Απευθυνθείτε σε κάποιον ένθερμο οπαδό του «γερμανικού δόγματος». Ξέρετε, εκείνον που θεωρεί ότι ρέει στο αίμα των Γερμανών η -ακλόνητη και διαχρονική- ικανότητα να επικρατούν προς το τέλος των αγώνων. Ναι, μιλάμε (και σήμερα) για τη στρεβλή -όπως ήδη αναφέραμε- απόδοση της ατάκας Λίνεκερ. Βοηθήστε, λοιπόν, τον οπαδό του συγκεκριμένου κλισέ να εξασκήσει τη μνήμη και την κρίση του.
Ρωτήστε τον: σε τι οφειλόταν η συγκλονιστική ανατροπή που πέτυχε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε βάρος της Μπάγερν Μονάχου, στο τελευταίο δίλεπτο του τελικού Τσάμπιονς Λιγκ, το 1999; Γιατί οι Ολλανδοί απέκλεισαν τους Γερμανούς στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1988, σκοράροντας στο 74ο και 88ο λεπτό; Τι έφταιξε στο Πανευρωπαϊκό του 1984 και οι Γερμανοί αποκλείστηκαν, με γκολ που σημείωσαν οι Ισπανοί στην εκπνοή της αναμέτρησης; Πώς ακριβώς κρίνεται μια εθνική ομάδα που σε τελικό Μουντιάλ (1986) ναι μεν μετατρέπει το 0-2 σε 2-2, αλλά στο «παρά τέσσερα» δέχεται τρίτο γκολ και ηττάται; Να δεχθούμε ότι παρέδωσε μαθήματα «γερμανοπρέπειας» τόσο καλά και με τόσο εντατικό ρυθμό, ώστε στο τέλος του αγώνα επωφελήθηκαν οι... μαθητευόμενοι Μαραντόνα και Μπορουσάγκα;
Εικάζω ότι ο συνομιλητής σας για όλα τα παραπάνω θα αναζητήσει εξηγήσεις «γήινες». Ποδοσφαιρικές. Για ομάδες, παίκτες, τακτική προπονητών που ανέλαβαν ή όχι κάποιο ρίσκο, κ.λπ. Ούτε... αιματολογία ούτε προγονικά κληροδοτήματα και λοιπές ανοησίες. Το να λες πως η νίκη που κατακτάται στα τελευταία λεπτά αποτελεί γερμανικό χαρακτηριστικό (ή προνόμιο) είναι τόσο ανόητο όσο και η ιδέα ότι λουκάνικα παράγονται μόνο -ή κυρίως- στη Φρανκφούρτη. Της συγκεκριμένης πόλης τα λουκάνικα μπορεί να είναι τα πιο (δια)φημισμένα, δεν παύουν όμως να αντιστοιχούν σε απλό τμήμα ενός τεράστιου συνόλου.
Η «νίκη της τελευταίας στιγμής» χρονολογείται από καταβολής ποδοσφαίρου. Φυσικά ανθεί και στα Euro, από τότε που αυτά ονομάζονταν Κύπελλα Εθνών. Να, φερ' ειπείν, το 1964 η Ισπανία κέρδισε το τρόπαιο επιτυγχάνοντας στο 84' το νικητήριο τέρμα της σε βάρος των Σοβιετικών. Από τότε (κι ακόμη παλιότερα) μέχρι το Ελλάδα - Τσεχία του 2004 και τα φετινά, το φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Συχνά. Στο φετινό Euro σημειώθηκαν εννέα τέρματα που καθόρισαν «στο παρά κάτι» την έκβαση αγώνων, δίχως να υπολογίζουμε όσα επιτεύχθηκαν σε αναμετρήσεις στερούμενες βαθμολογικής σημασίας. Εκείνο του Λαμ, βεβαίως, προβλήθηκε ως επιβεβαίωση του γνωστού κλισέ. Τα άλλα, βλέπετε, διέφεραν!
Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι τα τελευταία (ας πούμε δέκα) χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διακρίνεται περισσότερο όλων για την ικανότητά της να «χτυπά» επιτυχώς προς το τέλος αγώνων. Με την επιφύλαξη που επιβάλλει το ενδεχόμενο να με απατά η μνήμη μου, σε συνδυασμό με την απροθυμία μου να «βουτήξω» μεσημεριάτικα σε θάλασσες αρχείων και στατιστικών, λέω: δεν νομίζω να συμπεριλαμβάνονται οι γερμανικές ομάδες σε εκείνες που έπονται. Αλλά κι αν ακόμη σφάλλω, δικαιούμαι να επικαλεστώ το κριτήριο της αποτελεσματικότητας, που τόσο λατρεύουν οι οπαδοί του περί ου ο λόγος κλισέ: εάν οι Γερμανοί ήσαν «καταδικασμένοι να κερδίζουν στο τέλος», τι στην ευχή, αυτή η ζηλευτή «καταδίκη» όλο και κάποιο γερμανικό τρόπαιο στο Τσάμπιονς Λιγκ θα απέφερε, πέραν εκείνου που κέρδισε η Μπάγερν στα πέναλτι, το 2001. Οχι;
Τα κλισέ «δικαιώνονται» με αξιολογήσεις βασιζόμενες σε δύο μέτρα και σταθμά. Εν προκειμένω, στα υπαρκτά γερμανικά επιτεύγματα (αυτού του είδους) είθισται να προστίθενται και ορισμένα «κατά φαντασίαν». Κάποια που δεν θα αναφέρονταν καν, εάν δεν επρόκειτο για Γερμανούς! Αλήθεια, έχει καμία σχέση το επικό 3-3 (από 1-3) του 1982 με τη Γαλλία ή το 2-2 (από 0-2) του 1976 (κι ας επικράτησαν στα πέναλτι οι Τσεχοσλοβάκοι) με κάποια 1-0 της τελευταίας στιγμής επί του... Μαρόκου το 1986 ή της αδύναμης Πολωνίας του 2006; Είναι σαν να υποτάσσουν με την ψυχή στο στόμα στο 87' ή το 91' ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός την Καλαμαριά και τον Εργοτέλη και την επόμενη ημέρα ο Τύπος να αναδεικνύει ως βασικό θέμα την... ευψυχία «γαύρων» και «βάζελων»!
Εστω κι έτσι, τα τελευταία χρόνια το «κλισέ» ασθμαίνει. Πολύ φυσικό. Οι Γερμανοί αποτυγχάνουν να κερδίσουν κάποιο Euro ή Μουντιάλ, ακόμη κι όταν φθάνουν στη βρύση. Αυτό καθιστά τον κόσμο περισσότερο επιφυλακτικό απέναντι σε τέτοια δόγματα. Τα γερμανικά ποδοσφαιρικά «ντεπόζιτα» δεν πάσχουν από έλλειψη μεθοδικότητας, θέλησης ή φυσικής κατάστασης -αλίμονο, ποτέ δεν έπασχαν από αυτά. Περισσότερο ταλέντο χρειάζονται. Αν το βρουν, θα επιβραβευθούν. Διαφορετικά, οι φίλοι τους θα συνεχίσουν να περιμένουν τη στιγμή κατά την οποία ο Μπάλακ θα σκοράρει στο 88' εναντίον των Νήσων Φερόε και θα... δικαιωθεί ο Λίνεκερ -που για πέναλτι μίλησε, αλλά τέλος πάντων....
Ευτυχώς, το ταλέντο εξακολουθεί να διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο. Ξέρετε, δεν έλειπε από την Μπάγερν το ταλέντο στα χρόνια της κυριαρχίας της (1974, 1975, 1976), έστω κι αν η ομάδα εκείνη απέδιδε ποδόσφαιρο λιγότερο ελκυστικό απ' όσο θα μπορούσε να προσφέρει. Κάποιοι αποδίδουν μονομερώς στο πείσμα και την καλή φυσική κατάσταση την ικανότητα εκείνης της Μπάγερν είτε να «σώζει παρτίδες» στο... 119' (γκολ του Σβάρτσενμπεργκ στον πρώτο τελικό με την Ατλέτικο) είτε να «καθαρίζει» στα δεύτερα 45λεπτα των τελικών -το 1975 και 1976. Ας θυμηθούν, όμως, κάτι: το 1973 η Μπάγερν, όταν βρήκε στο διάβα της τον πολύ καλύτερο (τότε) Αγιαξ, ηττήθηκε 4-0 δεχόμενη και τα τέσσερα στο δεύτερο μέρος. Διότι ανέκαθεν μετρούσε η ποιότητα!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
