Δεν μας λείπει το παράστημα...

Περίμενα την απόφαση της ΕΟΕ για την επιλογή του σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής στο Πεκίνο όχι ακριβώς με αγωνία, οπωσδήποτε όμως με ανυπομονησία. Αισθανόμουν βέβαιος για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ετυμηγορία θα έβγαινε πριν από το προολυμπιακό τουρνουά του μπάσκετ. Δεύτερον, ότι θα έμενε εκτός νυμφώνος ο τζουντόκα Ηλίας Ηλιάδης.

Χθες, σχεδόν δύο εβδομάδες πριν από το τζάμπολ του προολυμπιακού, ο κύβος ερρίφθη. Τη γαλανόλευκη θα κρατήσει ο τζουντόκα Ηλίας Ηλιάδης.

Eκπληξη!

Βγήκαν στους δρόμους οι παπάδες και οι εθνικόφρονες ή ακόμα; Η στήλη γράφτηκε πριν αρχίσουν τα βραδινά δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών, οπότε δεν υπήρχε η πολυτέλεια της αναμονής. Στον ΑΝΤ1, βέβαια, η επιλογή Ηλιάδη θα αποθεώθηκε. Το κανάλι του Μίνωος είναι «πολιτικά ορθό», τόσο ορθό που αποθεώνει ακόμα και το δημοκρατικό ήθος των φίλων Κινέζων. Αφού δεν με έπιασε εμετός όταν είδα το δίωρο αφιέρωμά του στους Αγώνες που πλησιάζουν, δεν θα με πιάσει ποτέ.

Θυμάμαι τον Ηλιάδη τη μέρα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Το παιδί δεν μιλούσε γρι ελληνικά. Ολυμπιονίκης εισαγωγής όπως τόσοι άλλοι στην Ψωροκώσταινα, αλλά Ελληνας, Ελληνόπουλο του Πόντου, μεγαλωμένο από τη γιαγιά του τη Σαλώμη από την ηλικία των 9 ετών. Τότε ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Γεωργία (όπου ζουν 15-20.000 συμπατριώτες μας), μετανάστευσε μαζί με άλλους ομογενείς στο Αμύνταιο και ίδρυσε εκεί σύλλογο τζούντο, τον Φίλιππο. Γρήγορα βρέθηκε στις τάξεις των Εθνικών ομάδων του αθλήματος όπου είχε ειδικευτεί και έγινε ομοσπονδιακός προπονητής το 2000.

Επειτα από 1,5 χρόνο, ο Ηλίας και οι τέσσερις αδελφές του ήλθαν να βρουν τον πατέρα τους στην Ημαθία. Τα πρώτα του οδοιπορικά από την Ομοσπονδία του Τζούντο ανέρχονταν στο μυθικό ποσό των 298 ευρώ. Πριν κλείσει 30 μήνες στην Ελλάδα και πριν μάθει τη γλώσσα των παππούδων του, ο Ηλίας Ηλιάδης έγινε (17,5 χρόνων) ο νεαρότερος χρυσός Ολυμπιονίκης στην ιστορία του τζούντο. «Αφιερώνω τη νίκη μου στην οικογένειά μου, στην Ελλάδα και στους Ελληνες», είπε με μεταφραστή τον πατέρα του. «Στο Πεκίνο θα είμαστε πρώτη δύναμη», υποσχέθηκαν οι προπονητές του 2004. Ο Ηλίας είναι φαβορί για δεύτερο χρυσό μετάλλιο...

Αλλά δεν μιλάει καλά τα ελληνικά. Ούτε μεγάλωσε στη χώρα μας. Ούτε «μετείχε της ελληνικής παιδείας» στις εσχατιές της άλλοτε Σοβιετίας όπου γεννήθηκε. Πώς θα ανεχθούν τέτοια προσβολή στο εθνικό τους αίσθημα αυτοί που δεν ανέχονται ούτε Βορειοηπειρώτες σημαιοφόρους σε σχολική παρέλαση; Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι καλοκαιριάτικα! Ελπίζω να μπουν από το ένα αυτί του Ηλία και να βγουν από τ' άλλο όσα θα ειπωθούν τις επόμενες μέρες.

Ο Ηλιάδης κατέκτησε το ένα από τα 6 χρυσά μετάλλια το 2004. Από τους υπόλοιπους θριαμβευτές, η Φανή Χαλκιά δεν έχει πιάσει ακόμα το όριο συμμετοχής στο Πεκίνο. Ο Δημοσθένης Ταμπάκος είναι επίσης εκτός αποστολής. Τα δίδυμα Μπίμη-Συρανίδη και Τσουλφά-Μπεκατώρου χώρισαν, αν και η τελευταία θα μετάσχει στους φετινούς Αγώνες σε άλλη κατηγορία πια. Την Αθανασία Τσουμελέκα, όμως, γιατί την αγνόησαν; Μήπως επειδή της λείπει το... παράστημα;

Οσο για κάτι κατόχους ασημένιων ή χάλκινων ψωρο-μεταλλίων, κάτι πρωταθλητές Κόσμου και Ευρώπης, κάτι άχρηστους που σαρώνουν τα πάντα στο άθλημά τους, αλλά δεν έχουν Ολυμπιακό τίτλο στο παλμαρέ τους, αυτοί ας κόψουν τον λαιμό τους. Οσο κράτησε τη σημαία ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις μεγάλες δόξες του (το '96 στην Ατλάντα), άλλο τόσο θα αξιωθούν και αυτοί.