Ενα χτύπημα που ξόρκισε την κακοδαιμονία

Την ώρα που ο Φάντελ σφύριζε τη λήξη του παιχνιδιού και είχε φτάσει η ώρα των πέναλτι, ένας Ισπανός δημοσιογράφος λίγο πιο μακριά από εμάς αναφώνησε «δεν θα το αντέξω ξανά».

Τα γκρίζα μαλλιά στο κεφάλι του πρόδιδαν πως είχε ζήσει από κοντά και τις τρεις προηγούμενες εμπειρίες της 22ας Ιουνίου για τους «φούριας ρόχας». Αυτό το αόρατο νήμα της μοίρας που ένωνε το Μεξικό το 1986 με το Λονδίνο το 1996 και τη Σεούλ το 2002 απειλούσε να προσθέσει στην αλυσίδα του πόνου και τη Βιέννη το 2008. Για την εθνική Ισπανίας οι τρεις προηγούμενες φορές που ένα ματς θα κρινόταν στα πέναλτι έμοιαζε με τη Μέρα της Μαρμότας. Ξανά και ξανά το ίδιο έργο, ξανά και ξανά η ίδια πίκρα. Μόλις έδειχνε 22 Ιουνίου το ημερολόγιο, η τύχη αποφάσιζε να πάρει ρεπό από το πλευρό των Ισπανών στις μεγάλες διοργανώσεις. Το '86 ήταν το Βέλγιο του Κέλεμανς που τους έκανε τη ζημιά. Το 1996, αφού πρώτα ο διαιτητής δεν τους μέτρησε δύο καθαρά γκολ, έμελλε να αποκλειστούν από την Αγγλία, που για μοναδική φορά κατάφερνε να προκριθεί σε αυτή τη διαδικασία. Και το 2002 η Κορέα του Χίντινκ, αφού σώθηκε από τη σκανδαλώδη ακύρωση του γκολ του Μοριέντες, με την υπόδειξη του επόπτη πως είχε βγει η μπάλα πριν σεντράρει ο Χοακίν (κάτι που και με γυμνό μάτι φαινόταν πως δεν είχε συμβεί), πέρασε στα πέναλτι σκοράροντας και στα πέντε χτυπήματά της.

Για την Ισπανία είναι περίεργο πως μία ή δύο μέρες διαφορά τον Ιούνιο παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο ψυχολογικά. Στις 21 Ιουνίου 1964 είχε καταφέρει να πάρει τον μοναδικό έως σήμερα τίτλο της σε εθνικό επίπεδο, όταν επικράτησε της Σοβιετικής Ενωσης 2-1 στον τελικό του τότε Κυπέλλου Εθνών, προγόνου του Euro. Στις 24 Ιουνίου 1984 η Ισπανία είχε λυγίσει την αντίσταση των Δανών, οι οποίοι έκαναν όλη την Ευρώπη να τους μάθει ξαφνικά, στα πέναλτι. Εκείνη η διάκριση παραμένει και η τελευταία για την Ισπανία, η συμμετοχή της δηλαδή σ' έναν τελικό. Αστειευόμενος με τον πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας, Ανχελ Μαρία Βιγιάρ Γιόνγκα, έναν παλιό Βάσκο διεθνή στη δεκαετία του '70, ο Μισέλ Πλατινί του είχε πει πριν από λίγες μέρες πως φέρνει γούρι στην ομάδα του. «Φτάνει να μη σε βρίσκουμε αντίπαλο», του απάντησε ο Ισπανός πρόεδρος, μια και σ' εκείνο τον τελικό του '84 ο νυν πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ είχε σκοράρει το ένατο και τελευταίο του γκολ στη διοργάνωση (ρεκόρ μέχρι και σήμερα) με ένα χτύπημα φάουλ.

Οταν οι παίκτες του Αραγονές έστηναν την μπάλα για τα χτυπήματα, ο συνάδελφος δίπλα μας δεν έβλεπε. Εκλεινε τα μάτια και προσευχόταν. Το ίδιο έκαναν και αρκετοί Ισπανοί οπαδοί. Κάθε φορά το «γκολ» από την κερκίδα τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Σε κάθε πέναλτι και μέσα του παιζόταν ένα ολόκληρο έργο. Θα ξανάβλεπε τα πέναλτι-εφιάλτες του '86, του '96 και του 2002 να περνάνε σαν φιλμ μπροστά του. Και μόλις ο Γουίθα αστόχησε, ο εφιάλτης έμοιαζε να ζωντανεύει. Ευτυχώς γι' αυτόν, ο Ντι Νατάλε… αποκατέστησε την τάξη ή, για να απονέμουμε τα εύσημα, ο Κασίγιας που με τις δύο αποκρούσεις έβαλε τις βάσεις για να πετάξει την κατάρα από πάνω της η Ισπανία. Στο τελευταίο χτύπημα του Φάμπρεγκας όλα έμοιαζαν να γίνονται σε αργή κίνηση. Ο άνθρωπος πρέπει να πέρασε από χίλια ψυχολογικά κύματα, μέχρι που άκουσε την κραυγή των συμπατριωτών του. «A Si, A Si, A Si, ESPANA». Ενα σουτ, ένα γκολ, ένα ολόκληρο σενάριο για ταινία. Οι Ισπανοί τα τελευταία χρόνια έκαναν αισθητή την παρουσία τους στα κινηματογραφικά στέκια και αν υπήρχε όρεξη σ' έναν από τους σκηνοθέτες τους, αυτό το ματς μπορούσε να τους δώσει λαβή για εξαιρετικό θέμα.

Η 22α Ιουνίου έπαψε από προχθές να είναι ταμπού για το ισπανικό ποδόσφαιρο. Και η μόνη ομάδα που νίκησε και στα τρία ματς των ομίλων, η μόνη που τερμάτισε πρώτη και η μόνη που είναι αήττητη στο τουρνουά συνεχίζει. Ισως μέχρι και την ολοκλήρωση ενός ονείρου που περιμένουν στη χώρα των ταυρομαχιών 44 ολόκληρα χρόνια.