Πολύ κοντά τα όρια της επιτυχίας με την αποτυχία

Bλέποντας και τα προημιτελικά σε αυτό το Euro, τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι δύο. Αυτό που ξέραμε όλοι επιβεβαιώνεται, δηλαδή πόσο κοντά είναι τα όρια της επιτυχίας με την αποτυχία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η Ρωσία, που έχασε 4-1 στο πρώτο ματς, είναι ακόμα στο παιχνίδι. Η Ολλανδία, που έβαλε τέσσερα γκολ στη Γαλλία και τρία στην Ιταλία, αποκλείστηκε. Η Γερμανία, που έχει βαριά φανέλα, συνεχίζει και η Πορτογαλία, που μας εντυπωσίασε στα πρώτα δύο ματς, έχασε χωρίς μάχη στη μεταξύ τους κόντρα. Η Ισπανία δεν θα περνούσε αν η Ιταλία είχε τον Πίρλο. Η απουσία του άλλαξε όλο το σκηνικό. Και η Τουρκία επιβεβαιώνει πως η Ελλάδα του 2004 δίνει σε όλους ελπίδα να κάνουν την υπέρβαση. Δεύτερο συμπέρασμα από την πρόκριση Ισπανών και Ρώσων είναι πόσο δύσκολο έργο είχε η Ελλάδα σε αυτό το τουρνουά. Και αποδεικνύει ξεκάθαρα πόσο εύκολα γίνεται η υπεραισιοδοξία μπούμερανγκ στη χώρα μας, αφού όταν λέγαμε κάποιοι πιο ψύχραιμοι πόσο δύσκολο γκρουπ είχε η Εθνική από τη μέρα της κλήρωσης, ο κόσμος μιλούσε για σίγουρη πρόκριση. Η Ελλάδα καταδικάστηκε από την ήττα με τη Σουηδία. Δεν ήταν η ήττα το πρόβλημα, όσο κυρίως η ατολμία. Δεν το κυνηγήσαμε, δεν το προσπαθήσαμε όσο έπρεπε. Αν είχαμε παίξει καλύτερα, ακόμα κι αν χάναμε, δεν θα ήταν τόσο άσχημη η συνέχεια. Τη Ρωσία την παλέψαμε στα ίσια και δεν θα χάναμε, αν δεν είχαν την ατυχή στιγμή η άμυνά μας και ο Αντώνης. Κι αυτή την ομάδα την είδαμε στη συνέχεια να διαλύει την Ολλανδία. Ενα ματς που άξιζαν οι Ρώσοι να το κερδίσουν από την κανονική διάρκεια αλλά το ότι πήγε στην παράταση, αντί αν τους απογοητεύσει, το κυνήγησαν και το ξανακέρδισαν! Τους βγάζω το καπέλο γι' αυτό που έδειξαν.

Γενικά έχουμε δει καλό ποδόσφαιρο. Κάποια ματς είναι πολύ ωραία, αλλά η μεγάλη απογοήτευση ήταν η αναμέτρηση των Ισπανών με τους Ιταλούς. Τέτοιο ταλέντο και στις δύο ομάδες και να βλέπεις τόσο κακό παιχνίδι. Δίκαια πιστεύω οι Ισπανοί πέρασαν στα πέναλτι, αλλά και η Ιταλία εκεί που έφτασε το ματς ήταν άτυχη που δεν νίκησε. Μέχρι τώρα από πλευράς ποδοσφαιριστών με έχουν εντυπωσιάσει ο Αρσάβιν και ο Παβλιουτσένκο, όπως και ο Τούρκος Αρντά και φυσικά η σταθερή αξία των Γερμανών, ο Μπάλακ. Στο ματς των Ισπανών, όμως, με τους Ιταλούς μου άρεσε πολύ ο Σένα. Εκανε ένα άριστο ματς, με πολύ τρέξιμο και σχεδόν καμία λάθος επιλογή. Οπως στη Ρωσία κάνει πάρα πολλή αθόρυβη δουλειά ο Σέμακ. Από εδώ και πέρα, κάθε ομάδα μπορεί να πάρει το Κύπελλο. Είναι λάθος να μιλάμε για φαβορί. Είναι δύο βραδιές και κάθε παίκτης ξέρει πόσο κοντά βρίσκεται στην επιτυχία, οπότε ξεπερνά τον εαυτό του. Εμείς που το ζήσαμε το 2004 μπορούμε και να το επιβεβαιώσουμε.