Ο άνθρωπος που βλέπει τους παίκτες να έρχονται

Γράφει ο Miχαλης Τσαπίδης

Τα ανοιχτά μεταγραφικά μέτωπα του Παναθηναϊκού είναι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Τζεμπούρ, ο Πεγεράνο και ο Γκάμπριελ. Τουλάχιστον τα φανερά. Τα γνωστά. Στο μεταξύ, έχουν κλείσει ευνοϊκά για τον ΠΑΟ οι υποθέσεις του Ρουκάβινα, του Χριστοδουλόπουλου και του Κλέιτον, αλλά δυσμενώς εξελίχθηκε η προσπάθεια απόκτησης του Αβραάμ Παπαδόπουλου.

Αν αναζητηθεί κοινός παρανομαστής στις οκτώ ετερόκλητες, λίγο έως πολύ, περιπτώσεις, αυτός είναι ένας: σε καμία δεν φαίνεται να έχει λόγο ο Τεν Κάτε. Γι' αυτό μάλλον είναι και ετερόκλητες. Ο Ολλανδός δεν παίρνει παίκτες, παρά μόνο υπόσχεται θεαματικό ποδόσφαιρο την προσεχή σεζόν, αναλύει το 4-3-3 και το 4-2-3-1 και περιμένει τα υπόλοιπα κομμάτια για να συνθέσει το παζλ. Ο Τεν Κάτε προφανώς έχει αποφασίσει να διαχειριστεί το υλικό τού Παναθηναϊκού. Οχι να το διαλέξει. Αυτό το κάνουν άλλοι. Ο Βγενόπουλος, ο Πατέρας, ο Αντωνίου.

Οι μεταγραφές των προπονητών, βέβαια, δεν είναι σώνει και καλά ο καλύτερος τρόπος για να χτίσεις μια καινούργια ομάδα. Γιατί μια μέρα ο προπονητής που τους επιλέγει φεύγει και έρχεται ο επόμενος, που δεν τους θέλει και τότε αρχίζουν οι δυσκολίες. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι σαν διαμέρισμα που το δίνει ο ιδιοκτήτης από τον έναν ενοικιαστή στον άλλον ύστερα από ένα χέρι βάψιμο και επισκευάζοντας τον θερμοσίφωνα που τρέχει. Ομως, ο Τεν Κάτε δείχνει να έχει φτάσει στο άλλο άκρο. Μοιάζει με τον άνθρωπο που βλέπει τα τρένα να περνούν. Αυτός βλέπει τους παίκτες να έρχονται...

Ολοι οι προηγούμενοι προπονητές του Παναθηναϊκού έκαναν τουλάχιστον μία μεταγραφή. Ο Μαλεζάνι ανάλαβε χειμώνα και το επόμενο καλοκαίρι πήρε τον Σέριτς. Ο Μπάκε πήρε τον Αντονσον. Ο Μουνιόθ προώθησε τον Νίνη. Ο Πεσέιρο εισηγήθηκε την απόκτηση του Ενακαρίρε. Μέχρι και ο Σουμ, που λειτουργούσε υπό τη σκιά του Ζάετς, είχε πάρει μαζί του από τη Μακάμπι τον Ζουτάουτας.

Το μόνο κακό στις μεταγραφές των προπονητών είναι πως δεν συνοδεύονται από γαργαλιστικές ιστορίες. Συνήθως είναι ξενέρωτες. Η δουλειά γίνεται με ένα-δυο τηλεφωνήματα σε μάνατζερ και παίκτες και τέλος. Ο αντίποδας της αδράνειας Τεν Κάτε στον Παναθηναϊκό, λοιπόν, είναι πως στους «πράσινους» τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Είναι πιο ενδιαφέροντα. Παραδείγματος χάριν, η ιστορία της μεταγραφής Χριστοδουλόπουλου στο κότερο του Πατέρα. Απλώς τον παίκτη πρώτα τον «είδε» το ντεκ του προέδρου και μετά ο Τεν Κάτε.