Διάβολε, γιατί δεν κατέβηκε το ΑΕΠ να ψηφίσει;

Οι Ιρλανδοί τρελάθηκαν! Σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξεις εάν πάρεις στα σοβαρά τις αναλύσεις των «ευρωταλιμπάν» για το πολυσυζητημένο δημοψήφισμα. Διπλή, μάλιστα, είναι η ιρλανδική… παραφροσύνη: πρώτον, αγνόησαν ό,τι τους υπέδειξε σύμπας ο «εθνικός κορμός» της χώρας τους. Υπέρ του «ναι», βλέπετε, είχαν ταχθεί η κυβέρνηση, όλη η αντιπολίτευση πλην του Σιν Φέιν, η –πανίσχυρη στην Ιρλανδία– Εκκλησία, οι ενώσεις εργοδοτών, εργατών και αγροτών. Υπερίσχυσε, όμως, το «όχι»! Τέτοια ανυπακοή καταντά τρέλα.

Δεύτερο ανήκουστο: αποδοκίμασαν την Ευρωπαϊκή Ενωση αυτοί, οι ευνοημένοι. Οι αχάριστοι Ιρλανδοί που «κολύμπησαν» στα κοινοτικά κονδύλια, πριν φθάσουν στην Ιθάκη της ευημερίας. Α, εδώ οι οιμωγές θυμίζουν Μαρία Αντουανέτα, αλλά σε σύγχρονη version: ξεχάστε το παντεσπάνι, φάτε οικονομικούς δείκτες! Ημουνα νιος και γέρασα, ακόμα όμως ακούω τους αρχιερείς του νεοφιλελευθερισμού να υμνούν το θαυματουργό οικονομικό ιρλανδικό μοντέλο. Γύρω στο 2000, μάλιστα, το φαν κλαμπ διευρύνθηκε: εκτός από τον Ανδριανόπουλο, τον Μάνο και τα think tank του ΣΕΒ, να 'σου κι ο Σημίτης. Ενθουσιώδης.

Το ιρλανδικό μοντέλο έγινε για τους ποικιλόχρωμους νεοφιλελεύθερους ό,τι ήταν το Νάσβιλ για τους λάτρεις της μουσικής κάντρι, η Κίνα για τους Μαοϊκούς των '70s και η Σοβιετική Ενωση για τους κομμουνιστές του 1935. Σε τι ακριβώς συνίσταται το –χρονολογούμενο από το 1989– ιρλανδικό «θαύμα»; Οι συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων μειώθηκαν –στο μισό περίπου. Οι συμβάσεις εργασίας απέτρεπαν σοβαρές μισθολογικές αυξήσεις, ακόμα κι όταν η κερδοφορία έφθανε σε δυσθεώρητα ύψη. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης επεκτάθηκαν. Βοηθούσης και της γλώσσας, η Ιρλανδία έγινε παράδεισος για τους ξένους επενδυτές. Ραγδαία ήταν η ανάπτυξη του τομέα των Τραπεζών και εντυπωσιακός ο καλπασμός του ΑΕΠ. Με γνώμονα τον δείκτη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (Gross Domestic Product) ανά κάτοικο, η Ιρλανδία φιγουράρει στις πρώτες πέντε-έξι χώρες του κόσμου. Με βάση άλλο δείκτη, τον Gross National Income που αντανακλά το μερίδιο του παραγόμενου προϊόντος το οποίο παραμένει στη χώρα, η Ιρλανδία συμπεριλαμβάνεται στην πρώτη εικοσάδα του κόσμου. Λογική απόκλιση, μια και τμήμα του προϊόντος των ξένων επενδύσεων δεν επιδρά στον εγχώριο πλούτο. Ούτως ή άλλως, όμως, οι ιρλανδικοί οικονομικοί δείκτες είναι ζηλευτοί.

Ιδού τώρα το δεύτερο και μεγαλύτερο ιρλανδικό «θαύμα»: σε τούτη την τόσο ανεπτυγμένη χώρα, με τα εκθαμβωτικά GDP και τα περιφανή GNI, το 21% του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά (στοιχεία της Ε.Ε.). Για τους λάτρεις των τεχνοκρατικών όρων: το 33% προ κοινωνικών παροχών, το 21% κατόπιν αυτών. Αυτό το 21% καθιστά την Ιρλανδία πρώτη μαζί με την Ελλάδα στη σχετική, όχι και τόσο τιμητική, κατάταξη στην Ευρώπη των «15». Εστω και με διαφορά στήθους από την Πορτογαλία (20%) και στήθους Πάμελα Αντερσον από την Ιταλία (19%). Κατά την UNICEF, η Ιρλανδία εμφανίζει το έκτο μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας (16,8%) στον αναπτυγμένο κόσμο. Για να συμβαίνουν όλα αυτά σε μία χώρα με τέτοια ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου, όπως αντιλαμβάνεστε, οι δείκτες κοινωνικής ανισότητας χτυπούν κόκκινο. Ενεκα οικονομίας χώρου παραλείπουμε τις σχετικές στατιστικές.

Κατά την… απλοϊκά σοφή επισήμανση του Αμερικανού οικονομολόγου Πολ Σαμουέλσον, ουδείς άνθρωπος ζει μόνο με ΑΕΠ. Οι Μαρίες Αντουανέτες που περίμεναν ότι στις κάλπες της Ιρλανδίας θα προσέρχονταν χαρωπά τα GDP και GNI έχουν μια ευκαιρία να κατανοήσουν τα στοιχειώδη. Διαφορετικά, είπαμε, υπάρχει και η ανόθευτη ηλιθιότητα: «Οι Ιρλανδοί παραείναι θρήσκοι, γι' αυτό αντιπαθούν τους άλλους Ευρωπαίους». Προφανώς οι Γάλλοι, με την εγνωσμένη αδιαφορία τους για τη θρησκεία, καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα, διότι η αθεΐα δεν τους αφήνει να αγαπήσουν τον πλησίον Ευρωπαίο. Οβερ, ελήφθη, περαστικά.