Η ελαφρότητα των «ευρωταλιμπάν»

«Δεν χάσαμε στο Βιετνάμ. Ισοπαλία ήρθαμε». Αν η ατάκα του Κέβιν Κλάιν θεωρείται από τις 4-5 πιο απολαυστικές εξ όσων ακούγονται στην κινηματογραφική κωμωδία «Ενα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα», είναι γιατί η ήττα σ' έναν πόλεμο κρύβεται δυσκολότερα από το βήχα. Στο ποδόσφαιρο, πάλι, πολλά «θαυματουργά» μπορεί να συμβούν για να νικήσει μια ομάδα. Οχι όμως και να αλλάξουν, ρητώς και επισήμως, οι κανονισμοί διαρκούντος ενός παιχνιδιού ή ενός τουρνουά.

Ε, λοιπόν, οι κώδικες των πολεμικών και αθλητικών αναμετρήσεων φαντάζουν περισσότερο καθυστερημένοι και από τον επισκέπτη του ζωολογικού κήπου, τον οποίο χλευάζουν οι συμπαθείς χιμπατζήδες της γνωστής διαφήμισης. Η μεγάλη «μαϊμουδιά» που ακούει στο όνομα «λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» διδάσκει: πρώτον, το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» δεν ηττάται ποτέ, ακόμη κι αν οι ψηφοφόροι «μαυρίζουν» μανιωδώς κάθε χαρτί που φέρει στην ούγια την υπογραφή «Ευρωπαϊκή Ενωση» - όποτε, βεβαίως, τους δίδεται η δυνατότητα να αποφανθούν οι ίδιοι. Δεύτερον, οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν ανά πάσα στιγμή, κατά το δοκούν. Καταψηφίζουν το Ευρωσύνταγμα Γάλλοι και Ολλανδοί το 2005; Αμέσως αναστέλλονται τα δημοψηφίσματα στις άλλες χώρες. Προβλέπει το κοινοτικό δίκαιο πως η Συνθήκη της Λισσαβώνας απονεκρώνεται εάν απορριφθεί έστω και σε μία χώρα, όπερ και εγένετο στην Ιρλανδία, με το νωπό δημοψήφισμα; Ούτε γάτα ούτε ζημιά: μαζεύονται οι 27 ηγέτες στις Βρυξέλλες και «ρίχνουν το μπαλάκι» στην ιρλανδική κυβέρνηση. Ζητούν επί της ουσίας να κόψει τον λαιμό της και να βρει τρόπους να ανατρέψει εμπράκτως ό,τι αποφάσισαν οι Ιρλανδοί. Ο αχαλίνωτος κυνισμός δεν χρειάζεται προσχήματα για να εκδηλωθεί: οι άνθρωποι ούτε καν προσποιήθηκαν πως προβληματίστηκαν για τους λόγους που έστρεψαν τους Ιρλανδούς στο «όχι», παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ιρλανδικά κόμματα είχαν ταχθεί υπέρ του «ναι». Γιατί να το κάνουν; Οι απανταχού ανυπάκουοι «οφείλουν» να πάρουν απόφαση ότι η παρτίδα παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα. Κι αν τους αρέσει.

Αν κάτι συναγωνίζεται επαξίως τη... δημοκρατική συνέπεια της Ε.Ε., αυτό είναι η σταθερότητα με την οποία οι μουτζαχεντίν του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» αναζητούν σε απλουστευτικές χοντράδες τις «ερμηνείες» του φαινομένου που τόσο τους ενοχλεί. Καταψήφισαν οι Δανοί τη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Α, το έκαναν επειδή είναι υπερόπτες, εσωστρεφείς και ξενόφοβοι. Απέρριψαν την ΟΝΕ οι Σουηδοί, αυτοί που εδώ και δεκαετίες έχουν μάθει να συνυπάρχουν με μετανάστες και τους οποίους δύσκολα χαρακτηρίζεις «περιχαρακωμένους»; Α, «κόλλησαν» τον κακό ιό από τους Δανούς. Καταψήφισαν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας οι Ιρλανδοί; Σιγά μην ταραχτεί η Ε.Ε. από μια μικρή «τσόντα» του ευρωπαϊκού μωσαϊκού. Καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί, δηλαδή δύο από τους έξι λαούς των οποίων οι χώρες πριν από μισό αιώνα συγκρότησαν τον πυρήνα της -τότε- ΕΟΚ; Α, δεν ήσαν καλά ενημερωμένοι. Μυστήριο φυσικά παραμένει πως μπορεί να ευσταθεί μια τέτοια «εξήγηση», αφ' ης στιγμής στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις έδειχναν σαρωτική υπεροχή του «ναι» μέχρι τη στιγμή κατά την οποία άρχισε να συζητείται ενδελεχώς το περιεχόμενο του Ευρωσυντάγματος: τότε ακριβώς άρχισε ο καλπασμός του «όχι».

Ελα μωρέ, τι κάθεστε και σκέφτεστε, τώρα. Για κάτι τέτοια υπάρχει το γενικό δόγμα: όπου βλέπεις «ευρωσκεπτικισμό», φταίει η επίδραση της ακροδεξιάς! Καταντά κωμικοτραγικό να ακούς τέτοιες υστερικές, αφοριστικές αρλούμπες από χείλη που δεν εκστομίζουν μισή κουβέντα κριτικής για τις νέες μεθόδους «αντιμετώπισης» της μετανάστευσης. Αυτές που υιοθετεί η Ε.Ε. και τις οποίες πριν από λίγα χρόνια ακόμη και ο Λεπέν ή ο Χάιντερ θα δίσταζαν να προτείνουν ευθέως! Φαρισαϊσμός α λα «ευρωταλιμπάν»...

ΥΓ.: Αύριο, η Ιρλανδία (αναλυτικότερα), η ακρίβεια, οι υπουργοί Απασχόλησης και οι Μαρίες Αντουανέτες που «αδυνατούν να καταλάβουν».