Από τη στιγμή που ένας παίκτης το σκέφτεται πολύ να έρθει στην Ελλάδα η ομάδα πρέπει να κάνει πίσω.

«Παρακαλετό χαφ, ξινή ομάδα», για να παραφράσω και ένα αρχαίο γνωμικό του Αριστοφάνη. Από τη στιγμή που ένας παίκτης το σκέφτεται πολύ να έρθει στην Ελλάδα, η ομάδα πρέπει να κάνει πίσω. Είναι κουταμάρα να τον «ψήσει» και να τον πάρει. Είναι το «αξίωμα Ζάχοβιτς», o οποίος είχε πάει στον Ολυμπιακό έπειτα από πίεση του πρόεδρου της Πόρτο και μετά έκανε τη ζωή ποδήλατο σε όλη την κοινωνία. Νομίζω ότι κάπως έτσι θα κατέληγε και η ιστορία με τον Ντούσερ στην περίπτωση που η Σανταντέρ έπαιρνε τα τέσσερα εκατομμύρια και του έλεγε να πάρει δρόμο. Ο Αργεντινός πιθανόν να «ψηνότανε», πιθανόν να τσίμπαγε και από τα παραπάνω λεφτά που θα έπαιρνε στον Ολυμπιακό, αλλά έτσι δεν γίνεται προκοπή. Οι ομάδες πρέπει να παίρνουν παίκτες που βλέπουν την κίνηση σαν πρόοδο στην καριέρα τους και όχι ευρωσυλλέκτες που σφίγγουν τα δόντια για να πάρουν ό,τι έχουν λαμβάνειν και να εξαφανιστούν.

Παράδειγμα ο Ισμαέλ Μπλάνκο. Μικρό παιδί χαρά γεμάτο είναι ο Αργεντινός. Εάν είχε μείνει στην Αργεντινή θα έπαιζε εναντίον της Φεροκαρίλ και της Μπεν Χουρ και άντε να καθάριζε ένα κατοστάρικο τον χρόνο. Στην ΑΕΚ όχι μόνο η κερκίδα τον λατρεύει, αλλά μέσα σε ένα χρόνο διπλασίασε τα 250 χιλιάρικα που είχε υπογράψει. Οχι να φύγει από την Ελλάδα, αλλά ούτε να τον διώξεις δεν μπορείς τον Μπλάνκο. Οχι δηλαδή ότι υπήρχε και περίπτωση να φύγει. Είχαμε ξεκινήσει με το ενδιαφέρον διάφορων ομάδων, είχαμε φτάσει να τον θέλει η Αλ Αχλί, να έχει προτείνει 3,5 εκατομμύρια ευρώ και να ετοιμάζεται να δώσει κι άλλα και τελικά καταλήξαμε ότι υπήρχε ένα προφορικό ενδιαφέρον και αν υπήρχε και αυτό...
Οχι δηλαδή ότι με τον Βασίλη Τοροσίδη η ιστορία είναι πολύ διαφορετική. Με τον Τοροσίδη είχαμε βγάλει μια σεζόν να τον παρακολουθεί τις μονές αγωνιστικές η Λιόν και τις ζυγές η Γιουβέντους. Σε σύγκριση με τους άλλους μια χαρά πήγε στο Euro, αλλά μετά… Μετά άκρα του τάφου σιωπή. Εκανε και μια δήλωση ο Τοροσίδης ότι συγκεντρώνεται στις υποχρεώσεις του στον Ολυμπιακό και με το που αρχίσει το πρωτάθλημα Γιουβέντους και Λιόν ξαναπιάνουνε δουλειά.

Πέταξε το τάλιρο του Τοροσίδη και πήγε εκεί που βρίσκονται και τα λεφτά για τη μεταγραφή του Παπασταθόπουλου. Στην περίπτωση του Παπασταθόπουλου υπήρξε μεγαλύτερη σεμνότητα. Είχαμε ξεκινήσει από τα 3,5, που μοιάζει ο γούρικος αριθμός για τις μεταγραφές της ΑΕΚ, και περιμέναμε την καλύτερη πρόταση. Στο τέλος η πρόταση αποδείχθηκε τύπου «Αλ Αχλί» και ο Παπασταθόπουλος μένει και εφέτος.

Στον Παναθηναϊκό με τον Μόρις και τον Παπαδόπουλο η περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική. Το mutual fund ξέρει πόσο θέλει να πάρει αν τους πουλήσει, αλλά για την ώρα αγοραστής δεν φαίνεται ούτε με κιάλι. Εδώ έρχεται να δέσει ένα ακόμα μεταγραφικό αξίωμα. Αν θέλεις να πουλήσεις ένα παίκτη, ποτέ μη λες ότι δεν τον χρειάζεσαι. Τα ονόματα του Παπαδόπουλου και του Μόρις έχουν τόσο λίγο ενδιαφέρον που υπάρχουν μέρες που δεν εμφανίζονται στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Προσθέστε σε αυτό το σημείο και την παράμετρο ότι, αν δοθούν στην Ελλάδα, η τιμή τους θα είναι πολύ υψηλότερη από όσα θέλει ο Παναθηναϊκός για να πάνε σε ομάδα του εξωτερικού και έχουμε μια περίπτωση που ο πωλητής έχει φέρει τον εαυτό του σε αδιέξοδο. Μια περίπτωση ανάλογη με αυτή της μεταγραφής του Ζούλιο Σέζαρ από τον Ολυμπιακό, που κατέληξε να γίνει αποδέσμευση με κάποια ψιλά χρωστούμενα στον παίκτη να διαγράφονται.

Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έκανε γνωστό στον μάνατζερ του παίκτη ότι δεν τον χρειάζεται για την επόμενη σεζόν οι προτάσεις που ακουγόταν ότι έχει από ξένες ομάδες έγιναν μπουχός. Ο λόγος είναι ότι οι μάνατζερ σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ενδιαφέρονται να βρουν ομάδες που να πληρώνουν λεφτά στην προηγούμενη. Πολύ περισσότερο τους συμφέρει να απηυδήσει η παλιά ομάδα ότι θα βρεθεί αγοραστής και να πάνε τον παίκτη στην καινούργια ως ελεύθερο κλείνοντας καλύτερο συμβόλαιο. Αν υπάρχει όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον στην αποδέσμευση του Σέζαρ, είναι ότι για πρώτη φορά από όσο θυμάμαι ο Ολυμπιακός βάζει όρο σε παίκτη που αποδεσμεύει ότι δεν θα πάει σε άλλη ελληνική ομάδα. Γιατί; Γιατί στον Ολυμπιακό όλα θα τα αντέχανε, αλλά να πάει ο Σέζαρ στην ΑΕΚ του Ριβάλντο και να βρεθούνε και κερατάδες και δαρμένοι δεν αντεχόταν με τίποτα.

Ολα όμως αντέχονται εκτός από το να συνεχιστεί η πλειοδοσία για τη μεταγραφή του Ούρκο Πάρντο. Μετά τις τιμές του πετρελαίου αν υπάρχει κάτι που κλυδωνίζει το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι οι διακυμάνσεις στην τιμή του «γαλανόλευκου» αίλουρου. Η υπόθεση Πάρντο ξεκίνησε πριν από ένα τρίμηνο όταν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ενδιαφερόντουσαν να τον πάρουν με 800 χιλιάρικα. Μετά ενδιαφέρθηκε η Λα Κορούνια και ανέβασε την τιμή στο 1,2. Τώρα ο ιδιοκτήτης της Ραπίντ Βουκουρεστίου δηλώνει ότι έκλεισε τον πορτιέρο της Εριδος με 1,5, αλλά στον Ηρακλή λένε ότι οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται. Πριν λοιπόν ο Πάρντο δημιουργήσει πληθωρισμό που θα βογκήξει η Ευρώπη δεν φιλοτιμείται μια ελληνική ομάδα να κάνει προσφορά; Οχι πολλά. Εξακόσια χιλιάρικα και βλέπω τον Πάρντο να πουλιέται σε συσκευασία δώρου με κορδελάκι.