Ο προστάτης, ο άγιος κι ο προστάτης-άγιος

Tο έργο κύλησε όπως ακριβώς θα επέλεγε ένας καλός σκηνοθέτης, όχι λάτρης των οπτικών εφέ, αλλά μετρ της παρουσίασης των ανθρώπινων χαρακτήρων και υπέρμαχος του happy end: οι Ισπανοί έλιωσαν τους Ιταλούς στο τρέξιμο, τους στρίμωξαν, τους πελέκησαν, αλλά δεν τους αποτελείωσαν. Αφησαν το μεγάλο φινάλε στα χέρια του ικανότερου «χερά». Σαν μια μονομαχία στη μέση της μικρής πόλης του Φαρ Ουέστ, γεμάτη σκόνη και θάμνους που κόβουν βόλτες. Ο Τζίτζι και ο Ικερ δεν έπρεπε να τραβήξουν γρήγορα τα εξάσφαιρά τους, αλλά να αποκρούσουν σφαίρες. Ο «άγιος Ικερ» στο τέλος ήταν αυτός που στάθηκε όρθιος. Μαζί του και όλη η Ισπανία.

Αν αγαπάς πραγματικά το ποδόσφαιρο, δεν μπορείς παρά να λατρεύεις αυτούς τους δύο τύπους, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζεις. Διότι τόσο ο Μπουφόν όσο και ο Κασίγιας είναι «υπερκομματικοί». Αφήστε τους επαΐοντες να ασχολούνται με τον Τσεχ, τον Φρέι και τον Ρέινα, να πίνουν νερό στο όνομα και την αυτοπειθαρχία του Φαν ντερ Σαρ, να θαυμάζουν τη σοβαρότητα του Κουπέ και τα κατορθώματα του Πάλοπ, που χρίστηκε μέχρι και σκόρερ στις καθυστερήσεις με τη Σαχτάρ. Ολοι τους είναι καλοί και χρήσιμοι στις ομάδες τους, κανένας τους όμως Τζίτζι ή Ικερ.

Ο πρώτος αποτελεί σύμβολο για τη Γιουβέντους, παρ' όλο που ήρθε από την Πάρμα, με την οποία ντεμπουτάρισε στα 17 του. Δεν απαρνήθηκε, όμως, τη «Μεγάλη Κυρία» ούτε όταν έγινε «Μικρή Κυριούλα» και έπαιζε στα αλώνια της Σέριε B, δεν έφυγε όπως ο Τζαμπρότα με τον Τουράμ για Βαρκελώνη, ο Καναβάρο με τον Εμερσον για Μαδρίτη, ο Ζλάταν για Μιλάνο. Δεν γκρίνιαξε καν για να τον πουλήσουν, όπως ο Τρεζεγκέ και ο Καμορανέζι. Πιστός στρατιώτης, πέρασε την παραμεθόριο της δεύτερης κατηγορίας, τη βοήθησε να ανέβει, περίμενε στωικά να περάσει κι αυτή η μεταβατική χρονιά στη Σέριε A. Τα κατάφερε μια χαρά. Και τσιμέντωσε τον ήδη χτισμένο μύθο γύρω από το όνομά του. Το παλμαρέ του, εκτός από το Μουντιάλ του 2006, περιλαμβάνει φυσικά και την πανέμορφη Τσέχα Αλένα Σερέντοβα στο πλευρό του. Εχει λεφτά, παγκόσμια αναγνώριση, έχει παντού μόνο φίλους. Μαζί με τον Σμάιχελ είναι στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων της τελευταίας 20ετίας. Το τέλειο πακέτο.

Ο άνθρωπος που τον νίκησε στα πέναλτι δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως «ο κορυφαίος τερματοφύλακας του κόσμου». Δεν ήταν ποτέ στα φαβορί για «Χρυσή Μπάλα» και άλλα παρόμοια. Γέννημα-θρέμμα της Μαδρίτης, ο τρία χρόνια μικρότερος Κασίγιας ήταν πάντα εκεί, ντεμπουτάροντας κι αυτός στα 17 του. Στα 19 του έπαιξε και κέρδισε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Βαλένθια. Και μετά είδε τον Θέσαρ να του παίρνει τη θέση, μέχρι τον τελικό του «Χάμπντεν Πάρκ», κόντρα στη Λεβερκούζεν. Είχα την τύχη να είμαι εκεί στο παιχνίδι που ο Θέσαρ τραυματίστηκε, ο Κασίγιας μπήκε, κατέβασε τα ρολά, η Ρεάλ πήρε την «κούπα», ο Ζιντάν πήρε όλη τη δόξα με την γκολάρα κι ο Κασίγιας τη φανέλα του βασικού έκτοτε σπίτι του. Λιγότερο σταρ από τον Μπουφόν, λιγότερο επιφανές μέλος του star system, δεν έλαμψε ποτέ όσο του αναλογούσε –ζούσε υπό τη σκέπη του εμβληματικού αρχηγού Ραούλ, του Ζιντάν, του Φίγκο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Γκούτι. Δεν διεκδίκησε ποτέ έναν προβολέα στραμμένο πάνω του, παρ' όλο που πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό και μετά το πρωτάθλημα-σασπένς της Ρεάλ, εκείνον επευφημούσε όλο το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Διότι αναγνώρισε ότι τόσα χρόνια μόνος του δίνει τις μάχες στη μεγάλη του περιοχή. Ο Μπουφόν είχε σχεδόν πάντα μπροστά και δίπλα του αμυντικούς που τον προστάτευαν σαν επαγγελματίες μπράβοι, πρώην ειδικές δυνάμεις, είτε στη Γιούβε είτε στην εθνική Ιταλίας. Ο Κασίγιας ήταν «όλοι σας και μόνος μου». Αλλοτε έψαχνε αν θα γυρίσει ποτέ ο Ρομπέρτο Κάρλος από την αντίπαλη περιοχή. Αλλοτε παρατηρούσε τον αγέρωχο Μίτσελ Σαλγάδο να φτιάχνει το μαλλί του. Σταυροκοπιόταν που κάποιοι επέμεναν να κάνουν στόπερ επιπέδου Ρεάλ με το στανιό τον Ραούλ Μπράβο, τον Μεχία, τον Παβόν. Κοίταγε τον Ελγκέρα να σαπίζει, τον Σέρχιο Ράμος μία δεξιά και μία κεντρικό, τον Καναβάρο να κουτουλάει με τον εαυτό του και αναρωτιόταν αν ήταν ο ίδιος Καναβάρο που έκανε όργια στο Μουντιάλ, τον Πέπε με τον Μετζέλντερ φέτος να μην «κουμπώνουν» ούτε με θαύμα της Μεγαλόχαρης.

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ο «άγιος Ικερ» υπέγραψε με τη Ρεάλ συμβόλαιο μέχρι το 2017. Πριν από λίγες μέρες υπέγραψε την πρόκριση της Ισπανίας στους «4». Οποιος ψάχνει ακόμα για τον καλύτερο γκολκίπερ του κόσμου, θα τον δει στον ημιτελικό Ισπανία - Ρωσία. Καλός κι ο Ακινφέεφ, αλλά Ικερ είναι μόνο ένας.