Η ανάγκη για ελπίδα

Πότε πουλάνε τα περισσότερα φύλλα οι αθλητικές εφημερίδες; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν «όταν υπάρχουν μεγάλα αθλητικά γεγονότα». Αυτοί που το είπαν θα είχαν δίκιο, αν η απάντησή τους είχε δοθεί πριν από 30 χρόνια. Γιατί τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, όπως τα Παγκόσμια Κύπελλα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι το «νεκροταφείο» κυκλοφορίας κάθε αθλητικής εφημερίδας. Μετά την ανακάλυψη της τηλεόρασης ότι τα αθλητικά γεγονότα είναι κράχτες με μικρό κόστος παραγωγής οι εφημερίδες κάνουν ότι γελάνε, αλλά στην πραγματικότητα κλαίνε πριν αρχίσει κάθε τουρνουά.

Το βλέπαμε κοιτάζοντας τις κυκλοφορίες των εφημερίδων στο Euro. Εκτός από τις μέρες που εφημερίδες τσίμπησαν φύλλα από προσφορές, ακόμα και την ημέρα που η Εθνική έπαιζε το πρώτο της ματς οι κυκλοφορίες ήταν οι συνηθισμένες. Οπως έγινε και μετά το Euro στην Πορτογαλία, οι εφημερίδες θα τσίμπαγαν φύλλα σε περίπτωση που η Ελλάδα είχε επιτυχίες, αλλά και αυτά θα ήταν αναμνηστικά. Φύλλα που πουλιούνται για να έχει να θυμάται ο κόσμος την επιτυχία. Απ' αυτά που αγοράζουν οι οπαδοί μετά τις επιτυχίες της ομάδας τους και καταλήγουν αδιάβαστα στο... εικονοστάσι με τα στέφανα.

Αντιθέτως, η χαρά των εφημερίδων είναι το καλοκαίρι των μεταγραφών και της προετοιμασίας. Οταν η τηλεόραση αχρηστεύεται, μια που δεν υπάρχει εικόνα, το Internet είναι μέσο περιορισμένης εμβέλειας, διότι είναι κομμάτι ροκ να πηγαίνεις στην παραλία με το laptop, οπότε τα γεγονότα μπορούν να καλυφθούν μόνο με τον λόγο. Με την προβλεπόμενη υπερβολή, αφού μέχρι και ο Μπακαγιόκο μπορεί να περάσει ως μεταγραφική επιτυχία, αλλά καλύπτοντας μια πραγματική ανάγκη. Την ανάγκη του οπαδού για ελπίδα. Να διαβάσει όχι μόνο τους μεγαλειώδεις στόχους της διοίκησης, αλλά και να ευφρανθεί από τις περιγραφές της προετοιμασίας, που η πιο σκληρή κριτική στη μεγαλύτερη «μπάφα» παίκτη είναι «δεν είναι ακόμα έτοιμος».

Οπως το ούζο, η καλοκαιρινή αθλητική εφημερίδα τραβιέται καλύτερα στην παραλία. Με περιγραφές για νέους που «εντυπωσιάζουν», παλιούς που «ψάχνουν να αποδείξουν τι αξίζουν» και βεντέτες που «δίνουν το καλό παράδειγμα, μαζεύοντας τις μπάλες μετά τις προπονήσεις». Το καλοκαίρι όλες οι ομάδες γίνονται Melchester και όλοι οι παίκτες πιο φιλότιμα παιδιά και από τον Roy.

Το ότι «το Internet θα κλείσει τις εφημερίδες» το θεωρώ τόσο κουτό όσο το «η τηλεόραση θα κλείσει τους κινηματογράφους» και το «ποιος θα πληρώνει για να πηγαίνει στο ματς όταν το δείχνει η τηλεόραση». Εξήντα χρόνια μετά την έλευση της μαζικής τηλεόρασης κόσμος γεμίζει τους κινηματογράφους και σε ματς που μεταδίδονται από την τηλεόραση εισιτήρια πουλιούνται στη μαύρη αγορά. Το ζητούμενο σήμερα στις εφημερίδες είναι να βρεθεί τρόπος κάλυψης στα γεγονότα που μεταδίδονται από την τηλεόραση που να προσθέτει κάτι στις ανάγκες του τηλεθεατή. Να βρεθεί ένας τρόπος ανάλυσης που να διασκεδάζει τον αναγνώστη και όχι να τον προβληματίζει αν το 4-1-2-1-2 είναι σύστημα ή αμαξοστοιχία. Μέχρι τότε τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα είναι σαν τους γιατρούς. Το ξέρουμε ότι πρέπει να υπάρχουν, αλλά αχρείαστοι να 'ναι.


Aν υπάρχει κάτι που εντυπωσιάζει στο πρώτο τρίτο της μεταγραφικής σεζόν, είναι η αυτοσυγκράτηση της διοίκησης της ΑΕΚ. Με την πληροφορία ότι το γκρουπ του Δημήτρη Μελισσανίδη βάζει 70 εκατομμύρια να βγαίνει και να μη διαψεύδεται, έχοντας ως επικοινωνιακό ατού μόνο τον τίτλο της «ηθικής πρωταθλήτριας», η διοίκηση της ΑΕΚ θα ήταν εύκολο να παρασυρθεί σε μια κίνηση «Ρίμπο Νο2. Η επιστροφή». Να βρει ένα μεγάλο «ξεπλυμένο» άσο, να δώσει 2-3 εκατομμύρια και να κάτσει στην επικοινωνιακή δύναμη του ονόματός του. Μια επανάληψη της κίνησης του Αρη με τον Αμορόζο, όταν κανένας δημοσιογράφος δεν τόλμησε να έχει αμφιβολίες για την αξία του παίκτη, παρ' ότι αν ρωτούσες σε γραφείο, δύο στους τρεις έλεγαν «μεγάλο όνομα, αλλά για να δούμε αν μπορεί να παίξει».

Οι μέχρι στιγμής μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας του Ντέμη Νικολαΐδη μπορεί να σηκώνουν κουβέντα, αλλά είναι βέβαιο ότι γίνονται με αγωνιστική λογική. Ο Μαϊστόροβιτς, ο Μπερνς, ο Ρίκκα, ο Σάχα και ο Σκόκο δεν πουλάνε ούτε μισό διαρκείας, αλλά άπαντες είναι βέβαιο ότι αποκτήθηκαν με την ελπίδα ότι θα παίξουν μπάλα. Αν υπάρχει ένα σημείο αμφιβολίας στη μεταγραφική πολιτική της ΑΕΚ, είναι το κατά πόσο και η διοίκηση δεν βολεύεται στη δεδομένη αδυναμία του Γιώργου Δώνη να ζητήσει το κάτι παραπάνω. Γιατί όταν μια διοίκηση φέρνει τον Τεν Κάτε από την Τσέλσι ή τον Βαλβέρδε από την Εσπανιόλ, είναι δεδομένο να ανησυχεί ότι οι απαιτήσεις τους θα είναι σύμφωνα μ' αυτά που έχουν συνηθίσει. Οταν όμως μια διοίκηση φέρνει τον Δώνη, πρέπει να ανησυχεί για ακριβώς τον ίδιο λόγο, αλλά με αντίθετη λογική. Οτι ο Δώνης θα κινηθεί με την ίδια οικονομική λογική που θα κινείτο αν παρέμενε προπονητής της Λάρισας. Σε μια ομάδα, όμως, που έχει εντελώς διαφορετικούς στόχους. Λογική προπονητή πολύ βολική για μια διοίκηση που δεν θέλει να χαλάσει το πολύ χρήμα, αλλά που στη διάρκεια της σεζόν θα έχει... κοντά ποδάρια.

Αντιθέτως, στον Παναθηναϊκό μοιάζουν να κινούνται με την επικοινωνία σε πρώτο λόγο. Ο Κλέιτον θα καλύψει εν μέρει το κενό που υπάρχει μετά τον τραυματισμό του Γκονζάλες στον τομέα του επιτελικού χαφ και ο Χριστοδουλόπουλος θα προσθέσει φαντασία στα πλάγια, αλλά αμφιβάλλω αν ο Παναθηναϊκός θα ενδιαφερόταν το ίδιο «ζεστά» για τους δύο παίκτες, αν την ίδια στιγμή δεν είχαν ενδιαφερθεί η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός. Καθαρά αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός παίρνει τον Πεγεράνο, που απελπισμένα χρειαζόταν για τη θέση του στόπερ, αλλά η ενίσχυση θα μειωθεί σημαντικά, αν την ίδια στιγμή αποχωρήσει ο Γιάννης Γκούμας. Πέρυσι, για καλύτερα ή χειρότερα, ήταν ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του Παναθηναϊκού και αν η διαφορά είναι στον συν ένα χρόνο συμβολαίου, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι η συμπεριφορά του Παναθηναϊκού είναι προπετής. Την εποχή που πριν από την «ΠΕΚ» η διοίκηση παζάρευε και το πενηντάρι και ακόμα και όταν το συμβόλαιο έκλεινε γινόταν με βαριά καρδιά, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Με δύο επιπλέον μεταγραφές, με ένα φορ και ένα δεξί μπακ και την ελπίδα ότι ο Σπυρόπουλος θα εμφανιστεί φέτος καλύτερος αμυντικά, ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είναι πλήρης σαν ξενοδοχείο νησιού τον Αύγουστο, αλλά τουλάχιστον μια εποχή που χρειάζεται να πουλήσει διαρκείας ο κόσμος δεν θα λέει «αδεια είναι εδώ. Να φύγουμε».

Στον Ολυμπιακό έχουν επιστρέψει στη γοητεία του κλασικού. Τεχνικοί διευθυντές και αντιπρόεδροι, κατά κόσμον Ιλια και Πέτρος, έκαναν μαζί το μπάνιο τους το Σάββατο στον «Αστέρα» και ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην προπαραδείσια εποχή που, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης βρισκόταν στη Μύκονο, κάθε λογικός άνθρωπος ήξερε ότι δεν θα κουνηθεί φύλλο. Ο Σωκράτης όχι μόνο πήγε στη Μύκονο, αλλά και στην Αμερική και την Τουρκία. Ο Χρυσικόπουλος μια χαρά αναπληρώνει το κενό του Γιώργου Λούβαρη, πηγαίνοντας σε αναγνωριστικές μυστικές αποστολές, ο Σάββας πάντα περιμένει στον πάγκο και… τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα. Περιμένετε το πρώτο μεγάλο τακουνάτο βραζιλιάνικο όνομα που, όπως κάθε χρόνο, θα ρίξει τα τσιμέντα. Αντε και ένα καλό όνομα για τα συχαρίκια του Βαλβέρδε, άντε και ο Αβραάμ και από μεγάλα ονόματα τελειώσαμε. Ομολογουμένως ο Ολυμπιακός μπορεί να χρειάζεται λιγότερες μεταγραφές από τους δύο αντιπάλους του στο πρωτάθλημα, αλλά ομολογουμενότερα, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, η πολιτική θα είναι «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη». Και όταν ο αγωγιάτης κάνει διακοπές στη Μύκονο, το αγώι πρέπει να έχει μεγαλύτερο όνομα από τον Σκόκο ή τον Χριστοδουλόπουλο για να ξυπνήσει.

Ο ανταγωνισμός φυσικά είναι η κινητήρια δύναμη σε κάθε μεταγραφική περίοδο και αυτό στην αρνητική του πλευρά φαίνεται και στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ για την ώρα για μεγαλύτερη μεταγραφή έχει τον Μπακαγιόκο, που δεν τον κράτησε η Λάρισα. Από κεί και πέρα οι φιλοδοξίες του ΠΑΟΚ για την ώρα περιορίζονται στα «δανεικά» από την Πόρτο. Μόνο που εδώ ο αγωγιάτης δεν έχει κανένα λόγο ούτε για να ανοίξει το μάτι του. Γιατί ο μεγάλος αντίπαλός του, ο Αρης, το μόνο που κάνει είναι να παλεύει να κρατήσει παίκτες που ήταν πέρυσι βασικοί και να πάρει κάποια ευρώ από παίκτες που κανονικά θα άφηνε ελεύθερους, όπως ο Βανγκέλι και ο Αουρέλιο. Στο τέλος κάποιος από τους ΠΑΟΚ και Αρη θα τερματίσει πάνω από τον άλλον. Πόσο μακριά όμως θα είναι από την κορυφή, το αφήνω να εκτιμηθεί από τοπογράφους.


Eκ μέρους του «Συλλόγου Φίλων Ούρκο Πάρντο» δηλώνω ότι γνωρίζουμε όλοι καλά ότι κάθε ευρωπαϊκός σύλλογος από τη Ραπίντ Βουκουρεστίου μέχρι τη Λέιτον Οριεντ έχει ενδιαφερθεί για την απόκτηση του ικανότατου πορτιέρο του Ηρακλή. Επίσης γνωρίζουμε ότι δύο μήνες που ακούγονται οι «προτάσεις» ούτε ένας ελληνικός σύλλογος δεν ενδιαφέρθηκε να τον αποκτήσει. Στο πλαίσιο λοιπόν του ανθρωπισμού μήπως θα έπρεπε είτε να τον κόψουμε σε 12 κομμάτια και να τον μοιράσουμε σε αντίστοιχους συλλόγους ή να το πάρουμε απόφαση ότι κανένας δεν τσιμπάει και να σταματήσουμε τη σαχλαμάρα;