Ελεύθερος, όχι δουλοπάροικος

Αλλά και στον Ολυμπιακό δεν είχαν βάλει τον Πουρσανίδη και τον Οφορίκουε να τρέχουν πίσω από τις μπουλντόζες που έφτιαχναν τον Ρέντη μέχρι να μπαφιάσουν και να λύσουν τα συμβόλαιά τους; Δεν έβγαιναν μέλη των οργανωμένων στο TV Magic να στέλνουν προειδοποιήσεις στον Μπερμούντες, ότι καλύτερα να λύσει το συμβόλαιο αλλιώς να σταματήσει να κυκλοφοράει; Στον Παναθηναϊκό δεν είχαν στείλει τον Μπόατενγκ να προπονείται τα χαράματα; Δεν είχε γίνει ο τσαμπουκάς με το κρασί του Πάολο Σόουσα στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, την εποχή που πολλοί θα ήθελαν ο Πορτογάλος να τα μαζεύει; Στην ΑΕΚ η ομάδα του Νικολαΐδη δεν είχε δείξει και μεγάλο ενδιαφέρον να εξιχνιάσει το «ντου avec ξύλο» στους Θρακομακεδόνες; Οχι τουλάχιστον τόσο όσο είχε δείξει για να εκδιώξει τους οργανωμένους που είχαν κάνει τα επεισόδια στο Περιστέρι. Πολλοί που διαβάζουν την εφημερίδα ήταν βρέφη, αλλά πριν από 18 χρόνια στον ΠΑΟΚ έριχναν ψιλές και έσκαγαν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του Μάικ Σμολ, μέχρι ο Αγγλος να απηυδήσει και να φύγει. Οι ιστορίες καφρίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουν τελειωμό. Μόνο που όλα είναι εγκλήματα. Και το έγκλημα του ενός δεν αναιρεί το έγκλημα του άλλου.

Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος γεννήθηκε ελεύθερος πολίτης και όχι δουλοπάροικος. Σαν ελεύθερος πολίτης υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την ομάδα του και είναι δικαίωμά του να το ανανεώσει, να μην το ανανεώσει, να σταματήσει το ποδόσφαιρο ή ό,τι γουστάρει. Επίσης κανένας δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να πάει σε μια συγκεκριμένη ομάδα. Είτε είναι ο Παναθηναϊκός, είτε ο Ολυμπιακός, είτε η Πολόνια Μπίτομ. Η μόνη υποχρέωση που έχει ο Παπαδόπουλος είναι να παράσχει τις ποδοσφαιρικές του υπηρεσίες κάτω από τις προβλεπόμενες πολιτισμένες συνθήκες. Τις οποίες υποχρεούται να εξασφαλίζει η διοίκηση της ομάδας του και στην περίπτωση που αδυνατεί οι αρχές, δηλαδή η Αστυνομία. Φυσικά κάποιοι μπορούν να βρίζουν τον Παπαδόπουλο, να του σπάνε το αυτοκίνητο, να του απάγουν τον σκύλο (αν έχει) ή τη μαμά (που ελπίζω να έχει). Ολες οι παραπάνω πράξεις είναι αδικήματα για τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθούν δύο αρχές εκπροσωπούμενες από δύο άτομα.

Πρώτον, τον κύριο Αντώνη Αντωνιάδη, πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών. Αλλά πώς να ασχοληθεί ο χριστιανός; Αντιπρόεδρος της μιας από τις δύο ομάδες που διεκδικούν τον Παπαδόπουλο είναι ο Αντωνιάδης. Αρα αυτόματα μπλέκεται στην αγοραπωλησία. Ο δεύτερος, που θα περίμενα να ασχοληθεί, είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης. Σαν παλιός αθλητής του Αρη περίμενα να πάρει θέση. Οχι «καταδικάζω» και τα σχετικά, αλλά «παιδιά, κάντε κάτι να μαζέψετε την κατάσταση γιατί θα πρέπει να δώσω εντολή να τη μαζέψουν άλλοι». Αλλά ο Αβραάμ έχει μία ψήφο και οι Αρειανοί χιλιάδες. Είναι όμως και οι περιπτώσεις που ξεχωρίζουν τον πολιτικό από τον ψηφοθήρα.


Aν στο Πεκίνο θέλουμε την ελληνική σημαία να σηκώσει ο καλύτερος και πιο επιτυχημένος αθλητής, ο Ηλίας Ηλιάδης είναι άριστη επιλογή. Αν όμως θέλουμε ο αθλητής να εκπροσωπεί τον ελληνικό αθλητισμό, είναι από τις χειρότερες. Εκτός αν το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε είναι ότι, όταν οι Ελληνες δεν μπορούν να κερδίσουν μετάλλια, υιοθετούν έναν αλλοδαπό να τα κερδίσει για λογαριασμό τους.

Η ιστορία του Ηλία Ηλιάδη είναι αρκετά γνωστή, αλλά χρειάστηκε ένα λάθος του κάμεραμαν για να αποκαλυφθεί. Του κάμεραμαν που στους Ολυμπιακούς του τζούντο του 2004 έστρεψε τον φακό στην κερκίδα και ανάμεσα στους θεατές έδειξε ένα μεγαλόσωμο κύριο με κοντοκομμένα μαλλιά να πανηγυρίζει τη νίκη και το χρυσό μετάλλιο του αθλητή. Αμέσως μετά ο δημοσιογράφος που κάλυπτε τον αγώνα μάς πληροφόρησε ότι ο συγκεκριμένος κύριος ήταν πατέρας του Ηλιάδη. Οταν όμως η κάμερα γύρισε στη γωνία του τατάμι, δείχνοντας τον συνώνυμο με τον αθλητή προπονητή του τζούντο, ο δημοσιογράφος προσέθεσε άλλο ένα στοιχείο: «Ο Ηλίας Ηλιάδης πανηγυρίζει αγκαλιασμένος με τον θετό πατέρα του». Ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα όχι αθλητή, αλλά άνθρωπο με δύο πατέρες. Τελικά το μυστήριο εξιχνιάστηκε με την απρόσμενη βοήθεια ενός άλλου αθλητή του τζούντο. Του Ζουράμπ Ζβιντιαουρί, Ολυμπιονίκη στο τζούντο της Γεωργίας στα 90 κιλά, που δήλωνε ξάδελφος του Ηλιάδη. Γεννημένος στη Γεωργία, τεράστιο ταλέντο στο άθλημά του, ο δικός μας Ζβιντιαουρί, ο Ζάρζι, υιοθετήθηκε το 2002 από τον προπονητή του Φίλιππου Αμυνταίου ώστε να μπορέσει να αγωνιστεί ως Ελληνας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας που τα μετάλλια ήταν πιο -με κάθε έννοια του όρου- πολύτιμα από ποτέ.

Εχω κατανόηση στην προσπάθεια κάθε ανθρώπου να βγάλει το ψωμί του με κάθε νόμιμο μέσο. Επίσης δεν στέκομαι σε λεπτομέρειες, όπως στο πώς ένας αθλητής τραγουδάει τον εθνικό ύμνο. Στο φινάλε, σε καιρό ειρήνης ο εθνικός ύμνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προϊόν που εκμεταλλεύονται συγκινησιακά οι εκάστοτε χορηγοί, όπως φάνηκε σε καμπάνια στη διάρκεια του Euro. Ακόμα περισσότερο δεν ψήνομαι ότι οι Ελληνες έχουμε ένα μοναδικό DNA που δεν πρέπει να το μιξάρουμε με το αντίστοιχο άλλων φυλών. Αν μεγάλωνε ένα Ελληνόπουλο στη ζούγκλα σε στυλ Μόγλη, αμφιβάλλω ότι θα έχτιζε Ακροπόλεις από μπανάνες. Οπως ακριβώς αμφιβάλλω ότι το αντίστοιχο Εγγλεζάκι θα έχτιζε Big Ben.

Το ένα που με ενοχλεί είναι η δημοσιογραφική υποκρισία. Ζβιντιαουρί και Γεωργιανός είναι το παλικάρι, έφηβο τον υιοθέτησε ο προπονητής του και όχι βρέφος και το «Ηλιάδης» δεν είναι παρά ένα αθλητικό «nom de guerre». Ωραία. Και χρειάζεται να το επαναλαμβάνει κάθε ένας που θα μεταδίδει τζούντο; Οχι. Αλλά ούτε και να τρέμει ότι θα του ξεφύγει. Το δεύτερο που με ενοχλεί, και δεν αφορά τον Ηλιάδη, είναι η έλλειψη λεπτότητας εκ μέρους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Ανεξαρτήτως φυλής, τη σημαία πρέπει να την κρατάει κάποιος που βγήκε μέσα από το ελληνικό αθλητικό σύστημα. Δεν θα με χάλαγε καθόλου να κράταγε τη σημαία η Ιαγκουάρα, που είναι μαύρη. Θα με χάλαγε απόλυτα να την κρατάει η Χάιντι «Πώς τη λένε», του πεντάθλου, που εμφανίζεται στην Ελλάδα μόνο όταν έχουμε Ολυμπιακούς και οι «δημοσιοέτσι» αποκαλούν «Χάιδω». Γκέγκε, που λέμε και στα αρχαία ελληνικά;

Το ερώτημα είναι γιατί ο κόσμος να δέχεται να τρώει το σότο. Γιατί ενώ τον τελευταίο Ακάκιο που ακούσαμε του έβαζε τις φωνές ο ηγούμενος να μην ξεχάσει να αγοράσει μακαρόνια Μίσκο και οι περισσότεροι Ελληνες δεν έβαζαν τα γέλια όταν τα παπαγαλάκια του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι το «Κάχι» είναι το υποκοριστικό του «Ακάκιος»; Η απάντηση είναι απλή. Διότι ο κόσμος γουστάρει παραμύθι. Γιατί ο working stiff, όπως λένε οι Αμερικανοί τον εργάτη, και η νοικοκυρά θέλουν μεγάλες και ηρωικές μορφές, που φυσικά δεν συναντάνε στο συνεργείο και το σούπερ μάρκετ. Πούλα παραμύθι και όσο φτηνό και φανερά ψεύτικο και αν είναι, ο κόσμος θα το αγοράσει. Στη σκηνή μπαίνει ο Ρασκόλνικοφ.

Οσοι ήξεραν τον Νίκο Σεργιανόπουλο γνώριζαν και την εσωστρέφειά του. Τώρα πώς κατόρθωσε μετά θάνατον να αποκτήσει τρεις χιλιάδες φίλους, που να μπορούν να μιλάνε για τις συνήθειες και τον χαρακτήρα του, είναι από εκείνα τα θαύματα που μόνο τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα μπορούν να πετύχουν. Για ένα μήνα όποιος δήλωνε φίλος του μακαρίτη είχε εξασφαλισμένο τηλεοπτικό χρόνο. Τέλος πάντων, ένα κωλοχώρι είναι η Ελλάδα και ούτε εγκλήματα της προκοπής δεν έχει για να ασχοληθεί ο κόσμος… Οταν όμως τελείωσαν οι «φίλοι», όταν τελείωσαν τα «σοκ από τα λουλούδια που κάποιοι πέταξαν από την πόρτα του Νίκου», όταν αιμοσταγείς gay δεν συλλαμβάνονταν και hitmen του καρτέλ της κοκαΐνης δεν αποκαλύπτονταν, έπρεπε να βρεθούν νέα ονόματα για να μην «πεθάνει» η ιστορία. Και ανακαλύφτηκε ο δολοφόνος της περασμένης Παρασκευής. Το όνομά του οι περισσότεροι φυσικά το ακούσατε και φυσικά δεν το επαναλαμβάνω. Μέσα όμως σε μια μέρα ο «δολοφόνος» είχε συλληφθεί, είχε αφεθεί ελεύθερος και κάτω από το βάρος των τύψεών του είχε προλάβει να αυτοκτονήσει. Μιλάμε για υπερκόπωση. Οχι του δολοφόνου, αλλά της μαζικής μαλακίας.


Aπό πού το είχε μάθει όλος ο κόσμος; Από ένα φίλο, που είχε μιλήσει με μια κομμώτρια, που είχε κάνει μιζανπλί σε μια φίλη του φίλου του δολοφόνου. Τώρα το λάθος του ανθρώπου που πληρώνει τη φήμη είναι ότι πήγε και σήκωσε το φέρετρο στην κηδεία του φίλου του. «Καμία χώρα για παλιούς φίλους» και το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν εμφανίζεται ένας Χαβιέ Μπαρντέμ να καθαρίσει πενήντα τηλεοπτικούς μαλάκες και μια χιλιάδα ηλίθιους που κάθονται και τους ακούνε.