Συγκρούονται κουλτούρες

Μετά την κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Κυπέλλου μεσολάβησε μια περίοδος που ονομάστηκε «ο πόλεμος των προσχημάτων». Για ένα χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στη γερμανική εισβολή στην Πολωνία και την αντίστοιχη στο Βέλγιο και τη Γαλλία οι εμπόλεμοι στρατοί βρίσκονταν στα σύνορα χωρίς όμως να επιτίθενται ο ένας στον άλλο. Οι Ευρωπαίοι ήλπιζαν ότι κάποια στιγμή θα κηρυσσόταν ανακωχή. Τελικά ο πόλεμος ξέσπασε, περισσότερο σκληρός από όσο όλοι περίμεναν. Μια αντιστοιχία με ό,τι συμβαίνει σήμερα στην ΑΕΚ.

Με την ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη και την ομάδα του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ περισσότερο από ιδιοκτήτες συγκρούονται κουλτούρες. Δύο απόψεις διοίκησης και αισθητικής. Από τη μία μια ομάδα γόνων εύπορων έως πλούσιων οικογενειών που λένε και πιστεύουν ότι η ΑΕΚ πρέπει να γίνει ένα νέο μοντέλο ποδοσφαιρικής ομάδας, που οι επιτυχίες θα είναι δευτερεύουσες σε σχέση με τον τρόπο που θα επιτυγχάνονται. Μια ομάδα που ο άνθρωπος που μιλάει εκ μέρους της πρώτα πρέπει να παίρνει το «Ο.Κ.» των υπολοίπων, όπως έγινε με τον Τάκη Κανελλόπουλο στη συνέντευξή του στο «Βήμα». Ομάδα που μπορεί να λέει ότι πρωταρχικός της στόχος είναι το «ευ αγωνίζεσθαι», μια φράση που θα ακουγόταν παράταιρη από τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Το «αν θέλει ένα παιδάκι να παίρνει πρωταθλήματα, να γίνει Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός», που είχε πει ο Ντέμης Νικολαΐδης, είναι στην πραγματικότητα η φιλοσοφία της σημερινής ΑΕΚ. Η φιλοσοφία σύμφωνα με την οποία η διαφορετικότητα είναι σημαντικότερη από την επιτυχία.

Αν υπάρχει φράση του Δημήτρη Μελισσανίδη που μου έρχεται στο μυαλό είναι όταν πριν από χρόνια είχε πει «θα φέρω παίκτες που οι οπαδοί θα χασισώνονται». Την θυμάμαι όχι μόνο για τη λέξη «χασισώνονται», που αμφιβάλλω αν την έχει χρησιμοποιήσει μέτοχος της σημερινής διοίκησης, αλλά και για τις προτεραιότητες. Τι θέλει η κερκίδα; Παίκτες. Παίκτες θα πάρει. Και από τι εντυπωσιάζεται ο κόσμος; Από τα gimmick. Γιατί το δεύτερο πράγμα που θυμάμαι όταν σκέφτομαι δηλώσεις του Μελισσανίδη είναι ότι ανακοινώνοντας το γήπεδο που θα έχτιζε στη Νέα Φιλαδέλφεια και θα ονομαζόταν «Αγία Σοφία», είχε σταθεί στο σημείο που θα υπήρχαν conveyors belts που θα μετέφεραν τα μπαγκάζια των παικτών από το πούλμαν στα αποδυτήρια.

Με τη συνέντευξη του Τάκη Κανελλόπουλου περνάμε από τον «υποθετικό πόλεμο» στον πραγματικό. Ο πόλεμος θα κριθεί από τους στρατιώτες, δηλαδή από τον κόσμο της ΑΕΚ. Ο οποίος είναι διχασμένος. Αλλοι θέλουν τη διαφορετικότητα του μοντέλου Ντέμη και άλλοι τον τσαμπουκά του μοντέλου του Μελισσανίδη. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να έχω γνώμη για την έκβαση της σύγκρουσης, για το μόνο όμως που είμαι βέβαιος είναι ότι εκτός της ιδιοκτησίας της ΑΕΚ θα κρίνει και την πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου.


Ξέρετε την ιστορία με το «δεύτερο παπούτσι». Στην οποία κάποιος μένει σε ένα σπίτι και κάθε βράδυ ο ιδιοκτήτης τού από πάνω διαμερίσματος τον ξυπνάει όταν πηγαίνει στο κρεββάτι και αφήνει τα δύο παπούτσια να κοπανήσουν στο πάτωμα; Ενα βράδυ, λοιπόν, τον ξυπνάει το πρώτο παπούτσι που πέφτει και μετά μένει άυπνος την υπόλοιπη νύχτα περιμένοντας να πέσει και το δεύτερο παπούτσι. Ετσι την πάτησα και εγώ στον τελικό του Euro. Οταν στο πρώτο δεκάλεπτο ο Βερνίκος είπε ότι υπάρχουν πολλοί Πολωνοί που άλλαξαν υπηκοότητα και έγιναν Γερμανοί. «Ο Μίροσλαβ Κλόζε». Βεβαίως. «Ο Ποντόσλκι». Οπωσδήποτε. «Ο Τροχόφσκι». Και αυτός. Και εκεί που όλα πήγαιναν ρολόι, πέφτει μια μικρή σιωπή και ο Κώστας προσθέτει «...και άλλοι πολλοί που θα σας τους πούμε στη συνέχεια». Εκεί κόλλησα. Γκολ ο Τόρες και εγώ να περιμένω τον Βερνίκο να πει «ένα σημαντικό γκολ αλλά όχι όπως το γκολ του Ζιάζνι Ξεσκίρσκι, του Πολωνού στράικερ που απαρνήθηκε την πατρίδα του το 1987 για να πάει στη Χανόφερ και να αγωνιστεί για τα γερμανικά μάρκα». Τραυματισμός του Μπάλακ, αλλά «πού να ακουστεί η πονεμένη ιστορία του Κόζλι Μπαντούρσκι που το 1995 εγκατέλειψε την Πολωνία για να πάει στην Τένις Μπορούσια Μπερλίν...» Τέλος πάντων, ο τελικός έφτασε στο τέλος του, τα μετάλλια δόθηκαν, και ο Κώστας αποχαιρέτησε με τον περί αυτοκριτικής λόγο, όπου είπε ότι όλοι πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για τα χάλια της Εθνικής. Εγώ να το κάνω και να πω ότι δεν είχα γρήγορες επιστροφές με τη Σουηδία, όπως ελπίζω να το κάνετε όλοι σας, αλλά να κρατήσει και ο Κώστας και να πει τους υπόλοιπους Γερμανοπολωνούς.

Στο θέμα των μεταδόσεων του Euro μια φράση που προβλημάτισε τους τηλεθεατές ήταν του Αντώνη Κατσαρού για τους αδελφούς Μπάτζιο που σκόραραν στο Γαλλία-Ιταλία του 1988. Η πλέον λόγια και εμπεριστατωμένη πραγματεία για τους μυστηριώδεις «αδελφούς Μπάτζιο» ήρθε από τον αναγνώστη Δ.Π. και ήταν εικονογραφημένη. Στο κέντρο της σελίδας δημοσιεύονται οι διαφορετικές απόψεις για τους πραγματικούς αδελφούς Μπάτζιο, που στάλθηκαν με mail με τίτλο «Τι προσπαθούσε να πει ο ποιητής;»

Υπάρχουν, όμως, άλλοι που ψάχνουν να βρουν τα κρυμμένα διαμάντια στην τέχνη. Θέλω ειλικρινά να ευχαριστήσω τον αναγνώστη Δ.Τ. για την αποστολή της διεύθυνσης του video clip της αξεπέραστης Αννας Γούλα, που ερμηνεύει το «Γαλάζιο και λευκό». Με εμφάνιση πατρικωλέ, που είναι ένας συνδυασμός του πατριωτικού και του καλλιτεχνικά ξέκωλου, με ντεκολτέ «φαράγγι της Σαμαριάς» και σταυρό στη χαραμάδα μεγέθους Σαρτζετάκη, η Αννα μάς ταξιδεύει στα μουσεία, στις παραλίες των νησιών μας, στην Παναγιά της Τήνου, με προσκύνημα κάργα τούρλα και με ένα συγκλονιστικό πλάνο στο Σύνταγμα όπου η καλλιτέχνις εκτελεί τη δυσκολότατη κίνηση τουρλέ κωλέ ενώ οι δύο εύζωνοι απομακρύνονται ένθεν κακείθεν. Απολαύστε το πηγαίνοντας στο youtube και βάζοντας στο search «Anna Goula».

Μόνο που για να πάμε καλλιτεχνικά μπροστά χρειάζεται πίστη στην πατρίδα και κυρίως -ναι, Κώστα- αυτοκριτική. Γιατί αν εμείς έχουμε Αννα Γούλα, οι Βούλγαροι ξηγιούνται τοπικό αστέρι που εκτελεί το «Without you» του Νίλσον, πιο γνωστό στους νεότερους από την εκτέλεση της Μαράια Κάρεϊ. Ακολουθώντας την προσέγγιση της Θώδη στο «I love you baby», η Βουλγάρα δίνει νέα νοήματα στο hit του Νίλσον, δείχνοντας πώς πραγματικά πρέπει να μιλιούνται τα αγγλικά.

Με το χέρι στην καρδιά, σαν Ελληνες, πιστεύετε ότι στην πραγματικότητα οι Αγγλοι πηγαίνουν σπίτι τους και μιλάνε έτσι ο ένας στον άλλον; Οι Αγγλοι κάνουν ότι μιλάνε έτσι για τουριστικούς λόγους και με το που πάνε σπίτι μιλάνε κανονικά, όπως όλοι οι άνθρωποι. Υπάρχει γλώσσα που για να τη μιλήσεις σωστά πρέπει να είσαι συγκαμένος και να φοράς φανελένιο παντελόνι το καλοκαίρι; Επίσης, ας πούμε ότι ένα Εγγλέζος γονιός βλέπει το παιδί του να έχει κατέβει στον δρόμο και να το πλησιάζει το Magirus για να το κόψει; Τι θα του φωνάξει «Archibald mind the truck»; Μέχρι να το πει, ο Αρτσιμπανλτ θα έχει γίνει σαγρέ από τα τακούνια στα λάστιχα. Ενώ το «Πού πας...» σε ντο ματζόρε με το «...μαλακισμένο!» σε σι ύφεση έχει σώσει μια ζωή.

Για να κλείσω το θέμα διαβάζω το «Provided you don't kiss me» που είναι το βιβλίο του Duncan Hamilton περί Brian Clough. Ανάμεσα, λοιπόν, σε άλλα αναφέρει ότι στο ματς της Φόρεστ με το Αμβούργο υπήρξαν υποψίες ότι οι Ιταλοί είχαν πιάσει στο μπούρου-μπούρου τον διαιτητή. Στο ημίχρονο ο Peter Taylor, συνεργάτης του Clough, ακολούθησε τον διαιτητή στη φυσούνα όπου κάποιοι σεκιουριτάδες της Γιουβέντους τον κόλλησαν στον τοίχο. Τζίφος η προσπάθεια. Στην Ελλάδα, όμως, ξέρουμε να λύνουμε τα προβλήματα της διαιτησίας διαφορετικά.


Πριν από κάτι μέρες υπήρχε προβληματισμός για το πώς θα αντιμετωπίσει η διαιτησία τον Παναθηναϊκό. Ο Papa Nick πρότεινε να πάει το μήνυμα στους διαιτητές με εποπτικά μέσα. Να σταλεί σε κάθε διαιτητή ένα μαύρο ψυγείο με βαμμένο στην πόρτα έναν άσπρο σταυρό. Δυστυχώς, κάποιοι μίζεροι ή κάποιοι που σκέφτηκαν πόσο κάνουν 20 ψυγεία τσάκισαν την ιδέα, αλλά κέφι και Papa Nick να υπάρχει και θα δούμε άλλα...