Του Αβραάμ (Παπαδόπουλου) και του Ισαάκ τα καλά

Αν ο Ερνάν Πεγεράνο είναι κλώνος του Αγιάλα, ποδοσφαιρικός σωσίας του Χάιντσε ή φόβος και τρόμος σαν τον Βάλτερ Σάμουελ της Ρόμα, τότε να περιμένουμε, να προσευχόμαστε και να δώσουμε όσα όσα. Να πάμε, βρε αδελφέ, στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς αυτόν και να του κρατήσουμε θέση και καλό νούμερο φανέλας μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Χαλάλι του. Αν ο Λάμπρος Σκόρδας θέλει να δώσει τα χρήματα για την πώληση του Αβραάμ Παπαδόπουλου ως προκαταβολή του νέου γηπέδου του Αρη, με γεια του και χαρά του. Αν κάποιοι στον Παναθηναϊκό εκτιμούν ότι ο Αβραάμ είναι κάτι ανάμεσα σε Τζον Τέρι και Κάρλες Πουγιόλ, ας δώσουν τόσα κι άλλα τόσα. Αν ο Τζεμπούρ δεν μοιάζει απλά με τον Τρεζεγκέ, αλλά εκτιμάται ότι παίζει και σαν τον Τρεζεγκέ, τότε όχι απλά τρία και τριάμισι «μύρια» να δώσουμε, αλλά να τσοντάρουμε κι εμείς οι οπαδοί κατιτίς να το ντύσουμε το παλικάρι στα πράσινα.

Επειδή όμως τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει, ας κρατήσουμε τόνους χαμηλούς, τα λεφτά στο πορτοφόλι μας και το ηθικό μας στα ύψη. Αν ο Πεγεράνο ήταν ο Αγιαλο-Χάιντσε του μέλλοντος, στα 24 του δεν θα ήταν ακόμα στη Βελέζ, αλλά στην Ισπανία -κι όχι στην Αλμερία βεβαίως βεβαίως - και διεθνής με την εθνική του. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος θα ήταν Αγγλία μεριά, που ξέρουν να εκτιμούν τα ψηλά και δυνατά παλικάρια και ο Τζεμπούρ θα παρουσιαζόταν με δόξα και τιμή από την Παρί Σεν Ζερμέν ως ο επόμενος Παουλέτα, ο μπόμπερ που θα κάνει τα δίχτυα να ματώσουν. Μιλάμε για τρεις πολύ καλούς παίκτες, χωρίς καμία αμφιβολία. Οχι όμως για 3,5 + 4 + 3,5 εκατομμύρια ευρώ που ζητούν, επειδή έμαθαν ότι έπεσαν φράγκα στον Παναθηναϊκό και είπαν να δημιουργήσουν μια τεχνητή υπεραξία που θα γεμίσει τις τσέπες τους. Αλλο το να θέλουν κάποιοι να βγάλουν κάποια καλά χρήματα κι άλλο να θέλουν να βγάλουν τα συμβόλαια όλης της χρονιάς των παικτών τους από την πώληση ενός και μόνου ποδοσφαιριστή. Κι όσο πιο «νιανιά» γίνεται η ιστορία τόσο μεγαλώνουν τα ποσοστά αποτυχίας, βάσει στατιστικής: η απόκτηση του Φλάβιο Κονσεϊσάο έγινε σίριαλ σε 5 ηπείρους κι 7 θάλασσες, τον ψάχναμε στις διακοπές του, κάτω από κάθε βότσαλο και κάθε κουβαδάκι στην Κόπα Καμπάνα. Τελικά ήρθε, αλλά καλύτερα να μην ερχόταν ποτέ. Το ίδιο με τον Μπίσκαν, φάγαμε 20 τόνους μελάνι για να μάθουμε αν θα έρθει ή όχι. Αμφότεροι με την απόδοσή τους δεν έβγαλαν όχι τα συμβόλαια, αλλά ούτε το κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων. Η περίπτωση Σαβιόλα είναι ένα άλλο σίριαλ που και «νιανιά» έγινε και happy-end δεν είχε. Αντ' αυτού, στα μουλωχτά και χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς, μέσα σε δύο μέρες έβαλε τα πράσινα ο Σαλπιγγίδης, η πιο αξιόπιστη επιθετική λύση από τότε μέχρι σήμερα. Ο Χριστοδουλόπουλος δεν ξέρω πόσο αξιόπιστος θα αποδειχθεί, ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που πήρε η διοίκηση την απόφαση να τον αποκτήσει, το θέμα έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες και με την ατάκα «έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα να υπογράψεις;». Αν όλοι αυτοί οι αξιότιμοι παράγοντες είναι «ακατέβατοι» στις απαιτήσεις τους, ας τους κρατήσουν να τους χαίρονται. Είτε θα τους χάσουν κάποια στιγμή χωρίς να πάρουν ευρώ είτε θα αναγκαστούν να τους «σκοτώσουν» για να βάλουν -έστω- μερικά ευρώ στην τσέπη. Οι εποχές που κρέμαγαν δελτία στον τοίχο είναι πολύ μακρινές.