Ενας εγωισμός μεγαλύτερος από την ομάδα

Πιθανόν να είναι το σίριαλ του καλοκαιριού. Ενα σίριαλ που θα μας ταλαιπωρούσε πολύ περισσότερο αν η εθνική Πορτογαλίας προχωρούσε κι άλλο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Φυσικά, πρόκειται για το ενδεχόμενο της μεταγραφής του Κριστιάνο Ρονάλντο από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η τελευταία επίσημη εξέλιξη που υπάρχει στο ζήτημα είναι η ανακοίνωση της Μάντσεστερ ότι ο Πορτογάλος δεν πωλείται. Αυτή η ανακοίνωση μπορεί να μην έχει καμία σημασία.

Να είναι μια κίνηση τακτικής που έχει στόχο να σβήσει τη φωτιά που έχει ανάψει στις εφημερίδες –και όχι μόνο τα αγγλικά ταμπλόιντ, που θα χάσουν ένα πολύ καλό θέμα– και τα lifestyle έντυπα σε όλη την Ευρώπη για το ζήτημα της μεταγραφής. Ισως έτσι, με περισσότερη ησυχία –μπορεί και μεγαλύτερη ασφάλεια–, η Γιουνάιτεντ να κάνει τις διαπραγματεύσεις με τη Ρεάλ ή όποια άλλη ομάδα θα ήθελε τον Πορτογάλο. Θυμίζω ότι ανάλογη κίνηση είχε κάνει η Μάντσεστερ και στην περίπτωση του Μπέκαμ, την ώρα που είχαν φουντώσει οι φήμες για τη μεταγραφή του στους Μαδριλένους.

Που τον ήθελαν οπωσδήποτε. Οπως τώρα τον Ρονάλντο. Ο Μπέκαμ με τον Ρονάλντο έχουν πολλές ομοιότητες. Ο Πορτογάλος, όπως τότε ο Μπέκαμ, είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας και μακράν ο πιο προβεβλημένος. Οπως ο Μπέκαμ, έτσι και ο Ρονάλντο, είναι το αγαπημένο παιδί των διαφημιστών. Μπορεί να «πουλάει» όσο κανείς στις νεαρές ηλικίες, ενώ και οι πιτσιρίκες ξετρελαίνονται μαζί του. Το πρόσωπό του ήταν το πιο διαφημισμένο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και είναι γνωστό ότι το μάρκετινγκ αναζητεί εναγωνίως τον διάδοχο του Μπέκαμ.

Και πιστεύει ότι τον βρήκε. Σε αυτόν τον κόσμο της λάμψης του lifestyle, με την απεριόριστη δημοσιότητα και τα τρελά εκατομμύρια, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις μια ισορροπία, ιδιαίτερα αν είσαι σε αυτή την ηλικία και οι σύμβουλοί σου δεν νοιάζονται τόσο για την ψυχική σου ισορροπία, όσο για τα εκατομμύρια που θα τους φέρει η εκμετάλλευση της εικόνας σου. Βέβαια, σε όλη αυτή την ιστορία μπλέχτηκε άσχημα και ο Φελίπε Σκολάρι, που συμβούλεψε τον Πορτογάλο να αφήσει τη Μάντσεστερ για τη Ρεάλ, διότι «το τρένο περνάει μία φορά στη ζωή».

Τώρα για ποιο λόγο ο Σκολάρι, που θα δουλεύει από την 1η Ιουλίου στην Τσέλσι, πήγε και άνοιξε από τώρα βεντέτα με τον Φέργκιουσον, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ομως το κλειδί σε όλη αυτή την ιστορία, πέρα από τη θέληση της Γιουνάιτεντ –ή τα έσοδα και τις διαφημιστικές υποχρεώσεις που έχει σε σχέση με τον Ρονάλντο–, είναι η βούληση του ίδιου του ποδοσφαιριστή. Αν θέλει να φύγει και η Γιουνάιτεντ τον υποχρεώσει να σεβαστεί το συμβόλαιό του, η αντιπαράθεση αυτή θα έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία του και την απόδοσή του.

Και αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Βέβαια, η ανωριμότητα του Πορτογάλου είναι δεδομένη. Πριν από τρεις μήνες υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του με τους πρωταθλητές Ευρώπης, γεγονός που τον έκανε τον πλουσιότερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Αλλά όταν είσαι –όπως συμβαίνει με τον Πορτογάλο– ερωτευμένος με την εικόνα σου, με την εικόνα που σου έχουν φιλοτεχνήσει μάνατζερ και διαφημιστές, όταν πιστεύεις ότι ο κόσμος έχει γονατίσει και είναι έτοιμος να σε προσκυνήσει, την ψωνίζεις πολύ εύκολα.

Αν έχεις και έναν εγωισμό, μάλιστα, που είναι μεγαλύτερος και από αυτόν της ομάδας σου, πολύ πιθανόν η μπάλα να πάει στο περιθώριο. Βέβαια, θα κουραστείς να υπογράφεις διαφημιστικές συμφωνίες και να μετράς τα εκατομμύρια στον τραπεζικό λογαριασμό σου, αλλά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου δεν αναδεικνύεται από τα έσοδα. Αναδεικνύεται από άλλες δοκιμασίες, στις οποίες ο Ρονάλντο μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί πολύ λίγος.

Οι Αμερικανοί και το Euro

Ποια μπορεί να είναι η σχέση των Αμερικανών με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου; Προφανώς καμία σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό μέρος. Αλλά υπάρχει και το οικονομικό. Για να το θέσω πιο σωστά, δεν πρόκειται για σχέση, αλλά για ενδιαφέρον. Ενα ενδιαφέρον καθαρά οικονομικό. Τις τελευταίες ημέρες (κυρίως λόγω τριών βιβλίων πού έγραψαν Αμερικανοί δημοσιογράφοι και εξετάζουν τις σχέσεις των σπορ με την οικονομία) παρακολουθώ τις στήλες κάποιων αμερικανικών εντύπων και ειδικών οικονομικών περιοδικών, στα οποία γίνεται λόγος για το Euro.

Μία διοργάνωση που, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΥΕΦΑ, της έφερε έσοδα 1 δισ. 300 εκατομμυρίων ευρώ, από τα οποία τα 250 είναι καθαρό κέρδος. Σοβαρό ποσό. Χωρίς συζήτηση. Ομως οι Αμερικανοί, που σε ό,τι έχει να κάνει με το μάρκετινγκ και τα σπορ είναι πρωτοπόροι, εξετάζουν τη δυναμική της διοργάνωσης και τον τρόπο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αύξηση των εσόδων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Οι Αμερικανοί, που έχουν βέβαια μια συγκεκριμένη προσέγγιση για την οικονομία και την κοινωνία, που είναι τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, πιστεύουν ότι την οικονομική δυναμική του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου την εμποδίζουν κάποιοι νομικοί ή κανονιστικοί περιορισμοί.

Πιστεύουν ότι αν λυθούν οριστικά και σε παγκόσμιο επίπεδο το ζήτημα της αποζημίωσης των συλλόγων για τους ποδοσφαιριστές τους που καλούνται στις εθνικές ομάδες –επ' ευκαιρία να σημειώσω ότι μέχρι ο Ριμπερί να επανέλθει στην ενεργό δράση, γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου, η Μπάγερν θα πρέπει να αποζημιωθεί με ένα ποσό που φτάνει το 1 εκατομμύριο ευρώ–, το ζήτημα του αριθμού των ξένων ποδοσφαιριστών που χρησιμοποιεί μία ομάδα όπως και η άρση των περιορισμών στις μεταγραφές των νεαρών ποδοσφαιριστών, τότε το παιχνίδι θα γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη.

Κάτι τέτοιο, όμως, προετοιμάζει μια κατάσταση απόλυτης οικονομικής ζούγκλας, που αντιβαίνει νόμους και κοινωνικά πρότυπα στην Ευρώπη, που για τους Αμερικανούς είναι ακατανόητα (ίσως γι' αυτό 43 εκατομμύρια Αμερικανοί δεν έχουν καμία κοινωνική ασφάλιση). Μια ζούγκλα, όπου οι οικονομικά ισχυρότεροι θα εξαφανίσουν τους αδύνατους, ιδιαίτερα εφόσον δεν ισχύουν περιορισμοί όπως τα ντραφτ ή το σάλαρι καπ.

Αντιμετώπιση της φτώχειας με ελεημοσύνη

Νομίζω πως ο Μαρκ Τουέιν ήταν που έγραψε κάποτε ότι «η ευφυΐα έχει όρια, αλλά η ηλιθιότητα δεν έχει τέτοιες αναπηρίες». Την αλήθεια της ρήσης επιβεβαιώνει σχεδόν κάθε μέρα η κυβερνητική πολιτική. Ειδικά στις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομίας για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και τη βοήθεια στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, η ανοησία ξεχωρίζει με άνεση. Οι όποιες ενισχύσεις –υποτίθεται ότι– θα δοθούν από το ταμείο για την καταπολέμηση της φτώχειας, που θα δώσει κάποια –αν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες, που δεν πρόκειται– επιδόματα βοήθειας.

Επιδόματα που επί της ουσίας συνιστούν προσβολή. Πόσο θα βοηθήσει ένα άτομο με αναπηρία σύνταξη 400 ευρώ και έναν μακροχρόνια άνεργο ένα επίδομα που θα ονομαστεί θέρμανσης, ας πούμε, και θα είναι –αν είμαστε πολύ γαλαντόμοι...– 1.000 ευρώ; Πόσο θα βοηθήσει τη μητέρα μιας μονογονεϊκής οικογένειας ένα μηνιαίο επίδομα των 200 ευρώ για τέσσερις μήνες, ας πούμε; Αντί να δημιουργήσουμε δουλειές με ασφαλιστική κάλυψη για τους αποκλεισμένους, τους ρίχνουμε ελεημοσύνη. Τουλάχιστον ας τους κάνουμε δώρο το ακορντεόν και τα μαύρα γυαλιά.