιώνει τον σεβασμό των όρων του συμβολαίου του; Την αγαθή, καλοσυνάτη ΠΑΕ που πιάστηκε κορόιδο όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις; Α, όχι μόνο: όποιος ποδοσφαιριστής δεν ανέχεται να θεωρείται το συμβόλαιό του χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας, σε τελική ανάλυση «προσβάλλει τον λαό της ομάδας». Τι θα πει «από πού κι ως πού»; Από εκεί που αρχίζει να εφαρμόζεται μεταβατική ιδιότητα μέχρι το –εξ ορισμού απροσδιόριστο– ανώτατο σημείο λογικής αυθαιρεσίας! Ο οπαδός ταυτίζεται με μία ομάδα, διότι επιθυμεί να νιώθει νικητής έστω και διά αντιπροσώπου. Την ομάδα την εκπροσωπεί η διοίκηση της ΠΑΕ. Κατά συνέπεια, όποιος έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς» με την ΠΑΕ είναι εχθρός του κόσμου, εξαιρουμένων των περιπτώσεων κατά τις οποίες οι οπαδοί «αντιπολιτεύονται» τη διοίκηση.

Παράδειγμα εξαίρεσης: κάποτε ο Ολεγκ Προτάσοφ βρέθηκε στα μαχαίρια με τη διοίκηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός, διότι δεν του είχαν καταβληθεί τα δεδουλευμένα. Ο παίκτης είχε την ευτυχία να ακούει συνθήματα υπέρ αυτού και σε βάρος του Αργύρη Σαλιαρέλη. Η διαμαρτυρία για τη φαλκίδευση ενός στοιχειώδους δικαιώματός του έγινε «σημαία ευκαιρίας». Γιατί; Διότι ήταν η εποχή κατά την οποία στο (παλιό) Καραϊσκάκη ένα σύνθημα ακουγόταν συχνότερα κι από το «θρύλε, ολέ». Ηταν το «στείλτε τον Αργύρη στη φυλακή, να δούμε άσπρη ημέρα οι Ολυμπιακοί». Υπό κανονικές συνθήκες εύρυθμης λειτουργίας μιας ΠΑΕ, είδατε ποτέ οπαδούς να εκφράζουν μαζικά τη δυσφορία τους όταν η διοίκηση αποδεικνύει ότι θεωρεί συστατικό στοιχείο αυτού του «εύρυθμου» το ρίξιμο επαγγελματιών αθλητών -με ποικίλες μεθόδους άσκησης ψυχολογικών πιέσεων;

Α, κι ας μη μου πει κανείς πως άλλο είναι η απληρωσιά κι άλλο οι μεθοδεύσεις καταστρατήγησης συμβολαίων. Πρώτον, διότι δυσκολεύομαι να κατατάξω τις ωμότητες σε ανεκτές και μη. Δεύτερον, επειδή δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κανένα -ορατό διά γυμνού οφθαλμού- κύμα συμπαράστασης στους παίκτες του Αρη, τότε που η μεν ΠΑΕ έμπαινε στο άρθρο 44, εκείνοι κινδύνευαν να χάσουν τα λεφτά τους.

Ο οπαδός που ταυτίζεται απολύτως με την ομάδα-ΠΑΕ θεωρεί ενίοτε δική του… μαγκιά κάθε αποτελεσματική επίδειξη αμοραλισμού εκ μέρους της διοίκησης. Υπάρχει κάτι άλλο που τροφοδοτεί τη συναίνεση των (περισσότερων) οπαδών σε όσα προαναφέραμε; Δυστυχώς, ναι, υπάρχει κι άλλη πηγή κι ό,τι αναβλύζει από εκεί είναι ακόμη χειρότερο. Συνέχεια –και τέλος– αύριο.